အခန္းတြင္းေနထိုင္ရသည္မွာ
အလြန္ျငီးေငြ႕လာေသာေၾကာင့္ ပက္လက္ကုလားထိုင္တစ္လံုးကိုယူကာ ျခံထဲဆင္းလာသည္။
ေမာ္လျမိဳင္သည္ အညာေဒသမဟုတ္ေသာ္လည္း ေႏြဦး၏ ရူးသြပ္ေသာေလေၾကာင့္ ျခံထဲရွိ
အုန္းပင္ ၊ ကြမ္းသီးပင္ ၊ သရက္စသည့္အပင္ၾကီးမ်ားသည္ ေလယူရာ ယိမ္းႏြဲ႕ေနၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္တည္းခုိရာ သာယာေအးရပ္ကြက္သည္ ဆိတ္ျငိမ္ရပ္ကြက္မဟုတ္ေသာ္လည္း
အေျခခံလူတန္းစားတို႕၏ ေနရာေဒသျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေလတိုက္သံကလြဲ၍ အျခားေသာ
အသံဗလံမ်ားသိပ္ျပီးမၾကားရ ။ ျခြင္းခ်က္အားျဖင့္ ပုဏၰားရိပ္တို႕ေအာက္က ဂ်စၥမီေခၚ
အယ္ေဇးရွင္းေခြးငယ္ေလးႏွင့္ မီနာေခၚ ေၾကာင္ငယ္ေလးတို႕ကစားေနသည့္အသံသာလွ်င္
ၾကားေနရသည္။
တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္မႈ၏
လံႈ႕ေဆာ္မႈေၾကာင့္ ကၽြန္ုပ္၏စိတ္ထဲတြင္ စာေရးခ်င္စိတ္တဖြားဖြားေပၚေပါက္လာသည္။ သို႕ေသာ္လည္း ျပႆနာက ရွိေနသည္။ ၄င္းမွာ
ေရးစရာေတြက မ်ားေန၍ မည္သည့္အေၾကာင္းအရာကို ေရးရမည္မသိ။ ယင္းျပႆနာအတြက္
အခ်ိန္အနည္းငယ္ယူကာ စဥ္းစားလိုက္သည္။ ျပီးေနာက္ မေန႕က ( 22/2/2013)
က်ိဳကၡမီေရလည္ဘုရားႏွင့္ စက္စဲသြားရာတြင္ ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရသည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို
ေရးသားရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေတာ့သည္။
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ကၽြန္ုပ္တို႕၏
ခ်ယ္ရီဂရုပ္ ကားေလးသည္ ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ႕လယ္မွ မုဒံုျမိဳ႕သြားသည့္ လမ္းမၾကီးေပၚတြင္
ခပ္မွန္မွန္ေမာင္းႏွင္လာသည္။ လမ္းမၾကီး၏ ဘယ္ဘက္တြင္ ဖူးငံုမ်ားသီတန္းေနေသာ
က့ံေကာ္ပင္ပ်ိဳတို႕က သည္လမ္းမၾကီးကို တန္ဆာဆင္ထားသည့္ႏွယ္။ ကၽြန္ုပ္၏
မ်က္လံုးမ်ားကို ကံ့ေကာ္ပင္ရွိရာသို႕ ကစားၾကည့္လိုက္သည္။ နည္းပညာတကၠသိုလ္႕႕႕႕႕႕႕
မွန္သည္ ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ႕၏
နည္းပညာတကၠသိုလ္ကို ကံ့ေကာ္ပင္မ်ားျဖင့္ ထုဆစ္ပံုေဖာ္ထားသည္။ ကံ့ေကာ္ပင္၏ေအာက္တြင္
လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ စံုတြဲေလးမ်ားကို ျမင္မိေသာ္ ဆင္းရဲနံု႕ခ်ာ၍ ေက်ာင္းတတ္ရန္
ေငြမတတ္နိုင္ေသာ မိမိဘ၀ကို စိတ္ပ်က္အားငယ္မိသည္။ စံုတြဲမ်ားကိုျမင္၍ အားက်သည္ကား
မဟုတ္။ လံုး၀မဟုတ္ေခ်။ ၄င္းေကာင္းေက်ာင္းသားတို႕ကဲ့သို႕ အထက္တန္းက်က်
ပညာရပ္မ်ားကို မဆည္းပူးခဲ့ရေသာေၾကာင့္သာ အားငယ္မိသည္။
ေျပးေနေသာ
ကားငယ္ေလး၏ ေလ်ာ့သြားေသာ အရွိန္ေၾကာင့္ ကၽြန္ုပ္၏ အေတြးစမ်ား ပ်က္ျပယ္ကုန္သည္။
ေအာ္ ႕႕႕ျမိဳ႕၀င္ေက်းေတာင္းခံေသာ တိုးဂိတ္ကို ေရာက္ေနပါပေကာ။
( မွတ္ခ်က္ ႕႕႕႕႕ဤစာမူအတြက္
လိုအပ္သည္မ်ားကိုသာလွ်င္ ေရးသားပါမည္။ ေနာက္မ်ားမွ ခရီးသြားေဆာင္းပါးကို
ဖတ္ရႈသူမိတ္ေဆြတို႕ ဗဟုသုတရရန္အလို႕ငွါ ေရးသားမည္ျဖစ္ပါေၾကာင္း ႕႕ ႕႕႕႕မိန္ေႏြ )
ေမာ္လျမိဳင္ျမိဳ႕မွအထြက္တြင္
နုပ်ိဳေသာေရာ္ဘာပင္တို႕၏ ရနံ႕ကား သင္းပ်ံ႕ေနသည္။ ျမဴခိုးေ၀ေနေသာ ေတာင္တန္းၾကီးကား
လြမ္းေမာဖြယ္ရႈမဆံုးေတာ့ ။ အေကြ႕အေကာက္ ၊ အနိမ့္အျမင့္ မူမမွန္ေသာ
ကားလမ္းေလးအတိုင္းေမာင္းႏွင္လာရာ မုဒံုျမိဳ႕ေလးသို႕ ေန႕လည္( ၁း ၃၀)တြင္
ေရာက္ရွီလာသည္။ မုဒံုျမိဳ႕ေလးမွ
ေႏြးေထြးစြာၾကိဳဆိုပါ၏႕႕႕႕ဟူေသာဆိုင္းဘုတ္မွ ပလက္ေဖာင္းလမ္းမၾကီးတစ္ေလွ်ာက္
စိမ္းနုေသာျမက္ခမ္းျပင္ႏွင့္ လွပေသာ ပန္းပင္တို႕စိုက္ထားသည္က ရင္ထဲတြင္
တစ္မ်ိဳးၾကည္နူးေစသည္ မုဒံုျမိဳ႕ေလး၏ အလယ္တြင္ ကိႏၷရီ၊ ကိႏၷရာေမာင္ႏွံ၏
ကေနေသာဟန္ပန္ကို သဘာ၀က်က် ထုဆစ္ထားသည္။ အေၾကာင္းအဓိပၸါယ္ကား မည္သို႕ရွိမည္ကို
ကၽြနု္ပ္မသိေခ်။
ျမိဳ႕အထြက္တြင္
ကန္ကေလးဥယ်ာဥ္ျခံကလည္း ျမိဳ႕၏ လွပေသာ ဂုဏ္က်က္သေရကို တစ္မ်ိဳးတစ္မည္
ယူေဆာင္ထားသလို။ ၀င္းကေမာ့ရြာက ခပ္ရခပ္ယူေစတီ( ေစတီဟုသာဆိုေသာ္လည္း
ကၽြနု္ပ္ကားေပၚမွၾကည့္ရာ ၾကီးမားေသာ ရုပ္ပြားေတာ္သာေတြ႕ရသည္) ေတာ္ကလည္း
အထူးၾကည္ညိဳဖြယ္ေကာင္းေနသည္။
ျမဴခိုးေတြေ၀ေနေသာ
ေတာင္ရံအထပ္ထပ္ကို ေက်ာ္ျဖတ္၍ သံျဖဴဇရပ္ျမိဳ႕ေလးကို ေန႕လည္( ၂း၁၅)မိနစ္တြင္
ေရာက္သည္။ ျမိဳ႕လယ္၏ နာရီစင္အေနာက္ဖက္တြင္ လြန္ခဲ့သည့္ လအနည္းငယ္က
ေလာင္ကၽြမ္းခဲ့ေသာ ေစ်းသည္ ယခုမူ မီးေလာင္ကြင္းအျဖစ္သာ ရွိေသးသည္။
ယင္းမီးေလာင္ရာတြင္ ဘယ္သူ႕ေၾကာင့္ေလာင္သည္ဟု တိတိက်က် မသိရေသးဟုလည္း ၾကားရသည္။
ျမိဳ႕လယ္နာရီစင္မွ
လက္ယာဘက္အတိုင္းခ်ိဳး၍လာခဲ့ရာ က်ိဳကၡမီျမိဳ႕ေလးသို႕ ေန႕လည္( ၃း ၃၀)တြင္
ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ က်ိဳကၡမီေရလည္ဘုရားနွင့္ စက္စဲသြားရာ လမ္းခြဲတြင္ ၾတိဂံပံုစံ
ေက်ာက္အုတ္မ်ားျဖင့္ အလယ္တြင္ စကၠဴပန္းအနီေရာင္၊ သံုးဖက္သံုးနားတြင္ေတာ့
စကၠဴပန္းအ၀ါေရာင္ပင္တို႕ စိုက္ထူကာ လမ္းညႊန္ထားသည္။ ထို႕ေနာက္
က်ိဳကၡမီေရလည္ဘုရားသို႕ အရင္ဦးစြာသြား၍ ျပီးမွ စက္စဲကမ္းေျခသုိ႕ သြားခဲ့ၾကသည္။
စက္စဲ႕႕႕႕႕႕႕႕႕႕
စက္စဲတြင္ ကၽြန္ုပ္တို႕ေပ်ာ္သည္။
ကၽြန္ုပ္တို႕ဆိုသည္မွာ ကိုသူ၊ ဆန္းလင္း ၊ ကားဒရိုင္ဘာႏွင့္ ေတာရြာမွပါလာသည့္
ဦးညီခင္၊ ဦးသာထူးတို႕ျဖစ္သည္။ ကားေမာင္သူသည္ ကားကို ယဥ္ရပ္နားစခန္းတြင္
မထားရစ္ပဲ သဲေသာင္ခံုျပင္ေပၚသို႕ တစ္ခ်ိဳးတည္းေမာင္းႏွင္လာခဲ့သည္။
သဲေသာင္ျပင္တြင္ေတာ့ ေဘာလံုးကန္သူ၊ ဆိုင္ကယ္စီးသူ ၊ ဆိုင္ကယ္စတန္႕ျပသူ၊
ျမင္းစီးသူမ်ားျဖင့္ ျပည့္ေနသည္။
ကၽြန္ုပ္တို႕စီးနင္းလာသည့္
ခ်ယ္ရီဂရုပ္ကားေလးသည္ ေရစပ္ထိေအာင္ ေမာင္းႏွင္၍ ယင္းေရစပ္အတိုင္းေတာင္ႏွင့္ေျမာက္
သို႕ အဖန္ဖန္စီးနင္းၾကသည္ ။
( ၀န္ခံခ်က္။ ။ ကၽြန္ေတာ္ကမ္းစပ္အေရာက္တြင္ အရပ္မ်က္ႏွာကို
ေကာငး္ေကာငး္မမွတ္မိ၊။ မ်က္စိလည္ကာ အမွတ္မွားေနသည္။ ေန၀န္းက ပင္လယ္ျပင္ေနာက္သို႕
ငုတ္လွ်ိဳးသြားေသာေၾကာင့္ ေရစပ္သည္ ေတာင္ႏွင့္ေျမာက္ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု
ခန္႕မွန္းမိသည္။)
နိုင္ငံျခားခရီးသြားဧည့္သည္အခ်ိဳ႕ႏွင့္
လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သဲေသာင္ျပင္တြင္ ေစာ့သူေစာ့၊ ေရခ်ိဳးသူခ်ိဳးႏွင့္။
ကၽြန္ုပ္တို႕လည္း ကားေပၚမွဆင္းကာ ေရခ်ိဳးရင္းကစားၾကသည္။ ကၽြန္ုပ္ကား
ျမင္းစီးျခင္း၀ါသနာထံုသူျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ျမင္းစီးရန္ ျမင္းထိန္းတို႕ဆီ
ငွါး၇မ္းခဲ့သည္။ ျမင္းကား သန္မာထြားက်ိဳင္းေသာ္လည္း ျမင္းထိန္းကား
စာသင္အရြယ္ကေလးငယ္ငယ္ေလးသာ ျဖစ္ေနသည္။ ထိုကေလးငယ္ကို ၾကည့္၍
ကၽြန္ုပ္အင္မတန္၀မ္းနည္းလာသည္။ သူ၏ဘ၀အေၾကာင္းကိုလည္း
ေလ့လာခ်င္မိ၍ အျငိမ္မေနတတ္ေသာ စပ္စုမႈက ေမးခြန္းမ်ားအျဖစ္
အသြင္ေျပာင္းလိုက္ေတာ့သည္။
` ညီေလးနာမည္သိလို႕ရမလား ´
` ထြဋ္ေခါင္ပါ´
` ထြဋ္ေခါင္႕႕႕ ဟုတ္လား ´
` ဟုတ္´
သည္နာမည္နဲ႕
သည္ကေလး လံုး၀မလိုက္။ ေဗဒင္ဆရာမ်ားေျပာသလို ေျပာရမည္ဆိုလွ်င္ သည္ကေလး
နာမည္စီးသြားတယ္႕႕႕႕႕ဟုပင္ ေျပာရမလိုျဖစ္ေနသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ နာမည္က
ထြဋ္ေခါင္ဟုသာ ဆိုေပမယ့္ လူပံုစံက ဆင္းရဲနံု႕ခ်ာေသာအသြင္ကို
ေဆာင္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ မွန္သည္။ ညစ္ေထးေနေသာ ေဘာင္းဘီတိုတိုေလးႏွင့္
အနည္းငယ္ႏြမ္းေနေသာ သူ၏ လက္ျပတ္အက်ၤ ီေလးက သူ၏ဘ၀ကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပေနသည္။
ဆီမလူးေသာ ဆံပင္က နီက်င္က်င္ေဆာင္ေနျပီး ရိုးသားေသာ သူ၏မ်က္လံုးေတြက
ေလာက၏ဆင္းရဲဒုကၡကို အဆမတန္ ခံစားေနရသည့္သ႑ာန္။
` ေက်ာင္းမေနဘူးလား ´
` စာသင္တဲ့ေက်ာင္းကို ေျပာတာလား´
` အင္းေလ ၊
တျခားဘယ္ေက်ာင္းေတြရိွေနေသးလို႕လဲ ´
` သိပါဘူး၊ ျမင္းအတြက္ေက်ာင္းရတဲ့
ျမင္းေက်ာင္းကိုမ်ား ေျပာတာလားလို႕ ´
ထြဋ္ေခါင္က အသက္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္
စကားကို ဟာသေႏွာေျပာသည္။ ေမွးေနေသာ သူ၏မ်က္လံုးက အနည္းငယ္ျပံဳးလိုက္ေသာေၾကာင့္
ပို၍ ေမွးသြားျပန္သည္။
` အင္းဗ် ၊ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ကို
စိတ္၀င္တစားေမးတာဆိုလို႕ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္၊ ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕
မိသားစုဘ၀ေလးကို ေဟာဒီ ပင္လယ္ၾကီးက ၀ါးျမိဳသြားခဲ့တာ´
` ဘယ္လို၊ ဒီပင္လယ္ၾကီးက
၀ါးျမိဳသြားခဲ့တာ´
ျပံဳးေနသည့္မ်က္လံုးေလးက
တဖန္ျပန္ျပီး လြမ္းေဆြးသေယာင္ ျဖစ္သြားျပန္သည္။ ထို႕ေနာက္ သက္ျပင္းကို
ခပ္ရွည္ရွည္ခ်ကာ လိႈင္းတ၀ုန္း၀ုန္းထေနေသာ ပင္လယ္ၾကီးဘက္သို႕ မ်က္ႏွာမူလိုက္သည္။
လံုး၀န္းေသာ ေနက ပင္လယ္ျပင္၏ အေနာက္ဘက္သို႕ တျဖည္းျဖည္းဆုတ္၀င္ေနသည္။
ေကာင္ကင္ၾကီးတြင္ကား တိမ္ညြန္႕၊ တိမ္နုတို႕ကို ၾကက္ေသြးေရာင္တို႕ျဖင့္ ေဆးခ်ယ္ထားသည့္ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ႏွယ္။
ေလတိုးသံႏွင့္ လိႈင္းသံက လြဲ၍ တျခားအသံဗလံမ်ား သိပ္ျပီးမၾကားရ။ ေစာ့ကစားေနေသာ
သူတို႕သည္ကား ခပ္ေ၀းေ၀းတြင္ ရွိေနၾကေသာေၾကာင့္ပင္။
`
ဟုတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္အေဖက ငါးဖမ္းသေဘၤာမွာ ကူလီလုပ္တယ္။ တစ္ေန႕ေတာ့ ပင္လယ္ထဲ
ငါးဖမ္းရင္း ေရနစ္ျပီးေသခဲ့တယ္။ အေဖက ေရကူးတတ္တယ္။ ေရးကူးကၽြမ္းက်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္
အဲဒီေန႕က လံုး၀ေရမကူးတတ္တဲ့ သေဘၤာကူလီတစ္ေယာက္ ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ျဖစ္ျပီး ပင္လယ္ထဲ
ျပဳတ္က်သြားတယ္။ အဲဒီလူကို ကယ္ရင္းနဲ႕ အေဖေရနစ္ျပီး ေသခဲ့ရတာ´
` ျပဳတ္က်တဲ့ သူကေကာ ေရမကူးတတ္ဘူးလား
´
` ဟင့္အင္း ၊ မကူးတတ္ဘူး။ သူက အညာသား။
ဒီအလုပ္လုပ္တာ တစ္ပတ္ေတာ္မျပည့္ေသးဘူး´
လိႈင္းသံက
က်ယ္ေလာင္လာသည္။ ပင္လယ္ထဲက ေလၾကမ္းၾကမ္းေတြလည္း တိုက္ခတ္လို႕ေကာင္းတုန္း ။
ေနလုံးၾကီးကား အေနာက္ေဂါယာကၽြန္းသို႕ စုန္းစုန္းနစ္ျမဳပ္သြားေခ်ျပီ။ သို႕ေသာ္႕႕
အလင္းေရာင္ကား မေသေသး။ ေၾသာ္႕႕႕႕သူ၏ မ်က္ႏွာတြင္လည္း မ်က္ရည္ေတြ မေသေသးေပ။
`
ညီေလးအသက္က ´
` တစ္ဆယ့္ႏွစ္ ႏွစ္ပါ။
ကၽြန္ေတာ့္ေအာက္မွာ ေက်ာင္းတတ္ေနတဲ့ ညီမေလးႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္။ တစ္ေယာက္က သံုးတန္း ၊
ေနာက္တစ္ေယာက္က တစ္တန္း´
` ညီေလး အေမကေကာ´
` အေမက ပန္းေရာင္းတယ္။
ေဟာဒီပင္လယ္ၾကီးထဲမွာ အကုသိုလ္လုပ္ရင္း အေဖေသခဲ့တာတဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္
ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း သေဘၤာေတြဆီမွာ လံုး၀ မလုပ္ခိုင္းဘူး။ ဒါေပမယ့္ အစ္ကိုရယ္႕႕႕
စား၀တ္ေနေရးနဲ႕ ညီမေလးေတြရဲ႕ ပညာေရးက ရွိတယ္ မဟုတ္လား၊ ညေန ငါးနာရီဆိုရင္
ျမင္းငွါးတာ နားျပီး သေဘၤာက်င္းမွာ ငါးသြားေရြးတယ္။ ဒါမွ ပိုက္ဆံရမွေလ ´
` ေအာ္ ႕႕႕႕႕ ညီေလးကို ၀မ္းနည္းစရာေတြ
ေမးမိျပီ´
` ရပါတယ္အစ္ကိုရယ္႕႕။
ညီေလးလိုဘ၀မ်ိဳးက ညီေလးတစ္ေယာက္တည္း ရွီတာမွ မဟုတ္တာ။ ညီေလးလိုပဲ
ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕ စားပြဲထိုးလုပ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ ဟိုမွာေလ
ျမင္းလားအစ္ကို´
ကမ္းေပၚက
အေအးဆိုင္တြင္ စားပြဲထိုးလုပ္ေနေသာ ေကာင္းေလးတစ္ေယာက္ကို လက္ညိႈးျဖင့္ ထိုးျပသည္။
ထိုကေလးေတြျမင္တိုင္း ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ အလိုလို ၀မ္းနည္းလာသည္။
` ညီေလး ေက်ာင္း မတတ္ခ်င္ဘူးလား´
` ဘယ္လို ေမးလိုက္တာလဲအစ္ကိုရာ၊
ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္တန္းပဲ ေနခဲ့ဖူးတာ။ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းကထြက္လိုက္ေတာ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက
လက္သင့္မခံဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က အတန္းထဲမွာ အျမဲတမ္း ပထမဆုရခဲ့တာေလ။ ဆရာေတြက
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေက်ာင္းအပ္ခကို လံုး၀မယူဘူးတဲ့။ စာအုပ္စာတမ္းေတြလည္း သူတို႕က
ေပးမယ္ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေမက လက္သင့္မခံဘူး။ သိတယ္မို႕လား။ အေမ့ရဲ႕
ပန္းေရာင္းတဲ့ေငြနဲ႕ ကေလးသံုးေယာက္ကို ဘယ္လိုလုပ္ေကၽြးေမြးနိုင္မလဲ။ ကၽြန္ေတာ္႕႕႕႕႕
ကၽြန္ေတာ္မွ အလုပ္မလုပ္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ညီမေလးေတြလည္း ေက်ာင္းေနရမွာမဟုတ္ဘူး´
သည္တစ္ၾကိမ္ေတာ့
သူ မ်က္ရည္ေတြ ထိန္းမထားေတာ့။ ပင္လယ္ၾကီးဘက္ကို မ်က္ႏွာျပန္မူကာ ငိုသည္။ သည္ကေလး၏
မ်က္ရည္ေတြက အနာျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားအေပၚကို စူးမ်ားက်လာသည့္ႏွယ္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႕ကို
ဖက္ထားလိုက္မိသည္။ အံကို တင္းတင္းၾကိတ္ထားေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္၀န္းတြင္လည္း
မ်က္ရည္ေတြ ရြာေနမည္ထင္သည္။
`
၀မ္းမနည္းပါနဲ႕ငါ့ညီရာ ၊ ညီေလးလိုပဲ ငါလည္း ေက်ာင္းျပီးေအာင္ မေနခဲ့ရပါဘူး။
တစ္ခါတစ္ေလမွာ ေလာကၾကီးက ဆန္းၾကယ္တယ္ကြ၊ ငါတို႕စာမတတ္ေပမယ့္ တစ္ေန႕ အထက္မွာ
မေရာက္နိုင္ဘူးလို႕ မေျပာနိုင္ဘူး။ ၾကိဳးစားကြာ။ ေယာက်္ားပဲ။ ေသြးဆိုတာ နီေနမွ႕႕႕´
ကၽြန္ေတာ္
အတန္ၾကာေအာင္ သူ႕ကို အားေပးေနမိသည္။ ေနက ၀င္သြားေသာေၾကာင့္ အေမွာင္တို႕
စိုးမိုးစျပဳလာသည္။ ထို႕ေနာက္ မိမိတတ္နိုင္သေလာက္ ေငြအနည္းငယ္ကူညီေသာ္လည္း သူက
မယူ။ သို႕ေသာ္လည္း မိမိႏွင့္ စကားေျပာေနရ၍
ျမင္းလည္း မငွါးရ၊ ငါးလည္း မေရြးရေသာေၾကာင့္ ျမင္းငွါးခ၊ ငါးေရြးခေတာ့ ယူသြားပါဟု အတင္းေျပာမွ ယူသြားသည္။
ေနက၀င္သြားျပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္
ကၽြန္ုပ္တို႕လည္း စက္စဲကမ္းေျခမွ ေမာ္လျမိဳင္သို႕ ျပန္လာခဲ့သည္။ အျပန္လမ္းတြင္
ေရာ္ဘာရနံ႕တို႕သင္းပ်ံ႕ေနေသာ္လည္း ဂရုမစိုက္အားေတာ့ ။ ျမဴေတြေ၀ေနေသာ
ေတာင္တန္းၾကီးအလွကိုလည္း စိတ္မ၀င္စားနိုင္ေတာ့ ။ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးထဲတြင္ေတာ့
မမွည့္ခင္ေၾကြေသာ သရက္ကင္းနွင့္တူေသာ ထိုကေလးငယ္ေလးအေၾကာင္းကိုသာ စဥ္းစားေနမိသည္။
မွန္သည္။
သရက္ပြင့္ျပီးစ အကင္းမွ်ရွိေသာ သရက္သီးတို႕သည္ ေႏြဦးတြင္ ကဆုန္ကလ်ားတိုက္ခတ္ေသာ
ေလရူးတို႕ေၾကာင့္ သရက္ကင္းတို႕ ေၾကြက်ကုန္သည္။ ယင္းသရက္ကင္းကား
မွန္ဖို႕ေနသာသာ ရင့္ေတာင္ မရင့္ေသး။
ထို႕အတူ။ အခ်ိဳ႕ေသာ ကေလးငယ္တို႕သည္ ပညာသင္ရမည့္အခ်ိန္ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ
အေၾကာင္းတို႕ေၾကာင့္ ပညာမသင္ရပဲ လုပ္ငန္းခြင္တြင္ ၀င္ေနၾကရသည္။ ထိုကေလးငယ္တို႕သည္
အသက္ႏွင့္မမွ် ။ အရြယ္ႏွင့္ မညီေသာ ဒုကၡကို ခါးစီးျပီး ခံေနၾကရသည္။ သူတို႕လည္း
မမွည့္ခင္ေၾကြေသာ သရက္ကင္းနွင့္ ဘာထူးေတာ့မည္နည္း။
ထို႕ေနာက္တြင္ကား႕႕႕႕ကၽြႏ္ုပ္တို႕၏
ခဲပုပ္ေရာင္ ခ်ယ္ရီဂရုပ္ ကားငယ္ေလးသည္ လိႈင္းပုပ္သံ က်ယ္ေလာင္ေသာ ( စက္စဲကမ္းေျခ)
ပင္လယ္ၾကီးမွ ေ၀သထက္ ေ၀းလာေလေတာ့သတည္း႕႕႕႕႕႕။။။။။။။။ူ
မွတ္ခ်က္။ ။ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေသာ ကေလးငယ္တို႕အား
ကူညီေစာင့္ေရွာက္မႈ အားေကာင္းလာေစရန္ ရည္ရြယ္၍႕႕႕႕႕႕႕။
ေလးစားစြာျဖင့္
မိန္ေႏြ
26.2.2013
