အရင္အေခါက္တုန္းကပညာထူးခြၽန္ဆုနဲ႔အတူကေလးေတြကုိမုန္႔ပါေကြၽးတယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ေရပဲတိုက္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ကေလးေတြကသေဘာက်ၾကပါတယ္။ အဝီစိတြင္းတစ္တြင္းကိုကုိယ္ကစရိတ္အကုန္ခံၿပီးတူးေပးတယ္။ ေနာက္လူေတြကပုိက္တို႔၊ ေရစုပ္စက္တို႔၊ ေရတုိင္ကီတို႔ ဝုိင္းလွဴၾကတယ္။ ကုိယ့္ရဲ႕မတည္ေငြကအတန္အသင့္ မ်ားေပမယ့္ ျပစရာကမၺည္းထိုးစရာကမရွိဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ အဝီစိသြားၿပီးကမၺည္းထိုးရမယ္ထင္ရဲ႕လို႔ေတာင္ ေနာက္မိတယ္။ ထိုရွားပါးတဲ့ အရပ္ေဒသမွာကေလးေတြ ေရေသာက္ရ၊ အထူးသျဖင့္ ေရၾကည္ေရသန္႔ ေသာက္ရတာေတြ႕လို႔ စိတ္ခ်မ္းသာရတယ္။ ဒါအဲဒီတြင္းကေရပဲဆိုၿပီးလာတိုက္တာေတာင္ ေသာက္ျဖစ္ေအာင္ ေသာက္လိုက္ေသး။ ကမၺည္းထိုးထားတဲ့ ေရတုိင္ကီႀကီးေတြကုိလည္းေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။
အျမန္ကားႀကီးကေက်ာက္ေခ်ာလမ္းဆိုလား၊ ေျမလမ္းဆိုလားမသိပါဘူး။ စည္ပင္သာယာရဲ႕ အစီအစဥ္နဲ႔ ပုဂၢလိကကအမ်ားဆံုးစရိတ္ခံလွဴဒါန္းထားတဲ့ လမ္းကေနမထိမခိုက္ရေအာင္ တျဖည္းျဖည္းတေရြ႕ေရြ႕ဝင္လာေတာ့ လုိက္လာတဲ့ ငါန္းဇြန္သူငါန္းဇြန္သားေတြကေရာက္ခ်င္လွေပါ့။ တစ္ညလံုးအိပ္ေရးပ်က္ခဲ့ေပမယ့္ အကုန္ထၿပီးေမွ်ာ္ ေနၾကၿပီ။ ဒီလမ္းေလးရွိလို႔ မႏၲေလး-တံတားဦး-ငါန္းဇြန္-ၿမဳိ႕သာ-ငါန္းျမာသြားရလာရတာအေတာ္ေလးအဆင္ေျပေပမယ့္ အစိုးရဌာနေအာက္မွာစာရင္းဝင္တဲ့လမ္းမဟုတ္ေလေတာ့ မ်က္ႏွာခပ္ငယ္ငယ္နဲ႔ အစိုးရရဲ႕ ေစာင့္ေရွာက္မႈကုိခံရပံုမရဘူး။
တံတားဦးဘက္ကစဝင္ေတာ့ ဆက္သြယ္လုိ႔ရေသးတယ္။ ဖုန္းေတြမျပတ္ေသးဘူး။ နည္းနည္းေလးထိမိေတာ့ ၾကားက်သြားပံုရတယ္။ ဆက္သြယ္မႈျပတ္ကုန္တယ္။ ငါန္းဇြန္နားနီးေတာ့ ဖုန္းလုိင္းျပန္မိတယ္။ ရြာသစ္ရြာနားကေနလာႀကဳိတဲ့သူေတြကုိေတြ႕ေနရၿပီ။ ပါလာတဲ့ ဆရာႀကီးဆရာမႀကီးသံုးေယာက္နဲ႔ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိအားပါးတရ ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။
အင္တာနက္ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ အဆင္ေျပေနသမို႔ ငါန္းဇြန္အဝင္ကတည္းကလာေရာက္ႀကဳိဆိုၾကပံုေတြကုိတယ္လီဖုန္းနဲ႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ ဓာတ္ပံု႐ိုက္၊ ခ်က္ခ်င္းFacebook ေပၚ တင္တဲ့၊ ျပန္ၾကားေရးတာဝန္ေတြကုိထမ္းေဆာင္တယ္။ ငါန္းဇြန္ၿမဳိ႕အဝင္မွာနံနက္ေစာေစာကလြတ္လပ္ေရးေန႔အခမ္းအနားက်င္းပသြားခဲ့တဲ့ လြတ္လပ္ေရးေက်ာက္တုိင္ကုိမီးေရာင္စုံနဲ႔ ေတြ႕ရတယ္။ ၿမဳိ႕ဘက္ေရာက္ေတာ့ ဆက္သြယ္ေရးတုိင္ကအျမင့္ အနိမ့္ ႏွစ္တုိင္ ျဖစ္ေနၿပီးအနိမ့္တစ္တုိင္ကုိတျခားေနရာေရႊ႕မယ္လို႔ ေျပာသံၾကားမိပါတယ္။
ေစ်းနားမွာတယ္လီဖုန္းနဲ႔ အင္တာနက္ခ်ိတ္ဆက္ဖုိ႔ ဝန္ေဆာင္မႈေပးတဲ့ ဆုိင္ေလးတစ္ဆုိင္ေတြ႕ေနရၿပီးသူ႔ဆုိင္မွာပဲတယ္လီဖုန္းအလံုး ၅ဝ ေလာက္ကုိဝန္ေဆာင္မႈေပးၿပီးၿပီတဲ့။ အေျပးအလႊားသြားစားေနက် မသန္းစုတို႔ မုန္႔တီဆုိင္ကလည္းတယ္လီဖုန္းေတြ ဘာေတြနဲ႔။ ေနာက္ဆိုအေဝးႀကီးကလွမ္းၿပီးမွာလို႔ရၿပီ။
ဒီတစ္ေခါက္ အာစရိယပူေဇာ္ပဲြမွာသံဃာေတာ္နဲ႔ သီလရွင္အပါး ၂ဝဝ ေလာက္ကုိဆြမ္းေလာင္းၿပီးကြယ္လြန္သူဆရာႀကီးဆရာမႀကီးေတြ မိတ္ေဆြေတြကိုအမွ်ေဝေပးတဲ့ အစီအစဥ္တစ္ရပ္လည္းထည့္သြင္းတိုးခ်ဲ႕ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ဆြမ္းမေလာင္းမီငါန္းဇြန္ မန္းကားဂိတ္ကလက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာထိုင္မိေတာ့ ငါန္းဇြန္-မႏၲေလးကားေတြဟာခရီးသည္ထက္ ကုန္ေတြကုိအရင္ကလိုပဲအားကုိးေနရတဲ့အေၾကာင္း၊ လမ္းေကာင္းလာေတာ့ လူအေတာ္မ်ားမ်ားကဆုိင္ကယ္နဲ႔ သြားၾကတာမ်ားတဲ့အေၾကာင္း၊ ကုန္ေတြကလည္းဟိုတုန္းကလိုငါန္းဇြန္မွာမစုေတာ့လို႔ ဒိုင္ေတြ အလုပ္မျဖစ္၊ ဆုိင္ကယ္ေတြ၊ ေထာ္လာဂ်ီေတြနဲ႔ ၿမဳိ႕နားအေရာက္ သယ္ၾကတဲ့အေၾကာင္း၊ လက္ကုိင္ဖုန္းေတြပ်ံ႕ႏွံ႔ေနလို႔ ၿမဳိ႕ေပၚေပါက္ေနတဲ့ ေစ်းႏႈန္းကုိအလြယ္တကူသိရွိေနၿပီျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း ၾကားသိရပါတယ္။
ကုိယ္ေရာက္တဲ့အခါ ေက်ာင္းသားေတြကုိေဟာေျပာႏုိင္ဖို႔ ေဒသခံေတြကစီစဥ္ေပးထားေတာ့ ေအာင္ဆန္းခန္းမမွာတစ္နာရီေလာက္ ေဟာေျပာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကေလးေတြကုိေမးခ်င္ရာေမးၾကဆိုၿပီးေမးခုိင္းတယ္။ ကေလးေတြ ေျပာရဲဆိုရဲေမးျမန္းရဲတဲ့အေလ့အထေလးရွိေစခ်င္လုိ႔ပါ။ ၿပီးေတာ့ ပါလာတဲ့ စာအုပ္တခ်ဳိ႕ကိုကေလးေတြရယ္၊ အာစရိယပူေဇာ္ပဲြ အက်ဳိးေဆာင္ၾကတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြနဲ႔ မိတ္ေဆြကုိေဝငွတာေလာက္ေတာင္မေလာက္ဘူး။ အခမ္းအနားၿပီးခါနီးမွာဒီကေန႔ ေဟာေျပာပဲြအေတြ႕အၾကံဳကုိေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္၊ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကုိ ျပန္ေျပာခုိင္းတယ္။ ေက်ာင္းသူအလွည့္မွာမိဘေတြကအိပ္ေစာင့္ခုိင္းထားတာ၊ အိမ္ေသာ့ခတ္ၿပီးေဟာေျပာပဲြလာလို႔ အ႐ိုက္ခံရမယ့္အေၾကာင္း၊ သမီးတစ္ေယာက္ကငိုၿပီးေျပာျပတယ္။ ေဟာေျပာပဲြအေတြ႕အၾကံဳ နည္းနည္းရထားတဲ့ ကေလးေတြက ၿပီးရင္ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ခုိင္းရမွန္း၊ လက္မွတ္ထိုးခုိင္းရမွန္းသိလာၾကၿပီ။
ညဘက္မွာလည္းစာေပေဆြးေႏြးပဲြေလးလုပ္ေတာ့ မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕ လာၾကပါတယ္။ ေမးျမန္းေဆြးေႏြးတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြလည္းအေတာ္ေလးစုံလင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းေတြစုၿပီးေပ်ာ္ေနၾကတဲ့ ကာရာအိုေကအစီအစဥ္ကုိမေက်ာ္ႏုိင္၊ သူတို႔အသံပဲလႊမ္းေနလုိ႔ ေဆြးေႏြးပဲြရွိမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ၾကဘူးတဲ့။
ဒီႏွစ္ အာစရိယပူေဇာ္ပဲြကအခ်ိန္ေစာၿပီးက်င္းပလို႔ ေငြေကာက္ၾက၊ အလွဴခံၾကတဲ့သူေတြ နည္းနည္းကသီေပမယ့္ ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးေတြ ေစာေစာအဆင္ေျပတာေပါ့။ လာေရာက္တဲ့ ဆရာႀကီး၊ ဆရာမႀကီးေတြနဲ႔ ဧည့္သည္ေတြကုိေဒသခံဆရာ၊ ဆရာမေတြကေခြၽးနည္းစာထဲကလစဥ္စုေဆာင္းၿပီးထမင္းေကြၽး ၾကေသးတယ္။ လာမယ့္ႏွစ္အတြက္လည္း ၂ဝ၁၄ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ ၄ ရက္၊ လြတ္လပ္ေရးေန႔မွာလုပ္မယ္ဆိုတာတစ္ခါတည္းရက္သတ္မွတ္ ခဲ့ၾကတယ္။
ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေနတဲ့ အမ်ားလွဴဒါန္းခဲ့တဲ့ သဲျဖဴေက်ာင္းကုိလည္းဝတၱရားမပ်က္ သြားၾကည့္ပါတယ္။ ဟိုတုန္းကဘိလပ္ေျမေအာက္ခုံကရာသီဥတုဒဏ္ေၾကာင့္ အက္ေနေပမယ့္ တကယ္တမ္းက် ထုခဲြလို႔မရဘူး။ ေက်ာင္းမွာသတင္းသံုးေနတဲ့ ကုိယ္ေတာ္ေတြကမီးႀကဳိးေတြ လဲေပးပါဆိုလို႔ မီးဆင္ေပးရဦးမယ္။ တနဂၤေႏြေန႔မွာပံုမွန္သင္ေနတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းကလည္းအရွိန္ေကာင္းေနၿပီးမၾကာမီသင္တန္းဆင္းပဲြလုပ္မွာမို႔ ကေလးေတြကုိေဝငွဖို႔ စာအုပ္ေတြ ပို႔ေပးရဦးမယ္။ ဒီတစ္ခါ ထူးထူးဆန္းဆန္းမသန္းစုဆုိင္ကမုန္႔တီနဲ႔ ေခါက္ဆဲြကုိဆုိင္ရွင္ကုိယ္တုိင္ကဧည့္ခံေကြၽးေမြးတာစားခဲ့ရတယ္။ ကုိယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ကုိယ္ဆိုေတာ့ ညီမေလးနဲ႔ေပါင္းၿပီးေဆြေတြမ်ဳိးေတြအိမ္ ၾကာၾကာမလည္ႏုိင္။ အိမ္ရွင္ေကြၽးတဲ့ ညေနစာတစ္နပ္ကုိကမန္းကတန္းစားရတယ္။ အေက်နပ္ဆံုးကနံနက္ ေစာေစာငါန္းဇြန္- ရြာသစ္လမ္းအတုိင္းလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေက်းလက္ျမင္ကြင္းေတြ အရယူႏုိင္ခဲ့တယ္။ အျပန္မွာေတာ့ ေဆြေတြ မ်ဳိးေတြ ေပးလိုက္တဲ့ ေထာပတ္ပုလင္းတြ၊ ႏို႔ဆီပုလင္းေတြ၊ မလုိင္ခဲေတြ မႏုိင္မနင္းနဲ႔ေပါ့။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဝယ္ၾက ေပးၾကသလဲဆိုဆုိင္မွာမလုိင္ခဲလက္က်န္မရွိေတာ့တဲ့ အထိပဲေပါ့။ ေနာက္တစ္ခါ ျပန္လာခဲ့ ပါဦးမယ္။
0 comments:
Post a Comment