♥♥♥ သားေမာင္တာတီးႏွင့္ကၽြန္ေတာ္♥♥♥

`` ဟင္းေနာ္ ၊ ဟင္း သြား ႕႕႕ ကေလးလည္းဟုတ္တာမဟုတ္ပဲနဲ႕ ´´

`` ခ်စ္ကလည္းကြာ ၊ ကိုယ္ ဒီတစ္ခါတည္းပါ။ ေနာ္ ´´

`` မရဘူးဆိုေနာ္ ၊ ဟြန္း ။ ညက်မွ ´´

`` ရဘူးေနာ္ ၊ ကိုယ္က ခုဆိုခု ´´

`` နင္ေနာ္ ၊ သြား ´´

`` သြား၀ူး ။ ဟီးးး ´´

`` မရေတာ့ဘူးကြာ ၊ ကိုယ္ေလ အရမ္းခ်စ္မိသြားလို႕နဲ႕တူတယ္ ။ ရင္ေတြေတာင္တုန္လို႕ ´´

`` ဟြန္း  မသိတာမွတ္လို႕ ။ အဲဒါခ်စ္လို႕တုန္တာမဟုတ္ဘူး ။ မေသာက္ရေသးလို႕မ်ား ´´

`` ဟဲ ၊ မိန္းမကလည္းကြာ ´´

ကိုျမင့္ေအာင္တစ္ေယာက္ ဘီယာေသာက္ဖို႕ရာ မိန္းမဆီက ေငြေတာင္းေနျခင္းျဖစ္သည္။ မေန႕ညကလည္း ေပးထားျပီးျဖစ္၍ ခုေန႕လည္အတြက္ ေပးဖို႕ရာ လြန္ကိုလြန္လြန္းနိုင္သည္ဟု ခင္ေမ ေတြးမိသည္။  ဟုတ္သည္ေလ ။ အိမ္မွာက သားႏွစ္ေယာက္က ရွိေသးသည္။ ၀င္ေငြက ကိုျမင့္ေအာင္၏ ေအာက္တန္းစာေရးလစာ။ မခင္ေမကလည္း ၀င္ေငြမရွိ။ သားတစ္ေယာက္က မူၾကိဳေက်ာင္းသား ။ က်န္တဲ့တစ္ေယာက္ကေတာ့ နို႕စို႕အရြယ္မွ်သာရွိေသးသည္။ ၀င္ေငြက ေဖာေဖာသီသီ မရွိေတာ့ ကိုျမင့္ေအာင္ကို အျမဲတမ္း ဘီယာဖိုးမေပးနိုင္။ ခုလည္း ဘီယာဆိုင္သြားဖို႕ရာ ေငြေတာင္းေနျခင္းျဖစ္သည္။ ညက်ေတာ့လည္း မရမက ေတာင္းျပန္အုန္းမည္။ ေပးလို႕မျဖစ္။ ကိုယ္က ခ်စ္လို႕ေပးမိသည္ပဲထားပါအုန္း။ မေတာ္လို႕ အက်င့္ျဖစ္ျပီး ေန႕တိုင္းေတာင္းေနမွ ျဖင့္ ။

`` ခ်စ္ေရ ၊ ခင္ေမ ´´

``ဘာလဲ ´´

``ငါးရာေလာက္ဆိုရင္ရပါျပီကြာ ။ ခ်စ္ေနာ္ ။ ကိုယ္ဘီယာေသာက္ဖို႕မဟုတ္ဘူး။ လိုင္းကားခေလ ။ အသြားႏွစ္ရာ၊ အျပန္ႏွစ္ရာ ။ က်န္တဲ့တစ္ရာကေတာ့ လမ္းမွာ အလွဴေငြထည့္ခ်င္လို႕ပါ။ ေနာ္ ႕႕ မိန္းမ ´´

ကိုျမင့္ေအာင္ တစ္မ်ိဳးျပီးတစ္မ်ိဳးေတာင္းေနသည္။ လိုင္းကားခကို ရံုးက ေပးသည္ကို ခင္ေမသိထားသည္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဘီယာေသာက္ဖို႕ဟု အတိအလင္းေျပာျပီးမေတာင္းေတာ့ ေပးဖို႕သင့္သည္ဟု ထင္မိသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူေျပာရာစကားကိုလည္း မယံုၾကည္ဟု အထင္မခံနိုင္။ ဟုတ္သည္ေလ။ ကိုယ္က ခ်စ္မိလို႕ယူထားတာပဲ။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူက မေပးရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ။ ( လခထုတ္ရက္ ေငြအပ္တာကို ေျပာတာပါ ) ။

`` ဘယ္ေလာက္လဲ ´´

`` တစ္ေထာင္´´

`` ဟင္ ၊ ခုနကေျပာေတာ့ ငါးရာဆို ´´

``မဟုတ္ဘူးအခ်စ္ရဲ႕ ၊ ကိုယ္ခုမွေတြးမိတယ္သိလား ၊ လမ္းမွာေတြ႕တဲ့ အလွဴခံက သံုးခုၾကီးမ်ားေတာင္ ´´

`` အမေလးေနာ္ ၊ မသိတာမွတ္လို႕။ မရဘူး။ ငါးရာပဲယူသြား ။ တစ္ေထာင္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္က်ပ္မွ မေပးဘူးမွတ္ ´´

`` မိန္းမကလည္းကြာ ´´

``ဘာမွကြာမေနနဲ႕ ငါးရာေပးတာကို လြန္ေနျပီ ´´

``ေအးပါကြာ ။ ဒါဆိုလည္း ငါးရာပဲေပးပါေတာ့ ´´

သိသည္။ ကိုျမင့္ေအာင္သိလိုက္ျပီ။ ခင္ေမက ဘူးဆိုရင္ ဖရံုမသီး ။ ေတာ္ၾကာ တကယ္ပဲ တစ္က်ပ္မွ မေပးရင္ျဖင့္ ရင္က်ိဳးရခ်ည္ရဲ႕။ ခင္ေမက မီးခံေသတၱာထဲ ဖြဖြေလးထည့္ထားသည့္ ပိုက္ဆံထဲမွ ႏွစ္ရာတန္ႏွစ္ရြက္ႏွင့့္ တစ္ရာတန္တစ္ရြက္ကို ထုတ္ေပးလိုက္သည္။ တကယ္လို႕ ငါးရာတန္ေပးလိုက္လွ်င္လည္း လိုင္းကားသမားက ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္လို႕ ေျပာျပီး ထပ္ေတာင္းေနဦးမည္ကို ခင္ေမသိထားသည္။ ဒီေလာက္ေတာ့ ခင္ေမတို႕က အေပ်ာ့ေပါ့။

`` ေရာ့ ´´

`` အားပါး ၊ အဲဒါေၾကာင့္မို႕ မိန္းမကို ခ်စ္ေနရတာ ´´

`` ရႊတ္ ´´

ကိုျမင့္ေအာင္က ေျပာေျပာဆိုဆို မခင္ေမ၏ ပါးျပင္ေလးကို နမ္းလိုက္သည္။ မခင္ေမရင္ထဲ သီတာေရစင္ကေန ေရမ်ားဖိတ္လွ်ံလာသည့္ႏွယ္။ တကယ္။ တကယ္ပဲ ေအးျမသြားသည္။ သို႕ေသာ္လည္း မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ေန႕ေက်ာင္းဆင္းတဲ့သားက ထမင္းစားေနသည္မို႕ က်ိတ္ျပံဳးရံုသာရွိသည္။

`` ရွင္ေနာ္ ၊ ကေလးရွိတယ္ ´´

`` ေဖၾကီး ၊ သားျမင္ဘူးဗ် ။ အသံေတာ့ၾကားတယ္ ။ ရႊတ္႕႕႕တဲ့ ´´

မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွ ထမင္းစားရင္းတန္းလန္းျဖင့္ သားေတာ္ေမာင္က ထြက္လာသည္။

`` တာတီးေနာ္ ။ မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြကို ေလွ်ာက္မေျပာနဲ႕ ။ ဟြန္း ´´

ကိုျမင့္ေအာင္က စကားတတ္လြန္းေသာ သားေလးကို သိပ္ျပီးစိတ္မခ်။ သူ႕ေၾကာင့္ အရွက္ရသည္ကလည္း တစ္ခါတည္းမဟုတ္။  ဘာပဲလုပ္လုပ္ တစ္ျခားသူကို မေၾကာက္ရပဲ သူ႕ကိုပဲေၾကာက္ေနရသည္။ ဟိုတစ္ေန႕ ေယာက္ခမၾကီးအိမ္အလည္လာေတာ့ သူေျပာလို႕ ဘီယာေသာက္မွန္းသိသြားကာ လိုက္ရိုက္တာကို ခံဘူးသည္။

`` ေျပာပါဘူးေဖၾကီးရ ၊ မနက္ကပဲ ေဖၾကီးမေန႕ညက အေမ့ေျခရင္းမွာ ထိုင္ေနတဲ့အေၾကာင္းပဲ ေျပာရေသးတယ္ ´´

``  အာ႕႕႕႕႕ ဒီငနဲေတာ့ ေျပာေလကဲေလပဲ ´´

ကိုျမင့္ေအာင္ ေဒါသထြက္ဟန္ေဆာင္ျပီး သားေတာ္ေမာင္ကို လိုက္ရိုက္သည္။ မခင္ေမကေတာ့ ရယ္လွ်က္သားျဖင့္။

``ေမာင္ေနာ္ ။ တစ္ရာက အလွဴေငြထည့္ဖို႕ ´´

`` အာာာ  ။ မိန္းမကလည္းကြာ ။ ဟဲ  ´´

ကိုျမင့္ေအာင္ ျပံဳးရံုသာျပံဳးျပီး တစ္ခ်ိဳးတည္းလစ္ေျပးေလေတာ့သည္။ ဒီေန႕အလုပ္နားေသာ္လည္း အခ်ိန္မွီထြက္ရမည့္မဂၢဇင္းေၾကာင့္မို႕သာ ေန႕၀က္ရံုးကိုသြားရသည္။ တကယ္ဆိုလွ်င္ သြားခ်င္လွသည္မဟုတ္။ ရံုးမွာလည္း အျမဲတမ္းေနာက္တတ္သည့္ ကာတြန္းဆရာလည္းျဖစ္။ အယ္ဒီတာလည္းျဖစ္ေသာ ကိုေမာင္ေမာင္က ရွိေနေသးသည္။ သူနဲ႕ေတြ႕လွ်င္ မိမိကို မေနနိုင္ေအာင္စေနာက္လြန္းသည္။ ဒီေန႕လည္း ဘယ္လိုမ်ားစေနာက္လိမ့္မည္နည္းဟု ေတြးရင္းရင္ေမာရျပန္သည္။

`` ေနာက္က်လွခ်ည္လားကိုျမင့္ေအာင္ရ ´´

``ဟုတ္တယ္ဆရာေရ႕  ထိပ္ထားဆီက အသျပာခ်ဴေနရတာေလ။ ဟဲ ႕႕႕႕႕ ေရခ်ိန္ကိုက္ဖို႕ ဆရာ့အကူညီလိုတယ္ဗ် ´´

ကိုျမင့္ေအာင္စကားေၾကာင့္ အယ္ဒီတာ ေအာင့္သက္သက္ျဖစ္သြားပံုရသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အလုပ္ဆင္းလို႕ လင္းဆက္မွာ အပန္းေျဖတိုင္း သူပဲရွင္းရသည္ကိုး ( လင္းဆက္ဆိုသည္က ႕႕႕႕႕႕႕႕လမ္းက ဘီယာဆိုင္ကို ေျပာခ်င္းျဖစ္သည္ )။

``ထားပါဗ်ာ ၊ ဒါနဲ႕ လမ္းမွာ တာတီးနဲ႕ေတြ႕ခဲ့တယ္ ´´

စျပီ။ တာတီးဆိုသည့္ သားေတာ္ေမာင္ပါလာလွ်င္ မိမိမလြယ္ေတာ့။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕ စကားလည္းတတ္လြန္းသည္။ အယ္ဒီတာက ကာတြန္းပံုဆြဲတာကို ၀ါသနာပါေတာ့ သားေတာ္ေမာင္တာတီးကလည္း စိတ္၀င္စားသည္။ အယ္ဒီတာကလည္း ကာတြန္းပံု ဆြဲနည္းကို သင္ေပးသည္။ သားေတာ္ေမာင္က လူကသာငယ္သည္ ။ေခြးပံု၊ ႏြားပံု၊ ကၽြဲပံု စသည့္ ျမင္ရသည့္ပံုအခ်ိဳ႕ကို ေကာက္ေၾကာင္းဆြဲတတ္ေနျပီ။ ဒါကို အယ္ဒီက သေဘာလည္းက်သည္။ သူလိုခ်င္သည့္ပံုေတြကိုလည္း ဆြဲခိုင္းတတ္သည္။

``ဟုတ္လား ၊ ဘာေတြမ်ား အမွာေတာ္ေခၽြလိုက္တာလဲ ´´

``မေခၽြဘူးဗ် ၊ က်ဳပ္က အသဲပံုေလးကို ဆြဲခိုင္းၾကည့္တယ္ေလ ၊ သူက ဘယ္လိုဆြဲတာလည္း သိလား ၊ သူဆြဲတဲ့အသဲပံုမွာ ေျခေထာက္ေလးေတြနဲ႕ ´´

အယ္ဒီတာက စိတ္၀င္တစားေျပာေတာ့ ကိုျမင့္ေအာင္ ေရးစီးထဲ ၀င္ေမ်ာသြားသည္။ ဟုတ္သည္။ တာတီးက ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ လုပ္တတ္သလို၊ အယ္ဒီတာကလည္း ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ေျပာတတ္သည္မဟုတ္လား ။

`` ဟုတ္လို႕လားဆရာရယ္ ´´

``တကယ္ဗ် ၊ က်ဳပ္လည္း နားမလည္တာနဲ႕ ေမးၾကည့္တယ္ေလ၊ မင္းဆြဲတဲ့ အသည္းပံုက ဘာလို႕ ေျခေထာက္ေတြ ထည့္ရတာလည္းလို႕ေပါ့။ ျပီးေတာ့ အသဲပံုမွာ ေျခေထာက္ပါတာေတြ႕ဖူးလားေပါ့ ´´

`` အဲေတာ့ သူက ဘယ္လိုေျဖတာလည္း ´´

`` အင္း ၊ အသဲပံုကိုေတာ့ ေတြ႕ဖူးပါတယ္တဲ့။ ေျခေထာက္ပါမပါေတာ့မသိဘူးတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဟိုတစ္ေန႕က သူ႕အေဖေျပာတာၾကားလို႕တဲ့ ´´

`` အင္ ႕႕႕ ဘာလို႕ က်ဳပ္က ပါလာရတာလည္း ´´

`` မသိဘူးေလ။ သူကေျပာတာပဲ ၊ က်ဳပ္က ျပန္ေမးလိုက္တယ္ ။ မင္းအေဖက ဘယ္လိုေျပာတာလဲလို႕ေပါ့´´

`` ဘယ္လိုေျပာတာတဲ့လည္း ´´

`` အဲဒီေန႕က သူ အိပ္မေပ်ာ္ေသးဘူးတဲ့ ။ အေဖနဲ႕အေမဘက္မွာ အသံေတြၾကားေနရတယ္တဲ့ ။ အဲမွာ ခင္ဗ်ားက ေျပာတယ္တဲ့ဗ်ာ ။ အသဲေလး ေျခေထာက္နည္းနည္း႕႕႕႕႕လို႕ေျပာတာၾကားသတဲ့

အဲဒါေၾကာင့္မို႕လို႕ အသဲပံုကို ေျခေထာက္ထည့္ေပးတာတဲ့ေလ ဟားဟားဟား ´´

အယ္ဒီတာက ေျပာျပီးရယ္သည္။ ကိုျမင့္ေအာင္ခမ်ာမွာ မ်က္ႏွာၾကီးနီရဲျပီး ေခါင္းၾကီးငံုေနရွာသည္။ ဒီေကာင္တာတီးမလြယ္ေတာ့။ ေကာင္းေကာငး္ၾကီးကို ဆံုးမမုွရေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကိုကိုျမင့္ေအာင္ သိလိုက္သည္။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ကိုျမင့္ေအာင္ ဒီေန႕ လင္းဆက္မွာ မ၀င္ပဲ အိမ္ကိုပဲတန္းျပန္လာသည္။ တစ္ေနကုန္အလုပ္သာလုပ္ေနရေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ သားေတာ္ေမာင္တာတီးကို နားပမ္းတီးခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ပလူပ်ံေနသည္။ ခုခ်ိန္ထိ တာတီးက ျပန္မေရာက္ေသး။

`` ေခြးေကာင္ ေသနာေလး။ လာခဲ့စမ္း ဒင္းကို ေတြ႕လို႕ကေတာ့ အမႈန္႕ေခ်ပစ္မယ္ ´´

အိမ္ေရွ႕က ေသာင္းက်န္းသံေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေအာင္ ထြက္ၾကည့္လိုက္သည္။ တာတီးက အိမ္ထဲကို ေျပး၀င္လာျပီး ၾကဴၾကဴသင္းခႏၶာကိုယ္နီးပါးရွိ မိန္းမၾကီးတစ္ေယာက္က ေနာက္ကလိုက္၍ ေအာ္ဆဲေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဒီမိန္းမၾကီးကို ကိုျမင့္ေအာင္ ျမင္ဖူးပါသည္ဟု ေတြးေနမိသည္။ ခဏေနမွ ဟိုဘက္လမ္းထဲက အေပါင္ဆိုင္က အပ်ိဳၾကီးျဖစ္ေနမွန္းသိသည္။ ကိုျမင့္ေအာင္ အျပင္သို႕ထြက္ျပီး ျပႆနာကို ေျဖရွင္းရန္ၾကိဳးစားၾကည့္သည္။

``အန္တီ ၊ ဘာ႕႕႕ဘာ ´´

``ဘာအန္တီလဲ ၊ နင့္ထက္ ပံုၾကီးငယ္တယ္။ ဟြန္းရုပ္ကိုက သားအဖႏွစ္ေယာက္ လိုက္ကိုလိုက္ဖက္လြန္းတယ္ ။ ေျပာင္စပ္စပ္နဲ႕´´

ေဒါသထြက္သည့္ၾကားက အသက္ငယ္ေၾကာင္း ေၾကညာေနေသးသည္။ ဘာလို႕မ်ား ဒီေလာက္ ေဒါသထြက္ေနပါလိမ့္ ။ ဘလိုင္းၾကီး အေကာခံရ၍လည္း နည္းနည္းစိတ္ထဲ ထင့္သြားသည္။

`` ေနပါဦး ၊ က်ဳပ္သားက ခင္ဗ်ားကို ဘာလုပ္လို႕လဲ ´´

`` ဘာလုပ္ရမွာလည္း အေပါင္ဆိုင္ေလ ။ လာေပါင္တာေပါ့ ´´

``လာေပါင္တာ ´´

`` ေအးလာေပါင္တာေဟ့ ၊ အန္တီးၾကီးတဲ့ သံုးရာပဲေပးပါတဲ့ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္အနက္ေရာင္နဲ႕။ ေတာ္က ေပါင္ခိုင္းသတဲ့ေလ ´´

လုပ္ျပီ။ ဒီေကာင္တာတီးေတာ့ ဘာပဲလုပ္လုပ္ သူနဲ႕ကိုမလြတ္။ အပ်ိဳၾကီးလည္း ေတာ္ေတာ္ေဒါသထြက္ေနပံုရသည္။ ဘာေတြမ်ား ေပါင္လို႕နည္း။ အိမ္ထဲလွမ္းၾကည့္ေတာ့ တာတီးက ထရံေပါက္ထဲကေန ေခ်ာင္းၾကည့္ေနသည္။

`` ဟြန္း ေျပာကိုမေျပာခ်င္ဘူး ။ ႏွာဘူးရုပ္ ။ အေဖလည္းဒီလိုပဲ သားလည္းဒီလိုပဲ ။ လာေပါင္တာပဲ ရွားသလားလို႕ ။ အေဖက ေပါင္ခိုင္းတာတဲ့ ဒီေဘာင္ဘီေလးတဲ့ ။ အရွက္မရွိ  အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို ေပါင္ခိုင္းရတယ္လို႕ ´´

အပ်ိဳၾကီး၏ စကားသံဆံုးေတာ့ ကိုျမင့္ေအာင္ ရယ္ခ်င္သြားသည္။ သို႕ေသာ္ ရယ္လို႕လည္း မျဖစ္။ ေတာ္ၾကာ ေလွာင္ပါတယ္ဆိုရင္ အဆဲခံရအုန္းမည္။ အပ်ိဳၾကီးကို ေက်နပ္ေအာင္ေတာင္းပန္ျပီး မနည္းလြတ္လိုက္ရသည္။ မလြယ္ ။ ဒင္းက မလြယ္ ။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕  လူနဲ႕မလိုက္ေအာင္ အလုပ္ရႈပ္ေနသည့္ တာတီးကို ေျဗာတီးသလို ဗ်င္းခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ မနည္းထိန္းခ်ဳပ္ထားရသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ထမင္းခ်က္ေနသည့္ ခင္ေမက ဧည့္ခန္းထဲ၀င္လာသည္။

`` ဘာျဖစ္လို႕လဲ ေမာင္ ´´

`` ဘာျဖစ္ရမွာလည္း ။ မင္းသားေလ။ အေပါင္ဆိုင္က အပ်ိဳၾကီးကို အတြင္းခံေဘာင္းဘီ သြားေပါင္တာတဲ့ ။ အဲဒါ လာေကာေနတာ ´´

ကၽြန္ုပ္ေျပာျပီးသည္နွင့္တစ္ျပိဳင္နက္ ခင္ေမက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္သည္။ သူရယ္ေတာ့ တာတီးကိုေတာင္ ေျဗာတီးခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ဘယ္လိုေပ်ာက္လို႕ ေပ်ာက္သြားမွန္းမသိ။ ကိုျမင့္ေအာင္စိတ္တို႕ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ခ်စ္သူဘ၀ေတြကို အလိုလိုေရာက္သြားသည္။ အဲဒီတုန္းက ခ်စ္သူဘ၀မို႕ ဘာမွ အပူပင္မရွိ။ ပန္းျခံထဲမွာလည္း ဟိုအေၾကာင္းဒီအေၾကာင္းေတြေျပာျပီး ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးတာေတြလည္း လြမ္းဆြတ္မိသည္။ ရုပ္ရွင္ရံုထဲမွာလည္း ႏွစ္ေယာက္တည္း ရုပ္ရွင္မၾကည့္ပဲ ခ်ိန္းေတြ႕ခဲ့တာေတြလည္း တမ္းတမိသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကိုျမင့္ေအာင္ အၾကံတစ္ခုရလိုက္သည္။ မနက္ျဖန္ ရံုးပိတ္သည္။ ရံုးပိတ္ေတာ့ ေခ်ာင္ပိတ္ေနတဲ့စိတ္ေတြကို ေျဖေဖ်ာက္ဖို႕ရာအတြက္ ငယ္ငယ္တုန္းက ရည္းစားဘ၀ေတြလုိ ေမခင္နွင့္ ပန္းျခံထဲမွာ စကားေတြတ၀ၾကီးေျပာမည္။ ျပီးရင္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္မည္။

``ခင္ေမ ။ မိန္းမ ´´

``ဘာလဲေတာ့ ´´

``မနက္ျဖန္အားလား ´´

``အင္းေလ ။ အားပါ့ ။ ေတာ္က ဘာလုပ္မလို႕လဲ ´´

`` ဟဲ ငယ္ငယ္တုန္းက ဘ၀ကို မလြမ္းဘူးလား ။ ပန္းျခံထဲသြားျပီးစကားေျပာရေအာင္ေနာ္ ။ ေမာင္က ေန႕တိုင္းအလုပ္ေတြနဲ႕ ပင္ပန္းထားေတာ့ မိန္းမကို သီးသန္႕အခ်ိန္မေပးနိုင္ဘူးေလ ။ အဲဒါ မနက္ျဖန္ အတိုးခ်ျပီး ဟဲ ႕႕႕႕ ´´

ကိုျမင့္ေအာင္ စကားဆံုးေတာ့ မေမခင္က ရွက္ျပီး ကိုျမင့္ေအာင္၏ ဗိုက္ေၾကာ ကို ဆြဲလိမ္လိုက္သည္။

`` အား႕႕႕႕ဟူး႕႕႕႕႕႕႕႕႕ မိန္းမကလည္း းး အားပါးပါး ။ မလိုက္ဘူးလားဟင္ ´´

`` ေျပာတာေနာက္က်လို႕ ´´

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ကိုျမင့္ေအာင္ လူပ်ိဳတစ္ေယာက္လို ၀တ္ဆင္ျပီး ပန္းျခံထဲမွာ ေစာင့္ေနသည္။ တစ္အိမ္ထဲမွာေနေပမယ့္ ခင္ေမနွင့္ (၁၁ ) နာရီခ်ိန္းဆိုထားသည္။ နာရီက ထိုးေတာ့မည္ ။ ခုခ်ိန္ထိ အရိပ္ေယာင္ေတာင္ မေတြ႕ရေသး။ အင္း   ႕႕႕႕႕႕႕႕ ေမခင္ေရာက္လာလွ်င္ အားရပါးရဖက္နမ္းမည္ဟု ကိုျမင့္ေအာင္ ၾကိတ္ၾကံထားသည္။ ျပီးေတာ့ စကားေတြ တ၀ၾကီးေျပာမည္။ ျပီးလွ်င္ ရုပ္ရွင္ၾကည့္မည္။ ကိုျမင့္ေအာင္ကေတာ့ သူ႕ စိတ္ကူးနဲ႕သူ ဟုတ္ေနသည္။

`` ေမာင္ ´´

`` ေမာင္႕႕႕ ေမာင္လို႕ ´´

``ဟင္ ႕႕႕အယ္ ။ ခ်စ္ေရာက္လာျပီ ။ ေနာက္က်လွခ်ည္လား ´´

`` အင္းေပါ့ေမာင္ရဲ႕ ေမာင့္ရဲ႕ အခ်စ္တံုးၾကီးကို ေရခ်ိဳးေပးေနတာ ´´

`` ဘယ္ကခ်စ္တံုးလဲ ´´

ကၽြန္ုပ္ေမးလိုက္သည္နွင့္ ခင္ေမက သူ႕ေနာက္ကို ေမးေငါ့ျပသည္။ ဘယ္သူျဖစ္ရမည္နည္း။ ကၽြန္ုပ္တို႕ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ သားေတာ္ေမာင္ တာတီးျဖစ္ေနသည္။ ခက္ေခ်ျပီ ။ မိမိစိတ္ကူးထဲမွာ အဲဒီငနဲ႕ မပါ။ ခုမွ ဘယ္က ေရာက္လာသည္မသိ။ သြားပါျပီ။ လွလွပပ တည္ေဆာက္ထားတဲ့ ကမၻာေလးေတာ့ ပ်က္စီးပါျပီ ။

`` ခင္ေမ ။ ငါေခၚတဲ့ထဲမွာ သူမပါဘူးေလ ။ ဘယ္ကေနဘယ္လို ´´

`` အာာာာာာ ေဖၾကီးကလည္းဗ်ာ ။ ဘာလို႕မပါရမွာလဲ ဟြန္း ။ မသိတာမွတ္လို႕ ။ ေဖၾကီးက ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို ပန္းျခံထဲမွာ ေမေမကို ဖက္နမ္းမလို႕မဟုတ္လား ´´

`` အာ႕႕႕႕႕႕ဒီေခြးမသား။ ဘာေတြေျပာေနတာလည္း။ ဒီမွာ ေမာင္တာတီး မင္းဟိုဘက္မွာ ရုပ္ရွင္ရံုရွိတယ္ ။ ရံုပိုင္က ငါ့ သူငယ္ခ်င္းပဲ ။ သူ႕ဆီသြား ´´

``ေဖၾကီးေနာ္ ။ သားက ေမေမ့ကိုစိတ္မခ်လို႕လိုက္လာတာဗ် ´´

သားေတာ္ေမာင္၏ စကားေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေအာင္ အီလည္လည္ၾကီးျဖစ္သြားသည္။ မျဖစ္။ ဒိေကာင္ကို ဒီနားထားလို႕မျဖစ္။ တစ္နည္းနည္းနဲ႕ေမာင္းထုတ္မွျဖစ္မည္။

`` ဟဲ သား´´

``ေျပာပါ ´´

သားက ခပ္တည္တည္နဲ႕ေျပာေတာ့ ကိုျမင့္ေအာင္ နည္းနည္းေတာ့ ရွိန္သြားသည္။

``မုန္႕ဖိုးေရာ့ ။ ဟိုနားမွာ သားၾကိဳက္တဲ့ ေရခဲမုန္႕ဆိုင္ရွိတယ္။ အဲမွာ အေဖတို႕ကို ေစာင့္ေနေနာ္ ။ ငါ့သားက လိမ္မာပါတယ္။ ေနာ္´´

``အင္းေလ ။  လာဘ္ထိုးတယ္ဆိုေတာ့လည္း သြားရတာေပါ့ ´´

သားေတာ္ေမာင္က ေငြယူျပီး ထြက္သြားသည္။ ခုေတာ့ ကိုျမင့္ေအာင္အတြက္ တစ္ရန္ရွင္းသြားေပျပီ။ ထို႕ေနာက္ ခင္ေမဘက္ကို လွည့္လိုက္သည္။

`` မိန္းမ´´

`` ဘာလဲ ´´

`` ဟီးးး႕႕႕႕႕႕႕ ေမာင့္ကို ခ်စ္ေသးလားလို႕ ´´

`` ဟင္းေနာ္ ကေလးေတာင္ႏွစ္ေယာက္ရေနျပီ ဘာေတြေျပာေနတာလည္း နားရွက္စရာၾကီး´´

``ေျပာပါေနာ္။ မၾကားရတာ ၾကာေနလို႕ပါ ´´

``ဟြန္း ဒါက်ေတာ့ တတ္တယ္၊ ကဲ ခ်စ္ပါသတဲ့ရွင္ ´´

`` အာ႕႕႕႕႕႕႕႕မရဘူးကြာ ။ အဲလိုမရဘူး။ ေမာင့္ကိုအရမ္းခ်စ္တယ္လို႕ေျပာ ´´

`` ကဲပါ ။ ေမခင္က ေဟာဒီက ေမာင့္ကို အရမ္းခ်စ္ပါတယ္ရွင္ ´´

မေမခင္က ေျပာေတာ့ ကိုျမင့္ေအာင္ လူပ်ိဳစိတ္ေတြျပန္ေပါက္သြားကာ လက္သီးလက္ေမာင္းေတြေတာင္ ခတ္ျပီး ထေအာ္လိုက္သည္။ ျပီးေနာက္ မခင္ေမကို အားရပါးရဖက္ျပီး အားဘြားေတြ လိႈင္လႈိင္ေပးလိုက္သည္။ နဖူး။ ပါးျပင္ ။ နုတ္ခမ္း႕႕႕႕႕႕႕႕႕။       ။

`` ေဟးးးးးးး ဒါမွ ငါကြ ´´

``ရႊတ္ ´´

``ေမာင္ေနာ္ ။ မၾကီးမငယ္နဲ႕ ။ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္ ။ သြား႕႕႕႕လူဆိုး ´´

ထို႕ေနာက္ အမွတ္မထင္ၾကားလုိက္ရသည့္ အသံေၾကာင့္ ကိုျမင့္ေအာင္ႏွင့္ မခင္ေမတို႕ ၾကက္ေသေသကာ ရွက္ရယ္ ရယ္ၾကေတာ့သည္။ ျပီးေတာ့လည္း ´´ ေခြးေလး ႕႕႕႕႕ သြား႕႕႕ ငါက မင္းအေမကို အပိုင္စီးလိုက္ျပီ ဟုပင္ ကိုျမင့္ေအာင္က ေျပာလုိက္ေသးသည္။ သူတို႕ၾကားလိုက္ရသည့္ အသံကားးးးးးးးးးးး

`` သိတယ္ သိတယ္ ။ အေမ့ကိုအနိုင္က်င့္မယ္ဆိုတာသိလို႕ သားၾကိဳက္တဲ့ ေရခဲမုန္႕ေတာင္မ၀ယ္ပဲ ဒီနားကေခ်ာင္းၾကည့္ေနတာ ´´ဟု သားေတာ္ေမာင္ တာတီးက ေျပာလုိက္သတည္းးးးးးးးးး  ။။။။  ။။။။

(  မရယ္ရလည္း  ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကလိထိုး၍ ရယ္ၾကေစသတည္း )

ေလးစားစြာျဖင့္ 

မိန္ေႏြ

Read More

♥♥♥ ဘ၀အျမင္ ♥♥♥

ဤ ♥♥ ဘ၀အျမင္ ♥♥ ေဆာင္းပါးျဖင့္ ေရႊျမိဳ႕ေတာ္ဆိုရွယ္ဆိုဒ္ ေဆာင္းပါးျပိဳင္ပြဲတြင္ ပထမဆု ရရွိခဲ့ပါသည္    ေရွးပေ၀သဏီက ျဖစ္သည္။ မ်က္မျမင္ပုဏၰား( ၆ )ေယာက္သည္ မိမိလက္တို႕ျဖင့္ ဆင္ကိုစမ္းသပ္၍ ဆင္၏ပံုသ႑ာန္ကို ေဖာ္ေဆာင္ၾကသည္။ ပထမပုဏၰားက ဆင္၏ ၀မ္းဗိုက္နံေဘးကို စမ္းသပ္ျပီး ဆင္သည္ အုတ္နံရံနွင့္တူသည္ဟု ေျပာသည္။

ဒုတိယပုဏၰားက ဆင္၏ အစြယ္ကိုစမ္းမိ၍ ဆင္သည္ လွံႏွင့္တူသည္ဟု ေျပာသည္။

တတိယပုဏၰားက ဆင္၏ရွည္လ်ားေသာ ႏွာေမာင္းကိုစမ္းမိ၍ ဆင္သည္ ေျမြႏွင့္တူသည္ဟုေျပာသည္။

စတုတၳပုဏၰားက ဆင္၏ေျခေထာက္ကို စမ္းမိ၍ ဆင္သည္ ကၽြန္းတိုင္ၾကီးႏွင့္တူသည္ဟု ေျပာသည္။

ပဥၥမပုဏၰားက ဆင္၏ နားရြက္ကိုစမ္းမိသျဖင့္ ဆင္သည္ ယပ္ေတာင္ႏွင့္တူသည္ဟု ေျပာသည္။

ဆဌမပုဏၰားက ဆင္၏ အျမွီးကိုစမ္းမိသျဖင့္ ဆင္သည္ ၾကိဳးႏွင့္တူသည္ဟု ေျပာသည္။

            မည္သည့္ပုဏၰား၏ အေျဖက မွန္ပါသနည္း။ ဆင္သည္ ၾကိဳးႏွင့္တူပါသေလာ။ သို႕မဟုတ္ ။ ယပ္ေတာင္ႏွင့္တူပါသေလာ။ အမွန္စင္စစ္ကား ။ ပုဏၰား ( ၆ )ေယာက္လံုး၏ အေျဖက မွန္သည္ဟု ေျပာရပါမည္။ ဟုတ္သည္။ ပုဏၰားတို႕သည္ မိမိတို႕စမ္းသပ္ခံစားမႈျဖင့္ ဆင္၏ပံုစံကို ေဖာ္ေဆာင္ၾကသည္။ ဆင္၏ေျခေထာက္ကို စမ္းမိ၍ ကၽြန္းတိုင္ႏွင့္တူသည္ဟု ေျပာသည္။ မမွားနိုင္ ။ လံုး၀မမွားနိုင္။ သို႕ေသာ္႕႕႕႕႕ကၽြန္းတိုင္ႏွင့္တူေသာ ေျခေထာက္သည္ ဆင္ဟုတ္ပါသလား႕႕႕႕ဟု ေမးခဲ့လွ်င္ မျပည့္စံုေသးဟု ေျဖရမည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကၽြန္းတိုင္ႏွင့္တူေသာ ေျခေထာက္သည္ ဆင္၏အစိတ္အပိုင္းမွ်သာျဖစ္သည္။ ဆင္ဟု  မေခၚေလာက္ေသးေပ။ ေျခေထာက္၊ ႏွာေမာင္း ၊ အစြယ္ ၊ ခႏၶာကိုယ္ ၊ အျမီွး ႕႕စသည္ေပါင္းစပ္မွသာ ဆင္ျဖစ္ေပမည္။

            ထို႕အတူ ။ ကၽြန္ုပ္တို႕သည္ ဘ၀ဆိုသည့္ ေတာင္တန္းၾကီးကို အလယ္၌ ထားရွိထားေပသည္။ ထိုဘ၀ကို မိမိတို႕ရွိသည့္အရပ္မွ မိမိျမင္သမွ် ေျပာျပရေပမည္။

            လူတစ္ကိုယ္စိတ္တစ္မ်ိဳး႕႕႕ဟုအဆိုရွိသည္။ တစ္၀မ္းတစ္ဗိုက္မွ ေမြးဖြားေသာ အမႊာပူးညီအစ္ကိုတို႕ပင္ စိတ္အေနစိတ္ထားျခင္း မတူနိုင္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကၽြန္ုပ္တို႕ေရးသားေသာ စာေပမ်ားကို အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ေသာ လူတို႕အဖုိ႕ လက္သင့္ခံခ်င္မွ ခံခ်င္ေပလိမ့္မည္။ ကၽြန္ုပ္တို႕ညီေနာင္မ်ားေရးသည့္ စာေပမ်ား ၊ အေတြးအျမင္မ်ားသည္ မိမိတို႕ထိေတြ႕ရာ မိမိတို႕ေနသည့္ပတ္၀န္းက်င္ ၊ မိမိတို႕၏ စိတ္ခံစားမႈမ်ားကို အေျချပဳျပီး ေရးသားၾကမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕ေသာ ညီေနာင္တို႕၏ ဘ၀အျမင္က ေျခေထာက္လည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ ႏွာေမာင္လည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ အစြယ္လည္းျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ မည္သုိ႕ပင္ျဖစ္ျဖစ္ ။ ညီေနာင္အားလံုးတို႕၏ အေတြးအျမင္တို႕ကို ေပါင္းစပ္ပါက ခိုင္ခန္႕ျပည့္စံုေသာ ဘ၀အျမင္ကို ရရွိမည္ဟု ယံုၾကည့္မိပါသည္။ အေၾကာင္းကား႕႕႕႕ဘ၀အျမင္ဆိုသည့္ ေခါင္းစီးေအာက္တြင္ လူတန္းစားအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္အမ်ိဳးမ်ိဳး ပါနိုင္သည္မဟုတ္ပါလား႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕။

ဘ၀ဆိုသည္မွာ႕႕႕႕

            ဘ၀ဆိုသည္မွာ သဒၵါက်မ္းဂန္၏ သေဘာထားအျဖစ္ ဘူဓာတ္+ အပစၥည္း။ ဘူ- သဒၵါသည္ ဘ၀ေန= ျဖစ္ျခင္းဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။ ဘ၀ဆိုတာ ဘာလဲဟု ကၽြန္ုပ္အားေမးခြန္းထုတ္ခဲ့ေသာ္ ျဖစ္တည္ျခင္းသေဘာတရားကို ဘ၀ဟု ေခၚေၾကာင္း အေျဖေပးရလိမ့္မည္။

            လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ပတ္ခန္႕က ကၽြႏ္ုပ္၏ေဘာ္ဒါ ေဇာ္မ်ိဳးထြန္း ကၽြန္ုပ္ဆီသို႕ေရာက္လာသည္။ သူကား ကား၀ပ္ေရွာ့ဆိုင္တြင္ အလုပ္လုပ္ေနသူျဖစ္သည္။ ယခုနယ္ျပန္ဖို႕ ခြင့္တိုင္ရာတြင္ ၀ပ္ေရွာ့ဆရာမွ သူ႕ကို ေမးခြန္းသံုးခြန္းေမးေၾကာင္းေျပာျပသည္။ ယင္းထဲတြင္ ဘ၀-ဆိုတာဘာလဲဟု ေမးရာ သူ၏အေျဖက မေရရာေသာေၾကာင့္ ၀ပ္ေရွာ့ဆရာက--

            `` ေအး ၊ မင္းေျပာသလိုပဲ ဘ၀ဆိုတာ ၾကမ္းတမ္းတယ္။ ထားေတာ့ ။ မင္းရဲ႕အေျဖကို မွန္တယ္လို႕လည္း ငါမေျပာခ်င္ဘူး။ မွားတယ္လို႕လည္း ငါမဆိုခ်င္ဘူး။ ငါ့အေနနဲ႕ေျပာရရင္ ဘ၀ဆိုတာ ရွင္သန္ျခင္းနဲ႕ ေသဆံုးျခင္းၾကားက ျဖစ္ျခင္းသေဘာတရားပဲ။ ေအး ႕႕အဲဒီၾကားထဲမွာ ေအာင္ျမင္မႈေတြ ၊ က်ရံႈးမႈေတြရွိတယ္။ ၀မ္းနည္းမႈေတြ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ရွိတယ္။ တန္ဖိုးၾကီးတာေတြ ၊ တန္းဖိုးမရွိတာေတြ။ ဆင္းရဲျခင္းေတြ ၊ ခ်မ္းသာျခင္းေတြ၊ ေက်နပ္မႈေတြ ၊ မေက်နပ္မႈေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။ အဲဒီအထဲမွာ ဘယ္အရာက ဘ၀အတြက္ အေရးၾကီးဆံုးလဲ႕႕႕´´

ဟု ေျဖရင္းျပန္ေမးလိုက္သည္။ မွန္သည္။ ဘ၀ဆိုသည္မွာ ရွင္သန္ျခင္းႏွင့္ ေသဆံုးျခင္းၾကားက ကာလတိုတိုေလး၏ ျဖစ္တည္ျခင္းကို ဘ၀ဟု ေခၚရေပလိမ့္မည္။ ဘ၀တြင္ ဘယ္အရာက ပို၍ အေရးၾကီးပါသနည္း။ ေအာင္ျမင္မႈေလာ႕႕႕။ ခ်မ္းသာမႈေလာ႕႕႕႕။။။။။

ဘ၀ႏွင့္ေအာင္ျမင္ေရး႕႕႕႕႕

            လူတစ္ေယာက္၏ အေနျဖင့္ ဘ၀ဆိုတာ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့လွ်င္ ေအာင္ျမင္မႈလည္းရွိမွ တင့္တယ္မည္ဟု ထင္ျမင္မိပါသည္။ မွန္သည္။  Life means strife. ဘ၀ဟူသည္ တိုက္ပြဲျဖစ္သည္ ဟု ဂ်ာမာန္စကားပံုတစ္ခုရွိသည္။ လူသားတို႕သည္ မိမိတို႕ေမွ်ာ္လင့္သည့္ ေအာင္ျမင္မႈရဖို႕ရာအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ၾကရသည္။

            ဗုဒၶဘုရားရွင္သည္ သံသရာအဆက္ဆက္က ကိေလသာတိုက္ပြဲကို အေနာ္မာကမ္းတစ္ဖက္က ေတာအုပ္ေလးထဲတြင္ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ အခ်ိန္မ်ားစြာ၊ ဘ၀မ်ားစြာ၊ ကမၻာမ်ားစြာ ဆင္ႏႊဲမွ ရရွိခဲ့ေသာ ေအာင္ျမင္မႈကို ဗုဒၶက တန္ဖိုးထားသည္။ ယင္းေၾကာင့္ တာရွည္ေအာင္ျမင္သည့္ တိုက္ပြဲတစ္ခုျဖစ္ရန္အတြက္ အရပ္ေဒသမ်ိဳးစံုသို႕ ၾကြခ်ီ၍ တရားဓမၼမ်ားေဟာေျပာခဲ့သည္။

            ဟစ္တလာသည္ သူ၏ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ နည္းမ်ိဳးစံုသံုး၍ကမၻာၾကီးကို တိုက္ပြဲဆင္ႏြဲခဲ့သည္။ သူသည္ အထိုက္အေလွ်ာက္ ေအာင္ျမင္မႈရခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္႕႕႕ ဟစ္တလာသည္ သူ၏ ေအာင္ျမင္မႈကို ၾကာရွည္တည္တံ့ေအာင္ မစြမ္းေဆာင္နိုင္။

            စစ္ဘုရင္ၾကိးနပိုလီယံလည္း ဘာထူးမည္နည္း။ သူသည္ ကေလးဘ၀က ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသည္။ ေက်ာင္းတတ္ရင္း ေစ်းသည္  အဘြားၾကိးထံမွ ပန္းသီးတစ္လံုးကိုပင္ အေၾကြး၀ယ္ခဲ့ဘူးသည္။ ခ်ိဳ႕တဲ့လြန္းေသာ သူ၏ ဘ၀ကို သူျငီးေငြ႕လာသည္။ ငတ္မြတ္လွေသာ ေန႕ရက္ေတြကို ေတြးမိတိုင္း စိတ္ပ်က္စျပဳလာသည္။ သူသည္ ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ိဳးေျပာင္းလဲဖို႕ရာအတြက္ တစ္ခုခုလုပ္ရေတာ့မည္ဟု ေတြးမိကတည္းက သူ႕ဘ၀ကို ၾကိတ္မွိတ္သည္းခံခဲ့သည္။  ငတ္မြတ္မႈေတြကို ခဏတာ ေမ့ေလ်ာ့ထားသည္။ သူ႕အာရံုထဲတြင္ ေအာင္ျမင္မႈရရွိဖို႕ တာစူေနသည္။ ဘ၀ကို ေတြးမိတိုင္း သူၾကိဳးစားသည္။ သူူ၏ၾကိဳးစားမႈသည္ အရာထင္ခဲ့သည္။ သူလိုခ်င္သည့္ ေအာင္ျမင္မႈေတြ တျဖည္းျဖည္းရရွိလာသည္။ ေနာက္တြင္ စစ္ေသနာပတိၾကီး ျဖစ္လာခဲ့သည္။ သို႕ေသာ္႕႕႕႕ သူသည္လည္း ေအာင္ျမင္မႈကို ၾကာရွည္ေအာင္ မထိန္းသိမ္းနိုင္ခဲ့။

            လူသားတို႕သည္ မိမိ၏ ေအာင္ျမင္မႈတို႕ကို မထိန္းသိမ္းနိုင္လွ်င္ အခ်ိဳ႕ေသာ လူတို႕အတြက္ ဟစ္တလာ၊ နပိုလီယံတို႕ကဲ့သုိ႕ မိမိကုိယ္ကို ဒုကၡေပးနိုင္သည္။ ၾကီးမားသည့္ အရႈံးမ်ားႏွင့္လည္း ရင္ဆိုင္ရနိုင္သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာ သူတို႕၏  ေအာင္ျမင္မႈသည္ ေနရူး ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းစသည္တို႕ကဲ့သို႕ မိမိ၏ေအာင္ျမင္မႈကို မိမိ ခံစားမသြားနိုင္ရွာၾက။ ထို႕ေၾကာင့္ ေအာင္ျမင္မႈ အစစ္အမွန္သည္ အဘယ္ပါနည္း။ လူမ်ိဳးတစ္စုကို အနိုင္က်င့္ ဗိုလ္က်၍ ရရွိေသာ အရာ၀တၳဳတို႕က စစ္မွန္သည့္ေအာင္ျမင္မႈေလာ။ သို႕တည္းမဟုတ္။ နိုင္ငံတစ္ခုကို နိုင္ငံတစ္ခုက စစ္ပြဲမ်ားဖန္တီး၍ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ ရင္းႏွီးျပီးရရွိသည့္ ေအာင္ျမင္မႈက စစ္မွန္၏ေလာ။ ယခုအခါတြင္ ကၽြန္ုပ္တို႕သည္ နည္းမွန္၊ လမ္းမွန္၊ စစ္မွန္သည့္ေအာင္ျမင္မႈကို ရွာေဖြရန္ အခ်ိန္ေကာင္း ၊ အခ်ိန္သင့္ေနေခ်ျပီ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဘ၀တစ္ခုျဖစ္လာခဲ့ျပီဆိုလွ်င္ ေအာင္ျမင္မႈတစ္ခုခုေတာ့ ရရွိရန္လိုအပ္ေနေလသည္။ လူတိုင္းလူတိုင္းတြင္လည္း ၾကီးမားသည့္ ေအာင္ျမင္မႈမ်ိဳးကို ရရွိခ်င္ေနၾကသည္။ သို႕ေသာ္႕႕႕သူတို႕လိုခ်င္သည့္ ေအာင္ျမင္မႈကား႕႕႕႕ထမင္းစားရရံု ။ ေငြရရံု ။ နာမည္ၾကီးရံုမွ်ေလာက္သာ ရွိေသာ ေအာင္ျမင္သာတည္း။ ဤသည္ စစ္မွန္သည့္ ေအာင္ျမင္မႈ မဟုတ္ေသးေပ။ ။

ဘ၀ႏွင့္ ခ်မ္းသာမႈ

            လူသားတိုင္းလူသားတိုင္းသည္ ခ်မ္းသာခ်င္ၾကသည္။ ၾကြယ္၀ခ်င္ၾကသည္။ သူ႕ထက္ငါ စသည္ျဖင့္ အျပိဳင္အဆိုင္ ခ်မ္းသာေအာင္လည္း ၾကိဳးစားၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေသာ ဘ၀ကို ပိုင္ဆိုင္သည့္သူမ်ားက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ကံေပးရင္ခ်မ္းသာမွာပဲဟု ထင္မွတ္ကာ အရိပ္တြင္ခိုနားေနတတ္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕က အိပ္ယာထက္တြင္ မ်က္လံုးပင္မဖြင့္ပဲ ခ်မ္းသာပါေစ႕႕႕ဟု ဆုေတာင္းတတ္ၾကသည္။

            ခ်မ္းသာမႈသည္ ေျခေထာက္ပါသည္မဟုတ္၍ အရိပ္တြင္ ခိုနားေနရံုႏွင့္ ေရာက္ရွိလာမည္မဟုတ္ေပ။ ခ်မ္းသာျခင္းကို ဖန္းဆင္း၍ ရနိုင္သည္မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ ဆုေတာင္းေနရံုႏွင့္လည္း မျပည့္စံုနိုင္။ သို႕ေသာ္႕႕သူတို႕သည္ ခ်မ္းသာခ်င္သည့္ ဆႏၵမ်ားကေတာ့ ျပင္းျပေနသည္။ မည္သူက ဆင္းဆင္းရဲရဲ၊ ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့ ေနခ်င္ပါမည္နည္း။ ဘ၀ကိုရရွိထားသည့္ လူမွန္သမွ် မိမိတို႕ဘ၀ စိုေျပရန္အတြက္ ခ်မ္းသာခ်င္ၾကသည္မွာ ဓမၼတာသာတည္း။ သို႕ေပမယ့္႕႕႕စည္းစိမ္ဥစၥာ ေငြေၾကးမ်ားျပည့္စံုေနရံုျဖင့္ ခ်မ္းသာသည္ဟု ဆိုနိုင္ပါမည္ေလာ။ ဘ၀တစ္ခု တည္ေဆာက္ရန္အတြက္ ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ စိတ္ တို႕သည္ မျဖစ္မေနပါရွိေနရမည္။ ေငြေၾကးဥစၥာတို႕သည္ ခႏၶာကိုယ္ကိုေတာ့ ခ်မ္းသာေအာင္ ျပဳလုပ္နုိင္ၾကေပလိမ့္မည္။ သို႕ေသာ္ ျပိးျပည့္စံုျပီဟု ဆို၍မရေသးေခ်။

            သစ္ပင္တစ္ပင္သည္ အကိုင္းအခက္ ၊ အသီးအရြက္ႏွင့္ ေရေသာက္ျမစ္တို႕တြင္ ဘယ္အရာကပို၍ အဓိကက်ေပမည္နည္း။ အကိုင္းအခက္ ၊အသီးအရြက္ေပေလာ။ သို႕မဟုတ္။ ေရေသာက္ျမစ္ေပေလာ။ သဘာ၀အားျဖင့္ ဆိုရေပလွ်င္ အသီးကိုခူးရံု ။ အကိုင္းအခက္ကို ခုတ္ရံုႏွင့္ သစ္ပင္သည္ ေသနိုင္မည္မဟုတ္။ ေရေသာက္ျမစ္ကို ခုတ္လွဲလိုက္ပါက အပင္ေသသြားနိုင္သည္။

            ယင္းသို႕ပင္ ။ စိတ္သည္ ေရေသာက္ျမစ္ႏွင့္တူသည္။ စိတ္ကို ခုတ္လွဲလိုက္ပါက ခႏၶာကိုယ္သည္ အရုပ္ၾကိဳးျပတ္သကဲ့သို႕ ဘိုင္းဘိုင္းလဲက်သြားနိုင္သည္။ ယင္းေၾကာင့္ စိတ္ပ်ိဳေတာ့ ကိုယ္နု႕႕႕႕ဟုျမန္မာစကားပံုမ်ား ေပါက္ဖြားလာသည္။ စိတ္သည္ လူသားတို႕ဘ၀အတြက္ အဓိကက်သည္မဟုတ္ပါလား။

            ေရႊေငြဥစၥာတို႕ျဖင့္ ၾကီးပြားျခင္းသည္ စိတ္၏ခ်မ္းသာမႈကို ေကာင္းမြန္ျပည့္စံုေအာင္ မေထာက္ပံ့နိုင္ေပ။ခ်မ္းသာမႈမ်ားေလေလ စိတ္၏ ဆင္းရဲမႈက မ်ားေလေလျဖစ္၏။ မိမိကုမၸဏီမွာ ခန္႕အပ္ထားသည့္ မန္ေနဂ်ာက ေငြစာရင္းမ်ားတလြဲမွတ္ကာ ေငြေဖာက္သြားမည္လား။ မိမိအိမ္ရွင္မက အိမ္ေနာက္ေဖးမွေန၍ ေငြယိုေပါက္ေတြမ်ား ဖန္တီးေနမည္လား။ သို႕တည္းမဟုတ္။ မိမိဂိုေဒါင္မ်ားကို ေဖာက္ထြင္းေရးသမားမ်ားႏွင့္ ၾကံဳရမည္မွာလည္း လန္႕ေနရသည္။ မီးေဘးကိုလည္း စိုးရိမ္ရသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေငြေၾကးၾကြယ္၀ခ်မ္းသာမႈသည္ ခ်မ္းသာမႈ အစစ္အမွန္ျဖစ္နုိုင္ပါမည္ေလာ။ ကၽြန္ုပ္တို႕သည္ စစ္မွန္သည့္ ခ်မ္းသာမႈကို ရွာေတြ႕ရန္ ၾကိဳးစားရေပဦးမည္။ ။

ဘ၀ႏွင့္ျငိမ္းခ်မ္းေရး

            ယေန႕ကမၻာၾကီးသည္ ရြာၾကီးသဖြယ္ျဖစ္ေနသည္မွာ လူတိုင္း၏ အျမင္တြင္ ယံုမွားစရာမရွိ။ ကမၻာ့ေျမာက္ပိုင္း၏ ျပႆနာေတြကို ေတာင္ပိုင္းက ယခုျဖစ္ ယခုၾကားေနရသည္။ ကမၻာ့ ေတာင္ဖ်ားက အခက္ခဲေတြကိုလည္း ေျမာက္ပိုင္းက ဖန္သားျပင္ေပၚတြင္ ျမင္ေနရသည္။မိမိနိုင္ငံမွ အျခားနိုင္ငံသို႕ စာပို႕ဆက္သြယ္လိုလွ်င္ အရင္ကဲ့သို႕ တစ္လ ၊ ႏွစ္လ ေစာင့္ရန္မလိုေတာ့ ။ ယခုပို႕လွ်င္ ယခုေရာက္ေနေပျပီ။

            ကမၻာၾကီးသည္ ခ်မ္းသာေနေပျပီ။ ၾကြယ္၀ေနေပျပီ။ ေခတ္မွီေနေပျပီ။ လူသားတို႕ေရာက္ရန္ ခဲယဥ္းသည့္ လကမၻာ ၊ အဂၤ ါျဂိဳလ္စသည့္ေနရာတို႕သို႕လည္း ယခုအခါ လြယ္ကူစြာ သြားလာနိုင္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ကမၻာၾကီးသည္ တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာကုန္ျပီ ။ အေရွ႕ပိုင္းက ဆူညံ့မႈတို႕သည္ အေနာက္ဖက္ဆီသို႕ ေရြ႕ေလ်ာလာသည္။ ကမၻာၾကီး၏ တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာျခင္းသည္ ေကာင္းေသာလကၡဏာပင္ေလာ ။ စက္ကရိယာ၊ ယႏၱရားတို႕ ေပၚေပါက္လာျခင္းက ေကာင္းေသာ အျဖစ္အပ်က္တို႕ပင္ေလာ။ ကၽြန္ုပ္တို႕စဥ္းစားရန္လိုအပ္သည္။

            ကမၻာေျမၾကိး စိမ္းလန္းစိုေျပရန္အတြက္ လူသားတို႕ျပဳလုပ္နုိင္သည္။ ကမၻာၾကီး ေျခာက္ေသြ႕ကာ ပ်က္စီးရန္အတြက္ လူေတြလုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ေရွးယခင္ ပေဒသရာဇ္ေခတ္တုန္းက ကမၻာၾကီးသည္ ေခတ္မမွီေသး။ သို႕ေသာ္ ကမၻာၾကီးအတြက္ စိတ္ခ်ရသည္။ သဘာ၀ေဘးအႏၱရာယ္ေတြလည္း သိပ္ျပီးမရွိခဲ့။ ေခတ္မမွီေပမယ့္ သာယာသည္။ ေနခ်င့္စဖြယ္ျဖစ္သည္။ မင္းဆိုးမင္းညစ္တို႕၏ ေလာဘမ်ားေၾကာင့္ တစ္တိုင္းတစ္ျပည္ကို တိုက္ခိုက္လုယူမည္ဆိုပါကလည္း ဓားလွံလက္နက္တို႕သာရွိ၍ ကမၻာၾကီးအတြက္ ပူစရာမလို ။ လူသားတို႕၏ ဘ၀အတြက္ ေျခာက္ျခားစရာသိပ္မရွိ။

 ယခုမူကား႕႕႕႕ အရာရာေျပာင္းလဲခဲ့ျပီ။ စိမ္းလန္းေသာကမၻာၾကီးမွ ေျခာက္ေသြ႕လာသည္။ စက္မႈနိုင္ငံေတာ္သစ္ဆီသို႕    ႕႕႕႕႕႕ဟုေၾကြးေၾကာ္ၾကျပီးလွ်င္ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေသာ လယ္ေျမတို႕သည္ စက္ရံုအျဖစ္ေျပာင္းလဲကုန္သည္။ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ားမွ တဆင့္ စက္မႈ၀န္ထမ္းမ်ားျဖစ္လာၾကသည္။လယ္ေျမမ်ားေလ်ာ့နည္း၍ လယ္သမားမ်ားနည္းပါးလာေသာအခါ ဆန္ေရစပါးထြက္တိုးႏႈန္းက က်ဆင္းလာသည္။ ယင္းေၾကာင့္ ဆန္ေတြ ေစ်းၾကီးလာသည္။ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ ျမင့္မားလာသည္။ သူခိုးဂ်ပိုးေတြလည္း အလ်ံပယ္ေပါၾကြယ္လာသည္။ တစ္၀မ္းတစ္ခါး အတြက္ႏွင့္ အတၱ၏ လႈံ႕ေဆာ္မႈေတြေၾကာင့္ အထက္အရာရွိေတြ ျခစားလာသည္။ ရသမွ် ေျခကုတ္တို႕ကိုယူၾကကုန္သည္။ ျပည္သူတို႕၏ ဘ၀သည္ ပင္ပန္းဆင္းရဲလာသည္။ ၾကမ္းတမ္းလာသည္။ တစ္ခါသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာဖူးသည္။ ` နာမည္ႏွစ္လံုးနဲ႕ ရွိတဲ့အရာေတြက ၾကမ္းတမ္းတာပဲကြ။ ေလာကတို႕ ဘ၀တို႕ ကမၻာတို႕ အခ်စ္တို႕ေပါ့´´ဟုေျပာသည္။

ျပည္သူတို႕သည္ ေျခာက္ျခားစျပဳလာသည္။ ၾကာလာေတာ့ သည္ဒဏ္ကို သည္းမခံနိုင္ၾကေတာ့ ။ အုပ္စုဖြဲ႕ကာ ေတာ၀င္ၾကသည္။ နိုင္ငံေတာ္ကို အတိုက္အခံလုပ္သည္။ နိုင္ငံေတာ္အၾကီးအကဲတို႕သည္လည္း မိမိနိုင္ငံ၏ အဆင္မေျပမႈေတြ ျမင္သည့္အခါ မိမိတို႕ထက္ အင္အားနည္းသည့္ နိုင္ငံငယ္တို႕ကို မ်က္ေစာင္းထိုးလာၾကသည္။ ယင္းနိုင္ငံငယ္တို႕၏ သယံဇာတတို႕ကို သိမ္းယူရန္အတြက္ သိပၸံနည္းပညာတို႕ျဖင့္ လက္နက္ေတြ ထုတ္လုပ္လာၾကသည္။ လက္နက္ထုတ္လုပ္ရာတြင္လည္း သူ႕ထက္ငါ အျပိဳင္အဆိုင္ ။ ထို႕ေနာက္ ကမၻာစစ္ၾကီးေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ ကမၻာစစ္ၾကီး ျငိမ္းသြားသည့္အခါလည္း လူတို႕၏ ဦးေဏွာက္ထဲတြင္ အတၱတို႕က ဖံုးလႊမ္းကုန္ေသာေၾကာင့္ မေက်မခ်မ္းသည့္ ကိစၥတို႕ကိုသာ ေဆြးေႏြးၾကသည္။ လက္စားေခ်လိုစိတ္ကိုသာ ေရွ႕တန္းထားကုန္ၾကသည္။

            ထို႕ေၾကာင့္ နည္းပညာတို႕ အမ်ိဳးမ်ိဳးအသံုးျပဳကာ လက္နက္မ်ားကို ျပန္ျပီးထုတ္လုပ္လာၾကသည္။ အဏုျမဴစြမ္းအင္ ၊ ႏ်ဴကလီးယားတို႕ အိပ္မက္က နိုးသလို ေပါက္ဖြားလာၾကသည္။ ေကာင္းကင္တြင္ ပ်ံသန္းနုိင္သည့္ ေလယဥ္သည္လည္းေကာင္း ။ ေျမျပင္ေပၚေမာင္းႏွင္ရသည့္ ကားတို႕ကိုလည္းေကာင္း ထုတ္လုပ္လာၾကသည္။ သည္ေနရာတြင္ ျပႆနာက စ၍ျဖစ္ျပီ။ ေလယဥ္ ၊ ကားတို႕ကို ေရထည့္ျပီးေမာင္ႏွင္၍ ရသည္မဟုတ္။ စြမ္းအင္ေခၚေလာင္စာဆီတို႕ကို အသံုးျပဳရသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ေရနံရမည့္ ေနရာတို႕ကို လုိက္ရွာရျပန္သည္။ မိမိနိုင္ငံမွ ေရနံမထြက္လွ်င္ ေရနံထြက္သည့္ နိုင္ငံတို႕ကို မ်က္ေစာင္းထိုးလာၾကျပန္သည္။ ေလယဥ္ ။ကားတို႕မွ ထုတ္လႊတ္လိုက္ေသာ ကာဗြန္ဆိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ဓာတ္တို႕ေၾကာင့္ ကမၻာၾကီးကို ေနေရာင္ျခည္မွ ကာကြယ္ေပးေသာ အိုဇုန္းလႊာတို႕လည္း ေပါက္ျပဲကုန္သည္။ ကမၻာၾကီးသည္ ေနပူေလာင္မႈကို မခံစားနိုင္။သူ၏ နာက်င္မႈကို ဆတ္စလူးခါေနေအာင္ ခံစားရသည္ကို လူေတြကိုေျပာျပသည္။ ပင္လယ္ကန္ရိုးတစ္ေလွ်ာက္တြင္ မုန္တိုင္းမ်ိဳးစံုတိုက္ခတ္သည္။ ေတာအုပ္ၾကီးတို႕တြင္ ေတာမီးေလာင္ၾကြမ္းကုန္သည္။ ေရခဲေတာင္တို႕ အရည္ေပ်ာ္သည္။ ေျမျပိဳသည္။ ငလ်င္လႈပ္သည္။ ကမၻာၾကီးသည္ နာတာရွည္ ေရာဂါမ်ားေၾကာင့္ ရာသီဥတုတို႕ မမွန္ေတာ့။ ယခုပဲ ကမၻာၾကီးက ပ်က္စီးေတာ့မလိုလို။

 ကမၻာၾကီးကို လူေတြ ေၾကာက္ရြံ႕လာသည္။ လူေတြကို ကမၻာၾကီးက မုန္းတီးလာသည္။  ေတာင္ကိုရီးယားႏွင့္ ေျမာက္ကိုရီးယားတို႕၏ ျပႆနာ။ ေျမာက္ကိုရီးယားႏွင့္ ႏ်ဴကလီးယား ျပႆနာ။ အီရန္ႏွင့္ အစၥေရး ။ အေမရိကန္ႏွင့္ အီရတ္။ တရုပ္ႏွင့္ဂ်ပန္။ တင္းမာမႈေတြက တင္းသထက္တင္းလာသည္။ ယခုပဲ ရြာေတာ့မည့္ဟန္။

ဤကဲ့သို႕ လူသားတို႕ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ျဖစ္ေနရေသာ ျပႆနာမ်ားကို လူသားေတြကပဲ ဖန္တီးေနၾကသည္။ အနာရွိလွ်င္ ေဆးရွိရမည္။ အရႈပ္ရွိလွ်င္ အရွင္းရွိရမည္။ ကမၻာမ်ား၏ျပႆနာ ၊နိုင္ငံတိုင္း၏ ျပႆနာ တို႕ကို အဓိကေျဖရွင္းရမည့္ နည္းလမ္းမွာ တစ္ခုတည္းသာရွိသည္။ ယင္းမွာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးသာတည္း။ ေအာင္ျမင္မႈတို႕သည္လည္းေကာင္း။ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀မႈတို႕သည္လည္းေကာင္း  ျငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္တြဲဖက္မွသာလွ်င္ ျပီးျပည့္စံုေပမည္။ ေအာင္ျမင္မႈဆိုရာတြင္လည္း တျခားတစ္ဦး ၊ အဖြဲ႕စည္းတစ္ခုကို အနိုင္က်င့္ျပီးမွ ရရွိသည့္ေ အာင္ျမင္မႈကို ဆိုလိုျခင္းမဟုတ္။ အျခားအျခားေသာ သမၼာအာဇီ၀က်သည့္ ေအာင္ျမင္မႈကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။ ကမၻာၾကီးအတြက္ အသံုး၀င္သည့္ ေအာင္ျမင္မႈကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္သည္။

ယခုေခတ္လူသားတို႕၏ဘ၀သည္ ေမြးဖြားျခင္းႏွင့္ ေသဆံုးျခင္းၾကားက ရွင္သန္ျခင္းကို ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းႏွင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ၊ စိုးရိမ္ကင္းစြာရွင္သန္ရန္အတြက္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးသည္ အဓိကက်ေပသည္။ ျပည္သူတို႕၏ဘ၀ ။ လူသားတို႕၏ ဘ၀ကို အဆင္ေျပေခ်ာ့ေမြ႕ေစရန္မိမိကိုယ္တိုင္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို လုပ္ေဆာင္သင့္သည္။ ယင္းသို႕မွမဟုတ္ပဲ အတၱကို မွန္ကင္းကဲ့သို႕ ေထာင္လႊားျပီး သူတစ္လူငါတစ္မင္း မ်ားျပဳလုပ္ေလလွ်င္ ကမၻာၾကီး၏ အနာဂါတ္လူသားတို႕၏ ဘ၀အတြက္ မနက္ျဖန္ေတြ ရုတ္ခ်ည္းေပ်ာက္ဆုံုးသြားနိုင္သည္။

ဆရာေမာင္သာမည္ ဘာသာျပန္ဆိုထားသည့္ ကရိရွနမူရတီ၏ အဇၥ်တၱေျပာင္းလဲေရးစာအုပ္ထဲတြင္႕႕႕႕အဇၥ်တၱေတာ္လွန္ေရး မပါဘူးဆိုရင္ အျပင္ဗဟိဒၶ ေျပာင္းလဲေရးဟာ ဘာမွေလးနက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာမွ အဓိပၸါယ္ရွိမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဟု ဆိုထားသည္။ မွန္သည္။ ဘယ္ေလာက္ပင္ ခမ္းနားသည့္ ပိရမစ္ အေဆာက္အအံုေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ ။ ဘယ္ေလာက္သာယာဖြယ္ေကာင္းသည့္ ပန္းဥယ်ာဥ္ၾကီးပဲျဖစ္ျဖစ္။ ယင္းဥယ်ာဥ္ထဲတြင္ စိတ္သေဘာထားေသးသိမ္ျပီး ၾကမ္းတမ္းယုတ္ညံ့သည့္သူရွိေနပါက ျငိမ္းခ်မ္းေရးသည္ ျဖစ္ေပၚလာဖို႕ မလြယ္ကူေပ။ လူသားတို႕၏ ဘ၀သည္လည္း ဥယ်ာဥ္ၾကီးထဲတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္နိုင္မည္မဟုတ္။ ထို႕ေၾကာင့္ အျပင္ဗဟိဒၶအေဆာက္အဦးတို႕ေျပာင္းလဲပစ္မည့္အစား မိမိ၏ အဇၥ်တၱအတြင္းရွိ ဆိုးသြမ္းယုတ္ညံ့သည့္ စိတ္တို႕ကို ေျပာင္းလဲသင့္ေပသည္။

ဗဟိဒၶတြင္ရွိေသာ အရာ၀တၳဳတို႕ကို ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲရန္ လြယ္ကူသည္။ ဖမ္းဆုပ္၍မရ ၊ ျမင္နိုင္ရန္ခက္ခဲေသာ စိတ္ကို ျပဳျပင္ဖို႕ဆိုသည္မွာ လြန္စြာမွ ခက္ခဲသည္။ သို႕ေသာ္လည္း မွန္တင္ခံုေရွ႕တြင္ထိုင္ျပီး မိမိ၏ ရုပ္ကို ျပင္ဆင္သကဲ့သို႕ မိမိ၏ အက်င့္စရိုက္တို႕ကို ၾကည့္ရႈ၍ စိတ္ကို ျပင္ဆင္သင့္ပါသည္။

ကၽြနု္ပ္တို႕သည္ ကမၻာေလာကၾကီး ျငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္၊ လူသားတို႕၏ ဘ၀ ျငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ မိမိ၏ အဇၥ်တၱအတြင္းရွိ ေသာစိတ္ကို မည္ကဲ့သို႕ျပဳျပင္ရမည္နည္း။

ေလာကတြင္ ျဗဟၼစိုရ္တရားေလးပါးရွိသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ျဗဟၼစိုရ္ဟု ေခၚပါသနည္းဟု ေမးခဲ့ေသာ္ ျဗဟၼာၾကီးတို႕၏( ျမင့္ျမတ္သူတို႕၏ ) အက်င့္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဟုေျဖရပါမည္။ ယင္းတရားေလးပါးသည္ လူသားတို႕၏ ဘ၀တြင္ လိုအပ္ေနသည့္ ေလာကၾကီးကိုကယ္တင္မည့္ စစ္မွန္သည့္ျငိမ္းခ်မ္းေရးတရားပင္ျဖစ္ပါသည္။ ယင္းကား႕႕႕႕

၁။ ေမတၱာ 

၂။ကရုဏာ

၃။မုဒိတာ

၄။ဥေပကၡာ႕႕႕တို႕တည္း။ယင္းတို႕တြင္

ေမတၱာဟူသည္မွာ ---ေဒါသ၏ဆန္႕က်င္ဘက္ျဖစ္သည္။ ေဒါသသည္ ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္သျဖင့္ မိမိေကာ ၊ အျခားသူမ်ားပါ ပ်က္စီးေစတတ္သည္။ ေမတၱာသည္ နူးညံ့သိမ္ေမြ႕သည္။ သူတစ္ပါး၏အက်ိဳးစီးပြားကိုလိုလားသည္။

ကရုဏာဟူသည္မွာ႕႕႕႕ သူတစ္ပါး၏ ဆင္းရဲဒုကၡကို လက္ေတြ႕ဖယ္ရွားေပးနိုင္သည္ျဖစ္ေစ။ မဖယ္ရွားေပးနိုင္သည္ျဖစ္ေစ ။ ဖယ္ရွားေပးလိုျခင္း ၊ကယ္တင္လိုျခင္း ၊ စာနာသနားျခင္းကို ဆိုလိုပါသည္။ ကရုဏာတရားကိုလက္ကိုင္ထားပါက အျခားသူမ်ားကို ညွင္းဆဲျခင္း။ အနိုင္က်င့္ျခင္းမ်ား မျပဳမိေတာ့ေပ။

မုဒိတာ ဟုူသည္မွာ႕႕႕႕ ပစၥည္းဥစၥာမ်ားျဖင့္ျပည့္စံုေသာ သူမ်ား။ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားသူမ်ားကို ၾကားရ၊ ျမင္ရလွ်င္ ထိုသူ၏ ျပည့္စံုမႈကိုၾကည့္ျပီး ၀မ္းေျမာက္ေနျခင္းကိုဆိုလိုပါသည္။ ဤမုဒိတာတရားကို မပြားမ်ားနုိင္လွ်င္ ကိုယ့္ထက္သာ မနာလိုစိတ္မ်ား ၀င္ေရာက္လာတတ္သည္။မုဒိတာပြားမ်ားနိုင္မွသာ မနာလိုစိတ္မ်ားကို ပယ္ရွားနိုင္ေပမည္။

ဥေပကၡာဟူသည္မွာ႕႕႕႕႕ခ်စ္ျခင္း။ မုန္းျခင္းဆိုသည့္ အစြန္းႏွစ္ဖက္သို႕မေရာက္ေအာင္ မွ်မွ်တတထိန္းေပးျခင္းကို ဆိုလိုပါသည္။

ဤျဗဟၼစိုရ္တရားေလးပါးကို ေစာင့္ထိန္းနိုင္မွသာ လူတို႕၏ ဘ၀သည္ စစ္၏ေဘးအႏၱရာယ္ ၊ ကမၻာၾကီး၏အႏၱရာယ္မွ လြတ္ေျမာက္ကာ ခ်မ္းသာသုခကို ရရွိနိုင္ေပလိမ့္မည္။ မိမိတို႕၏ အတြင္းစိတ္ကို ျဗဟၼစိုရ္တရားတုိ႕ျဖင့္ ျပဳျပင္သည္ဆိုသည္မွာလည္း တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္း၏ ေျပာင္းလဲျခင္းျဖင့္ လူသားတို႕၏ ဘ၀သည္ သာယာစိုျပည္မည္မဟုတ္ေခ်။ လူသားတိုင္း လူသားတိုင္း သည္ ယင္းတရားေလးပါးကို လက္ကိုင္ထားမွသာ မိမိတို႕လိုခ်င္သည့္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို ရရွိမည္ျဖစ္သည္။

ျငိမ္းခ်မ္းေရးတရား၏လက္ေအာက္တြင္ရွိေသာ ေအာင္ျမင္မႈ၊ ၾကီးပြားမႈ၊ ေငြေၾကးခ်မ္းသာမႈတို႕သည္သာ မိမိတို႕တစ္ဘ၀လံုးအတြက္ စိတ္ခ်ရေပမည္။ ယင္းသို႕မွမဟုတ္လွ်င္ စစ္မွန္သည့္ ေအာင္ျမင္မႈ။ စစ္မွန္သည့္ ခ်မ္းသာမႈမျဖစ္နုိင္ေပ။ လူသားတို႕၏ဘ၀ေပ်ာ္ရႊင္စရာေကာင္းဖို႕။ စစ္ေဘးအႏၱရာယ္မ်ားမက်ေရာက္ဖို႕ ။ ကမၻာေလာကၾကီးစိမ္းလန္းစိုျပည္ဖို႕ ျဗဟၼစိုရ္တရားကိုလက္ကိုင္ထား၍ တကယ့္စစ္မွန္သည့္ ျငိမ္းခ်မ္းေရးကို ရနိုင္ပါေစဟုသာ ဆႏၵျပဳလိုက္ရပါေတာ့သည္။ အေၾကာင္းကား႕႕႕႕ျငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ဘ၀သည္ ခြဲျခမ္း၍မျဖစ္နိုင္ေသာေၾကာင့္ပင္။

ေလးစားစြာျဖင့္

မိန္ေႏြ

8.11.2012

( ကိုယ္ပိုင္ေရး ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါေၾကာင္း ၀န္ခံကတိျပဳအပ္ပါသည္။)

Read More

♥♥♥ပဥၥမျမင့္မိုရ္♥♥♥

လက္ႏွစ္ဖက္ကိုေနာက္ပစ္ရင္း ျပဴတင္းေပါက္မွ ဆရာျမတ္မိုးအျပင္သို႕ေငးၾကည့္ေနသည္။ တသုန္သုန္ တိုက္ခတ္ေနေသာေလႏွင့္ ပတၱျမားေရာင္ စိန္ပန္းပြင့္တို႕ေၾကြက်ေနပံုကဆရာျမတ္မိုး၏ ရင္ထဲတြင္ ကဗ်ာပင္ဆန္ေနသည္ဟုထင္မိသည္။ ဟုတ္သည္။ ကဗ်ာဆန္သည္။ဆရာျမတ္မိုး၏ ရင္ထဲတြင္မဟုတ္။ ေက်ာင္းအိုၾကီးကပါ ကဗ်ာဆန္ေနသည္။ ေဆြးေျမ့ေနေသာသြပ္ခ်ပ္မ်ားၾကားကအေပါက္ငယ္တို႕သည္ ဆရာျမတ္မိုး၏ ရံုးခန္းထဲကိုေနေျပာက္ေလးေတြ ပို႕လႊတ္ေနသည္။ ျပဳတ္က်ကုန္ေသာအဂၤေတခ်ပ္တို႕ေနာက္ကနီရဲေနေသာအုပ္ခ်ပ္တို႕ အထင္းသားျမင္ေနရသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕အုပ္ခ်ပ္တို႕သည္ ဟိုေနရာသည္ေနရာမွ က်ိဳးပဲ့ကာအျခားတစ္ဖက္ကိုပင္ ျမင္ေနရသည္။ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လြင့္လူးေနေသာေက်ာင္းေရွ႕မွ ျမန္မာနိုင္ငံေတာ္အလံက ၾကည့္ျမင္ရသူအဖို႕ ရင္ထဲတြင္ ၾကည္နူးစရာ။ အလံတိုင္၏ ေအာက္ေျခကပန္းပင္ငယ္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ အစိမ္းေရာင္ျမက္ပင္တို႕ကလည္းမိုးနွင့္ေ၀းေသာေၾကာင့္ထင္သည္ ။ အနည္းငယ္ညိႈးေနပံုမွလြဲ၍ လွပေနဆဲ။
ေလကိုစီးရင္းစိန္ပန္းပင္ေပၚမွ ငွက္ငယ္တို႕သည္ စီစီညံလွ်က္ရွိသည္။ ေက်ာင္းအိုၾကီး၏ ဧရိယာအတြင္းမွ ပင္လံုးကၽြတ္ပြင့္ေနေသာမ်ားျပားလွသည့္ စိန္ပန္းပင္တို႕ကပတၱျမားပံုၾကီးကဲ့သို႕ အစုလိုက္၊ အျပံဳလိုက္။ ေက်ာင္းအိုၾကီး၏ တံစက္ျမိတ္ႏွင့္ မနီးမေ၀းတြင္လည္း ပုဏၰရိတ္ပင္တို႕ကရွင္သန္ျမန္လြန္းလွသည္။ အရင္ကသည္ေနရာမွာပုဏၰရိတ္ပင္တို႕မရွိေသး။ ပတၱျမားေရာင္ စိန္ပန္းတို႕ကလည္းငယ္လြန္းေသးသည္။ ဟုတ္သည္။ အပင္ငယ္ငယ္မွ်သာရွိေသးသည္။ ဆရာျမတ္မိုးလည္းငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္။ မေကာင္းတာကိုေကာင္းတာလို႕ ထင္ေနသည့္အရြယ္။ ပူမွန္းသိေပမယ့္ အတင္း၀င္တိုးတတ္သည့္ အရြယ္။ စိတ္ဓာတ္က်လြယ္သည့္ အရြယ္။ ႕႕႕အရြယ္႕႕႕။
``ဟူး´´
သက္ျပင္းကိုခပ္ေငြ႕ေငြ႕ေလးခ်လိုက္သည္ ။ သက္ျပင္းႏွင့္အတူ ေႏြေလပူတို႕ကဆရာျမတ္မိုး၏ အာရံုတို႕ကိုအတိတ္ဆီသို႕ ဆြဲေခၚသြားၾကသည္။
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
``ခြမ္း´´
ဘာမေျပာ၊ ညာမေျပာျဖင့္ မိမိေသာက္ေနသည့္ ထန္းရည္အိုးကိုရိုက္ခြဲလိုက္ေသာသူကို ျမတ္မိုးေမာ့ၾကည့္လုိက္သည္။ ပုဆုိးႏွင့္ တိုက္ပံုအက်ၤ ီ၀တ္ျပီးထူထဲေသာမ်က္မွန္တစ္လက္ေနာက္ကေဒါသအခိုးအေငြ႕ေတြ ပ်ံေနေသာ မ်က္၀န္းတစ္စံုေၾကာင့္ ေသာက္ျပီးသားထန္းရည္ေတြေတာင္ ဘယ္ေပ်ာက္ကုန္သည္ မသိ။
`` ဆ႕႕ဆရာ ´´
`` ဘာကြ ၊ မင္း ငါ့ကိုဆရာလို႕ေခၚတယ္ဟုတ္လား ´´
``ဆရာ ၊ ကၽြန္႕႕ ႕ ကၽြန္ေတာ္´´
          ဆရာဦးေက်ာ္ဦးေဘးဘီကို တစ္ခ်က္ေ၀့ၾကည့္လိုက္သည္။ ထန္းေတာႏွင့္ ေ၀းျပီး လူအသြားအလာနည္းသည့္ ေနရာမို႕ အနည္းငယ္ ေတာ္ေသးသည္။ ဆရာဦးေက်ာ္ဦးအေနျဖင့္ ထန္းရည္အုိးကိုခြဲခ်င္၍ ခြဲသည္ မဟုတ္။ ၀န္တိုမစၧရိယစိတ္ေၾကာင့္ ရိုက္ခြဲျခင္းလည္းမဟုတ္။ ထန္းရည္ေသာက္ျခင္း၏ အက်ိဳးရလာဒ္ကမေကာင္းမႈမ်ားျဖစ္နိုင္သည္ကိုသူတို႕ေလးေတြ သိေစခ်င္သည္။ က်လြယ္သည့္ စိတ္ဓာတ္ကိုလည္း ျမင့္တင္ေပးလိုသည္။
သူတို႕ေလးေတြကအနာဂါတ္၏ ျမန္မာ့သူရဲေကာင္းေလးမ်ား။ သူတို႕ကအနာဂါတ္ကမၻာ့ လူစြမ္းေကာင္းမ်ား။ အနာဂါတ္၏ မီလ်ံနာ။ အနာဂါတ္၏ ျငိမ္းခ်မ္းေရးပုဂၢိဳလ္။ သူတို႕ေလးေတြ၏ ႏွလံုးသားထဲတြင္ ေကာင္းမြန္သည့္ စိတ္ဓာတ္မ်ားကိုကိန္းေအာင္းေစလိုျပီး၊ ေကာင္းမြန္သည့္ အမူအက်င့္နွင့္ ေကာင္းသည့္ အေတြးတို႕သာလွ်င္ ရွိေစခ်င္သည္။ ဒါကဆရာဦးေက်ာ္ဦး၏ ရင္ထဲကေစတနာ ။ ဆရာမ်ား၏ ေစတနာ။
``မင္းဘာလို႕ ထန္းရည္ေသာက္တာလဲ၊ ငါ့ကိုအမွန္တိုင္းေျပာစမ္း ´´
မိမိႏႈတ္မွ ထြက္သြားေသာစကားလံုးတို႕ကအနည္းငယ္ ၾကမ္းတမ္းျပီးေဒါသအေငြ႕ေတြပါေနသည္ကိုဆရာဦးေက်ာ္ဦးသိလိုက္သည္။ သို႕ေသာ္လည္း။ မတတ္နိုင္။ ပါလာတဲ့ေဒါသက ၾကမ္းတမ္းသည့္ ေဒါသမဟုတ္။ ကရုဏာေဒါသ။ လမ္းမွားေနေသာတပည့္တို႕ကိုလမ္းမွန္ေပၚေရာက္ေစခ်င္သည့္ ကရုဏာေဒါသ။
`` ဒီေန႕ ေဂဇက္ထြက္တယ္ဆရာ´´
``ဘာလဲ ၊ မင္းနာမည္ ေဂဇက္ထဲပါမလာလို႕လား ´´
          ဆရာဦးေက်ာ္ဦး၏ အေမးေၾကာင့္ ျမတ္မိုးရင္ထဲအားငယ္ျပီးမ်က္ရည္ေတြ ၀ဲတက္လာသည္။ သူဒီ( ၁၀ )တန္းစာေမးပြဲကိုဂုဏ္ထူးေတြေတာင္ မွန္းထားသည္။ ေဂဇက္ထြက္လာေတာ့ ဂုဏ္ထူးလည္းမထြက္သလို၊ နာမည္ပင္ ပါမလာခဲ့။ မအိပ္မေနစာက်က္ခဲ့သည့္ေန႕ေတြကိုေတြးမိတိုင္း ျမတ္မိုး ၀မ္းနည္းရသည္။ ညေရာက္တိုင္း ။ မီးေရာင္ေတြျမင္တိုင္း။ ေက်ာင္းစိမ္းအက်ၤ ီပုဆိုးေတြျမင္တိုင္း။ ရင္ထဲမွာတစ္ခုခုလစ္ဟာေနသလို။ မိမိကိုယ္မိမိေလာကၾကီးထဲ အသံုးမ၀င္သည့္သူဟုခံစားရသည္။ ထို႕ေၾကာင့္ ငိုသည္။ ငိုတာမွ မ်က္ရည္ေတြရႊဲလို႕။ ထန္းရည္နဲ႕လည္းငိုသည္။ထန္းေတာၾကီးထဲမွာလည္းငိုသည္။ ျပီးေတာ့ ေတြးမိတိုင္းငိုသည္။ ထိုတြင္ ဆရာဦးေက်ာ္ဦးကမတ္တတ္ရပ္ရာမွ ျမတ္မိုး၏ အနီးတြင္ထိုင္လိုက္သည္ ျမတ္မိုး၏ ပုခံုးကို ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ အသာယာပုတ္လိုက္ျပီးတင္းထားသည့္ ေဒါသတို႕ကိုေလ်ာ့ခ်လိုက္သည္။
`` ဒီမွာ ငါ့တပည့္ ၊ မင္းအသက္ၾကီးလာရင္ ဘယ္လိုေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ိဳးေတြ ထားတာလဲ ´´
``ကၽြန္ေတာ္ အသက္ၾကီးလာရင္ ပညာတတ္ၾကီးဘ၀နဲ႕ ၾကီးပြြါးတဲ့သူျဖစ္ခ်င္တယ္ဆရာ´´
``ေအး ၊ ေနာင္႕႕႕႕ဆိုတာအနာဂါတ္ကိုေခၚျပီး ။ ယခုဆိုတာပစၥဳပၸန္ကိုေခၚတာကြ။ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာပညာတတ္ၾကီးဘ၀နဲ႕ ၾကီးပါြးခ်င္တယ္ေပါ့´´
``ဟုတ္ကဲ့ဆရာ ´´
``အခု ၊ မင္းဘာလုပ္ေနတာလဲ ´´
``ထန္း႕႕႕႕႕´´
          ဆရာ၏ အေမးေၾကာင့္ ျမတ္မိုးျပီးေအာင္ပင္ မေျဖရဲ။ တစ္၀က္တစ္ပ်က္မွာပင္ ရပ္သြားသည္။
`` ေအး ၊ အနာဂါတ္မွာမင္းလိုခ်င္တဲ့ ဘ၀ကို အခုပစၥဳပၸန္မွာထန္းရည္ေသာက္ေနရံုနဲ႕ ရနိုင္ပါ့မလား ´´
          ဆရာဦးေက်ာ္ဦး၏ စကားက ျမတ္မိုး၏ အသိညာဏ္ကိုထိုးေဖာက္သြားသည္ ထင္သည္။ ျမတ္မိုးကြဲသြားေသာအိုးျခမ္းပဲ့တို႕ကို ၾကည့္ကာေတြးေနသည္။ ဟုတ္သည္။ အခုထန္းရည္ေသာက္ေနရံုနဲ႕ အနာဂါတ္မွာကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ဘ၀မ်ိဳးကို မရနိုင္။ ျမတ္မိုးအေလးအနက္စဥ္းစားေနသည္ကို ၾကည့္ျပီးစကားထဲတြင္ နစ္၀င္ေနသည္ဆိုတာ ဆရာဦးေက်ာ္ဦးသိလိုက္သည္။
``ကၽြန္ေတာ္ စာေမးပြဲက်တယ္ဆရာ´´
``စာေမးပြဲဆိုတာစစ္ပြဲတစ္ပြဲပဲကြ။ တစ္ၾကိမ္ထဲက်ရႈံးရံုနဲ႕ ေနာက္ဆုတ္လို႕ ျဖစ္မလား။ မင္းေရာမျမိဳ႕ၾကီးဆိုတာၾကားဖူးလား´´
``အရမ္းၾကီးက်ယ္ျပီး လံုး၀ မေသနိုင္တဲ့ ျမိဳ႕ၾကီးကိုေျပာတာလားဆရာ´´
``ဟုတ္တယ္။ ေရာမျမိဳ႕ဆိုတာအရမ္းၾကီးက်ယ္တယ္။ အရမး္လည္းခမ္းနားတယ္။ ေအး႕႕႕အဲဒီျမိဳ႕ၾကီးကတစ္ရက္တည္းနဲ႕ ျပီးေအာင္ ေဆာက္ခဲ့တာမဟုတ္ဘူးကြ။ ရက္ေတြ ၊ လေတြ၊ ႏွစ္ေတြနဲ႕ တည္ေဆာက္ခဲ့တာ။ ေဘဘီလံုကအခ်မ္းသာဆံုးျဖစ္တဲ့ အာခက္လည္းဟိုတစ္ခ်ိန္ကဆိုရင္ သူတပါးအိမ္ရဲ႕ လက္ပါးေစေတာင္ ျဖစ္ခဲ့တာပဲ။ က်ရႈံးမႈေတြ ၊ ဆံုးရႈံးမႈေတြကိုရင္ဆိုင္ျပီးသည္းခံတဲ့စိတ္ဓာတ္နဲ႕ ၾကိဳးစားတဲ့ ၀ီရိယအားထုတ္မႈေတြေၾကာင့္ ေဘဘီလံုျမိဳ႕ၾကီးမွာအခ်မ္းသာဆံုးပုဂၢိဳလ္ၾကီးျဖစ္ခဲ့တာ ´´
          ဆရာဦးေက်ာ္ဦးကစကားကိုအရွည္ၾကီးေျပာလိုက္ျပီးေဘးကိုတစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ေလတစ္ခ်က္အေ၀့က ျခံဳထဲမွ ေတာခံပြင့္ရနံ႕ကိုသယ္ေဆာင္လာသည္။ ေက်းငွက္သံကလြဲ၍ အားလံဳးတိတ္ဆိတ္ေနသည္။ တျခားဘာမွ မရွိ။
`` မင္းတို႕ ငါတို႕ ကိုးကြယ္တဲ့ဗုဒၶဘုရားရွင္ဆိုရင္ သူ႕ရဲ႕ေအာင္ျမင္မႈပန္းတိုင္ကိုေရာက္ဖို႕ ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႕ ေျခာက္ႏွစ္တိတိေတာထဲမွာဒုကၠရစရိယာကိုက်င့္ခဲ့တာပဲ။ မင္းဒီစာေမးပြဲကိုဘယ္ႏွၾကိမ္က်ဆံုးခဲ့ျပီလဲ ´´
``ဒါ ႕႕႕ ပထမဆံုးအၾကိမ္ပါ ဆရာ ´´
``ေအး ၊ ပထမဆံုးအၾကိမ္။ ခုမွ တစ္ႏွစ္ပဲရွိေသးတယ္။ ငါတို႕ဘုရားနဲ႕ယွဥ္ရင္ ငါးႏွစ္ၾကီးေတာင္ ကြာျခားေနတယ္။ ငါတို႕ဘုရားကဒုကၠရစရိယာကိုက်င့္တယ္ဆိုတာဆင္းဆင္းရဲရဲခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့ကြ။ မင္းမွာစားစရာ၊ ေသာက္စရာေတြ ပူစရာလိုလို႕လား။ တျခားအရာေတြလည္းလိုလား။ ဘာမ်ားလိုအပ္လို႕လဲ ´´
``ဘာမွ မလိုအပ္ပါဘူးဆရာ´´
``မ်က္ရည္မထြက္ခင္ ေသြးနဲ႕ေခၽြးပဲထြက္ရမယ္ ဆိုတဲ့ တရုပ္စကားပံုကိုမင္းၾကားဖူးလား´´
``ဟုတ္ ၊ ၾကားဖူးပါတယ္ဆရာ ´´
``မင္းကေအာင္ျမင္မႈဆိုတာၾကီးကိုမရခင္ မ်က္ရည္ကိုအရင္ထြက္ေစတာပဲ ၊ ဘယ္လိုလုပ္ ေအာင္ျမင္နိုင္မလဲ ။ ဘ၀ဆိုတာ က်ရံႈးရံုနဲ႕ လဲက်သြားလို႕ မျဖစ္ဘူး။ လဲရင္ျပန္ထရမယ္။ ဒါမွ အဓိပၸါယ္ရွိတဲ့ ဘ၀ျဖစ္ေတာ့မွာေပါ့´´
          ျမတ္မိုးရင္ထဲတြင္ တစ္ခ်က္ျပံဳးလိုက္သည္။ ဆရာဦးေက်ာ္ဦးကသူ၏ ငယ္ဆရာ။ လမ္းမွန္ေပၚကိုတြန္းပို႕ေနသည္ကို ျမတ္မိုးတျဖည္းျဖည္းရိပ္မိလာသည္။
`` ႏွင္းဆီတိုင္းမွာဆူးရွိတယ္။ ေအာင္ျမင္မႈတိုင္းမွာလည္းက်ရံႈးမႈရွိတယ္။ တစ္ၾကိမ္တည္းက်ရံႈးရံုနဲ႕ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ေအာင္ျမင္မႈကိုဒီအတိုင္းလက္လႊတ္ေတာ့မလို႕လား´´
``အေနလည္းေကာင္း ၊ စိတ္လည္းေကာင္း၍ ၊ ေကာင္းေကာင္းပညာ ၊ တတ္မွသာ ၊ ငါဟာၾကီးပါြးမည္။
အေနမေကာင္း ၊ စိတ္မေကာင္း၍ ၊ ေကာင္းေကာင္းပညာ ၊ မတတ္ပါ၊ ငါဟာဆုတ္ယုတ္မည္႕႕႕႕လို႕ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ေရႊဥမင္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက ၾသ၀ါဒေပးထားတာပဲ။ မင္းကအေနအထိုင္လည္းေကာင္းတယ္။ အက်င့္စာရိတၱစိတ္သေဘာထားလည္းေကာင္းတယ္။ မင္းဘ၀ၾကီး ေအာင္ျမင္ဖို႕၊ မင္းဘ၀ၾကီးတိုးတတ္ၾကီးပါြးဖို႕ ပညာတစ္ခုတည္းပဲလိုအပ္ေနတာ၊ ဘုရားရွင္ေဟာခဲ့တဲ့တရားေတြထဲမွာ ( ၂၅ )ႏွစ္ဆိုတဲ့ ပထမအရြယ္ကပညာကိုသင္ရမယ္တဲ့။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုအသက္ ( ၇၀ ) (၈၀) ထိပညာေတြေလ့လာေနတုန္း။ နိုင္ငံျခားကေအာင္ျမင္ေနတဲ့ သိပၸံပညာရွင္ေတြၾကည့္ ၊ အသက္ေလးဆယ္ရဲ႕ ေအာက္မွာမရွိသေလာက္ပဲ။ သူတို႕ကအျမဲတမ္းစူးစမ္းေလ့လာေနတာ။ မင္းအသက္ကငယ္ပါေသးတယ္။ ရွိလွ ( ၁၅ )ႏွစ္ေပါ့။ ဟုတ္တယ္မို႕လား။ ၾကိဳးစားစမ္းပါ ငါ့တပည့္ရာ ။ တစ္ၾကိမ္တည္းက်ရႈံးတာကိုအေရးၾကီးခြင္က်ယ္ လုပ္ျပီးတန္ဖိုးရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြကိုမကုန္ဆံုးေစနဲ႕ ´´
ဆရာဦးေက်ာ္ဦးကအားၾကိဳးမာန္တတ္ ေျပာျပေနသည္။ ဆရာ့ကို ၾကည့္ျပီး ျမတ္မိုးပါ ခြန္အားေတြတတ္လာသည္။ ဟုတ္သည္။ တစ္ၾကိမ္တည္းက်ရႈံးရံုနဲ႕ ေနာက္ဆုတ္လို႕မျဖစ္။ ေအာင္ျမင္မႈတိုင္းမွာက်ရႈံးမႈေတြ ရွိေနတယ္ဆိုတာ ျမတ္မိုး ျမင္တတ္လာသည္။ က်ရံႈးျခင္းကေအာင္ျမင္ဖို႕အတြက္ ေလွကားထစ္ဆိုတာကိုလည္းအလိုလိုနားလည္လာသည္။ ေအာင္ျမင္မႈႏွင့္ က်ရႈံးမႈကဒြန္တြဲ၍ ေနသည္ကို ျမတ္မိုးအေနျဖင့္ လံုး၀ လက္သင့္မခံလို႕မရေတာ့ေခ်။
``ေက်းဇဴးပါဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္သေဘာေပါက္ပါျပီ ၊ မနက္ျဖန္ကစျပီး ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းျပန္တတ္ပါ့မယ္။ ဆရာတပည့္အေနနဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈေတြကိုမရရေအာင္ ယူျပပါ့မယ္ဆရာ ´´
          တက္ၾကြစြာေျပာလိုက္ေသာ ျမတ္မိုး၏ စကားေၾကာင့္ ဆရာဦးေက်ာ္ဦးလြပ္လြပ္လပ္လပ္ ျပံဳးလိုက္သည္။
``ေအးကြ ၊ ေငြဆံုးရံႈးတဲ့သူကမ်ားစြာဆံုးရႈံးတယ္။ မိတ္ေဆြတစ္ဦးဆံုးရႈံးသူကပိုျပီးေတာ့ ဆံုးရႈံးတယ္။ စိတ္ဓာတ္ဆံုးရႈံးသူကအရာရာကိုဆံုးရႈံးတယ္။ ငါ့တပည့္က ေပ်ာ့ညံ့တဲ့စိတ္ေတြ ဖယ္ရွားျပီးသံမဏိလိုမာေက်ာလာေတာ့ ဆရာ၀မ္းသာတယ္။ မွတ္ထား။ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ဓာတ္အက်မခံနဲ႕။ ၾကိဳးစားေနတဲ့သူအတြက္ အျမဲတမ္းေနရာတစ္ခုရွိေနတယ္။ မင္းကေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာအရည္အေသြးေကာင္းတဲ့ ေက်ာက္တစ္လံုးျဖစ္လာမယ္ဆိုတာဆရာယံုၾကည္တယ္။ ေအး႕႕႕႕ ဆရာယံုၾကည္သလိုမင္းလည္းကိုုယ့္အရည္အခ်င္းကိုယံုၾကည္ရမယ္။ စိတ္ကိုဘယ္ေတာ့မွ မလွည့္စားနဲ႕ ´´
``ဟုတ္ကဲ့ဆရာ ၊ အခုအနာဂါတ္မွာ ၾကီးပြါးဖို႕ ဘာလုပ္ရမယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္ပါျပီ´´
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတိုက္ခတ္လိုက္ေသာေလေၾကာင့္ ေသးငယ္ေသာေလေပြတစ္ခုျဖစ္လာကာေလေပြ၏ တ၀ီ၀ီမည္ေသာ အသံကအတိတ္သို႕ေျပးေနေသာဆရာျမတ္မိုး၏ စိတ္အာရံုကိုပစၥဳပၸန္တည့္တည့္သို႕ ပို႕လႊတ္လိုက္သည္။
အရင္ကထန္းေတာထဲမွာစိတ္ဓာတ္က်ရႈံးေနေသာ ျမတ္မိုးသည္ ဆရာဦးေက်ာ္ဦး၏ အဆံုးအမေၾကာင့္ ဂုဏ္သေရရွိေသာေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီး ျဖစ္၍ေနသည္။ ေက်ာင္းၾကီးကအိုေနေပမယ့္ ဒီေက်ာင္းကိုဆရာျမတ္မိုးျမတ္နိုးသည္။ဟိုးးးးးငယ္ငယ္ကတည္းကေနခဲ့တာမို႕ဒီေက်ာင္းၾကီးကိုေရာက္ေအာင္အထက္ကိုမနည္းေလွ်ာက္ခဲ့ရသည္။ မွန္သည္။ သည္ေက်ာင္းၾကီးတြင္ သူပညာသင္ၾကားခဲ့သည္။ သည္ေက်ာင္းၾကီးမွာပဲဆရာေတြကသူ႕ကိုဆံုးမခဲ့ၾကသည္။ ယခုသူလည္း႕႕႕႕႕႕
``ဆရာ´´
          သူငယ္တန္းျပဆရာမေလးကေခၚလိုက္သည္မို႕ ဆရာျမတ္မိုး ျပဴတင္းေပါက္မွ ေက်ာ္လြန္ေနေသာအၾကည့္တို႕ ရုပ္သိမ္းကာဆရာမ ရွိရာအေပါက္၀သို႕ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။
`` ေအာ္႕႕႕ဆရာမ ၊ ေက်ာင္းသားေတြ စံုေနျပီလား ´´
`` စံုျပီဆရာ ၊ ဆရာ့ကိုကန္ေတာ့ဖို႕ လာပင့္တာ ´´
ဟုတ္ေပသည္။ ဒီေန႕သီတင္းကၽြတ္မို႕ တပည့္ေတြ စုေပါင္းကာဆရာ၊ ဆရာမေတြကိုပူေဇာ္ပြဲက်င္းပသည္။ မိမိဆရာကမိမိကိုေကာင္းေအာင္ သြန္သင္ဆံုးမသလိုမိမိလည္းမိမိ၏ တပည့္တို႕ကိုပညာတတ္မ်ားျဖစ္ေအာင္ ေကာင္းမြန္သည့္ၾသ၀ါဒတို႕ကို ေပးရေပဦးမည္။ ဆရာဆိုတာဘုရားတရားသံဃာမိဘတို႕ႏွင့္ တစ္ဂိုဏ္းထဲထားျပီးတပည့္ေတြအေပၚသားသမီးအရင္းလိုဆံုးမတတ္သည့္ အနႏၱဂိုဏ္း၀င္ ေက်းဇူးရွင္ဆိုတာခုေတာ့ ဆရာျမတ္မိုးတစ္ေယာက္ ေကာင္းေကာင္းသိလိုက္ေပျပီ။ ဆရာဆိုသည္မွာအနေႏၱာအနႏၱငါးပါးထဲကေနာက္ဆံုးျဖစ္သည့္ ပဥၥမျမင့္မိုရ္ပင္မဟုတ္ပါလား။ ထို႕ေနာက္ ျမတ္ဆရာဆိုသည့္သီခ်ငး္သံကလည္းအာစရိယပူေဇာ္ပြဲခမ္းမၾကီးတြင္ လိႈင္ဟီး၍ ေနေလေတာ့သည္။

၀န္ခံခ်က္။။  ။ ဤစာမူသည္ ကိုယ္တိုင္ေရးစာမူ အသစ္ျဖစ္ပါေၾကာင္း ၊ မည္သည့္စာ၊နယ္၊ဇင္းမွ ေပးပို႕ထားျခင္းမရွိပါေၾကာင္း ၀န္ခံကတိျပဳအပ္ပါသည္။

ေလးစားစြာျဖင့္
မိန္ေႏြ

Read More