☻ အေမဟူသည္ ☻

      ေတာင္သမန္ရြာ၏ ေဆာင္းရက္သည္ သာမန္ေဆာင္းရက္မ်ားထက္ ပို၍ေအးသည္ဟုထင္ရသည္။ထူးထဲေသာ ေဆာင္း၀တ္အေႏြးထည္ၾကီးမ်ား ၀တ္ထားသည္ပင္ အေအးဓာတ္က ခႏၶာကုိယ္ထဲသို႕အတင္းတိုးေ၀ွ႕ေနၾကသည္။ျမဴႏွင္း

တို႕ကား ထူထပ္စြာက်ေနေသာေၾကာင့္ ကိုက္သံုးရာအေ၀းတြင္ပင္ ေကာင္းစြာမျမင္ရ။ထိုအေအးဓာတ္ႏွင့္ ျမဴႏွင္းမံွဳတို႕ကိုအန္တုျပီး ေဇာေခၽြးမ်ားပင္ျပန္ေနေသာ သူတစ္ေယာက္ကလည္းရွိေနျပန္ေသး သည္။  သူမသည္ လံုခ်ည္

ကိုေတာသူဆန္စြာ တိုတို၀တ္၍ အကၤ် ီခပ္ပါးပါးေပၚတြင္ ၀ါဂြမ္းျဖင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ  ဖ်င္ၾကမ္းအကၤ် ီတစ္ထည္ကို   ၀တ္

ဆင္ထားသည္ ။ အခ်ိဳးမက်စြာလိမ္းျခယ္ထားေသာ  ရွင္မေတာင္သနပ္ခါးထူထူမ်ားက  မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ဟိုတစ္စု၊ သည္

တစ္စု။  ေလးလံမည္ထင္ရေသာ   ထန္းေခါက္ဖာတစ္လံုးကို  ေခါင္းေပၚတြင္ကၽြမ္းက်င္စြာရြက္၍  ဦးပိန္တံတားေပၚမွ ခပ္

သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္လာသည္။ သူမသည္ ဦးပိန္တံတားကို ျဖတ္ေက်ာ္ကာ လမ္းမၾကီးအတိုင္းေလွ်ာက္လာျပီး ဘယ္ဘက္သို႕တစ္ဆစ္ခ်ိဳးလိုက္သည္ ။  ထို႕ေနာက္ ေက်ာင္းသားမ်ားေနေသာ အေဆာင္တစ္ေဆာင္၏ေရွ႕တြင္မတ္တပ္

ရပ္လိုက္ျပီး ေခါင္းေပၚမွ ထန္းေခါက္ဖာကို ေအာက္သို႕ခဏခ်လိုက္သည္။ အေဆာင္၏အတြင္းသို႕ မ၀င္ေသးပဲ ထန္းေခါက္ဖာ၏ ေဘးတြင္  ေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္လိုက္ကာ

 ထန္းေခါက္ဖာရြက္ရာတြင္သံုးသည္ ့ ေခါင္းျမွီးစုတ္ကို  ျဖည္၍

ေခၽြးျပန္ေနေသာ သူမ၏မ်က္ႏွာကို သုတ္လိုက္ျပီး ေခၽြးမ်ားေျခာက္ေသြ႕ေစရန္ ေခါင္းျမွီးစုတ္ျဖင့္ယပ္ခတ္လိုက္သည္။

      အတန္ၾကာေသာအခါတြင္ သူမသည္ အေဆာင္၏အတြင္းသို႕ ဂဏာမျငိမ္စြာၾကည့္၍ တစ္စံုတစ္ခုကို ရွာေဖြေန၏။ တြန္႕ေၾကေနေသာ   အ၀တ္အစားမ်ားက  သူမကို  အေျခခံလူတန္းစားအျဖစ္ ေဖာ္ျပလွ်က္ရွိျပီး  ေနေလာင္ေသာမ်က္ႏွာ၊

အက္ကြဲေနေသာေျခဖေနာင့္ႏွင့္ ဖိနပ္စီးမထားပဲ လံုခ်ည္ကိုတိုတို၀တ္ထားသည္က ေတာသူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္ကို သက္ေသျပေနသေယာင္ပင္။

“ ၾကြက္နီ ၊ ၾကြက္နီ ’’

      သူမက ခုႏွစ္အိမ္ၾကား၊ရွစ္အိ္မ္ၾကားအသံျဖင့္ အေဆာင္၏အတြင္းသို႕ ေအာ္ေခၚလိုက္သည္။ တစ္ဖက္မွ ျပန္ထူးသံမ

ၾကားရ၍ အသံကို ပံုမွန္ထက္ က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ေခၚလိုက္ျပန္သည္။

“ ၾကြက္နီ ၊ ေဟ့ ၾကြက္နီ မထေသးဘူးလား ”

“ ဘယ္က ၾကြက္နီလဲ မရွိဘူး၊ ဒါ ေက်ာင္းသားေတြေနတဲ့အေဆာင္ ”

      ေခါင္းေမႊးစုတ္ဖြားႏွင့္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္က ျပဴတင္းေပါက္ကိုဖြင့္၍ ေဒါသျဖင့္ေအာ္ေျပာလိုက္သည္။ ဒါကို သူမက အလိုက္မသိပဲ

“ ဟဲ့ ဘယ္က ၾကြက္နီရမွာလဲ ငါ့သားေပါ့ဟဲ့၊ မက်ည္းကုန္းရြာကေလ တကၠသိုလ္တက္ေနတဲ့ေက်ာင္းသားဟဲ့ ၊ သူ႕အေမေရာက္ေနတယ္လို႕ ေျပာေပးပါ ”

“ ဟာ  ၾကြက္နီဆိုတာ မရွိပါဘူးဆို၊ ရႈပ္ရႈပ္ရွပ္ရွပ္ နံနက္ေစာေစာ က်က္သေရကို မရွိဘူး ”

“ ေအာင္မယ္ ေအာင္မယ္ ၊  ငါ့ကိုမ်ား  က်က္သေရမရွိဘူးတဲ့ ၊ ျမၾကည္ဟဲ့  ျမၾကည္  မက်ည္းကုန္းရြာမွာ  တစ္ၾကည္ထဲရွိ

တယ္၊ ဘုရားနဲ႕တရားနဲ႕ေနတာ  ဘယ္သူ႕ဥစၥာမွမခိုးဘူး ၊ လူက ပိစိေကြးပဲရွိေသးတယ္ ကိုယ့္အေမအရြယ္ကို ေျပာလိုက္

တာမ်ား ”

“ဒီမွာ အဖြားၾကီး ခင္ဗ်ားအိတ္ေကာက္မယ္ဆိုရင္ တံခြန္တိုင္ဘက္မွာ အမိုက္ကုန္းဆိုတာရွိတယ္၊ အဲဒီမွာသြား ။ ဒီမွာ ေရသန္႕ဘူးခြံ အိတ္ခြံမရွိဘူး ”

      တဖက္က ေက်ာင္းသား၏ ေျပာစကားေၾကာင့္ ေဒၚျမၾကည္ေဒါသေထာင္းခနဲထြက္သြားသည ္။ ေရသန္႕ဘူးႏွင့္အိတ္

ေကာက္သူက ဘယ္လိုလူမ်ိဳးဆိုတာမသိေပမယ့္ တီဗြီထဲမွာ အဲလိုအေျပာခံရသူတိုင္း မေက်မနပ္ျဖစ္သည္ကိုျမင္၍ မေကာင္းတာေျပာသည္ကိုေတာ့ သိသည္။

      “ ၾကည့္စမ္းၾကည့္စမ္း ၊ ေက်ာင္းသားျဖစ္ေနျပီးေတာ့ ယဥ္ေက်းမွဳမရွိလိုက္တာ ၊ မိမဆံုးမ ဖမဆံုးမေကာင္ေလးပဲ”

ေဒၚျမၾကည္က ေဒါသျဖင့္ တစ္ရပ္ကြက္လံုးၾကားေအာင္ေအာ္ေျပာသည္။  ေဒၚျမၾကည္ႏွင့္ ေက်ာင္းသား အခ်ီအခ်ေျပာသံ

ေၾကာင့္ အေဆာင္ရွိေက်ာင္းသားမ်ားက ၀ရန္တာဘက္ထြက္ကာ ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္။ အနီးနားတြင္ရွိေသာ မိန္းကေလးအေဆာင္မ်ားကလည္း တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စျဖင့္ ၀ိုင္းၾကည့္သူမ်ားလာသည္။ ထိုတြင္ ေဒၚျမၾကည္ႏွင့္

ေက်ာင္းသား  အေခ်အတင္ေျပာသည့္အေဆာင္မွ  ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္  ထြက္လာကာ “ ဟာ ဒါငါ့အေမကြ ”   ဟု

ေျပာျပီး ေဒၚျမၾကည္ထံ အေျပးအလႊားသြားေလသည္။ အနားသို႕ေရာက္ေသာအခါ

“ အေမကလည္းဗ်ာ ဒီအခ်ိန္ေက်ာင္းသားေတြ အိပ္ရာမထေသးဘူးဆိုတာမသိဘူးလား၊ ခုႏွစ္အိမ္ၾကားရွစ္အိမ္ၾကားအသံ

ၾကီးနဲ႕ အေျပာခံရတာေတာင္မနည္းဘူး ”

       အေမာမေျပေသးေသာ  ေဒၚျမၾကည္ကို  ပစၥည္းမ်ားကူသယ္ျပီး အထဲ၀င္ခိုင္းမည္မၾကံပဲ  ဆီးၾကိဳ၍ အျပစ္တင္လိုက္

ေသာေၾကာင့္  ေဒၚျမၾကည္၏မ်က္ႏွာ ကြက္ခနဲပ်က္သြားသည္ ။ သို႕ေသာ္ သား၏မ်က္ႏွာကိုျမင္လိုက္ကတည္းက အေမာ

ေျပလုလုျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ပံုမွန္ထက္ပို၍ ျပံဳးျပလုိက္သည္။

      “ အံမယ္ ငါ့သားေတာင္ စကားေတြတက္လာျပီပဲ ”

“ စကားတတ္တာမဟုတ္ဘူးဗ် ၊  ေဒါသထြက္လို႕ေျပာေနတာ ။ ဒါက ေတာမဟုတ္ဘူး ။ ရြာမွာလို ခုႏွစ္အိမ္ၾကား ရွုစ္အိမ္

ၾကားေအာ္ေျပာလို႕ရတာမဟုတ္ဘူး ”

      ေဒၚျမၾကည္စိတ္ထိခိုက္သြားသည္ ။ အလာတုန္းက  ႏွင္းမွံဳၾကားထဲမွာမေအးပဲ  အခုမွ ေအးသက္သက္ျဖစ္ေနသလို ခံစားလာရသည္။ ၾကယ္သီးမပါေသာေၾကာင့္ ရင္ဘတ္ဟေနေသာအေႏြးထည္ႏွစ္စကို ဆြဲကပ္လိုက္သည္။

“ ေအးပါသားရယ္ အေမေနာက္တစ္ခါဆင္ျခင္ပါ့မယ္”

“  ဆင္ျခင္ပါ့မယ္ ဆင္ျခင္ပါ့မယ္နဲ႕  အရင္ေနတဲ့အေဆာင္ကေနေျပာင္းလာတာလဲ  အေမ့ေၾကာင့္ပဲ ။ လူၾကားထဲၾကြက္နီ

ဆိုတဲ့နာမည္ၾကီးမေခၚပါနဲ႕လို႕ေျပာတာ မရဘူး။ အေမ ေနာက္တစ္ခါ ဘာအေၾကာင္းပဲရွိရွိ က်ဳပ္ဆီမလာနဲ႕ေတာ့ ”

“ သား အေမ့ကို တကယ္ေျပာေနတာလား ”

        ေဒၚျမၾကည္အသံက  ျပိဳက်ေတာ့မည့္မိုးသံႏွယ္ ။ အမွတ္မထင္က်လာသည့္မ်က္ရည္ကို  တစ္ဖက္သို႕ လွည့္ကာ သားျဖစ္သူမျမင္ေအာင္ ခပ္ျမန္ျမန္သုတ္လိုက္သည္။

      “ အဟုတ္ေျပာေနတာ ၊ ဘယ္သြားသြား ေဟာဒီလံုခ်ည္အစုတ္နဲ႕ ။ ဖိနပ္က မပါဘူး ။ လံုခ်ည္၀တ္တာေတာက်တဲ့အျပင္  လိမ္းထားတဲ့သနပ္ခါးက အခ်ိဳးကိုမက်ဘူး။  ခင္ဗ်ားေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကက်ဳပ္

ကို ၀ိုင္းျပီးဟားေနတာ ။ ခုခ်ိန္ထိ အရွက္ခြဲလို႕မ၀ေသးဘူးလား ”

      “ ေအးပါသားရယ္  သားမၾကိဳက္ရင္ အေမ  ဒါေတြ၀တ္မလာေတာ့ပါဘူး ။  အို႕႕႕  ေနာက္  သားဆီမလာေတာ့ပါဘူး

ကြယ္”

      ေဒၚျမၾကည္ သားေရွ႕မ်က္ရည္မက်ေအာင္ စိတ္ကို  ထိန္းခ်ဳပ္ထားရသည္။  လွ်ာကို  အံသြားႏွင့္နာက်င္စြာဖိကိုက္၍ ရွိသမွ်အားႏွင့္ ဖ်စ္ညွစ္ျပီးျပံဳးျပေနသည္။

      “  ျပီးတာပဲ ၊ ေနာက္တစ္ခါ က်ဳပ္ကို အဆိုးမဆိုနဲ႕ ။ ဘယ္မလဲ က်ဳပ္မွာလိုက္တဲ့ ပိုက္ဆံ ”

ေဒၚျမၾကည္က လံုခ်ည္အလိပ္ထဲတြင္ လက္ကိုင္ပု၀ါအႏြမ္းႏွင့္ ထုပ္ထားေသာ ပိုက္ဆံမ်ားကို ထုတ္ေပးလိုက္သည္။

      “ ဒါပဲ မို႕လား ၊ က်ဳပ္သြားေတာ့မယ္ ”

“ ေနဦးေလ အေမျပန္ဖို႕ လမ္းစရိတ္ ”

“ ဟာဗ်ာ ရြာက ကားနဲ႕ျပန္မွာပဲ ။ အေၾကြးစီးသြား ရြာေရာက္မွျပန္ေပးလိုက္ ”

“ေအာ္ ေအးေအး ၊ ဟုတ္သားပဲ ။ ဒါနဲ႕ ဒီမွာ ငါးပိေၾကာ္ဗူးေတြ ယူသြားဦးေလ ”

“ မလိုေတာ့ဘူး ျပန္သယ္သြား၊ မသယ္ခ်င္ရင္ ေခြးေကၽြးပစ္လိုက္ ”

      ခါးသီးေသာ သားျဖစ္သူ၏ စကားသံေၾကာင့္ ေဒၚျမၾကည္ခမ်ာ တင္းထားသည့္အားပင္ ျပတ္လုမတတ္ျဖစ္သြားသည္

။ မႏၱေလးျမိဳ႕ၾကီးႏွင့္ေ၀းေသာ ေတာရြာကေနလာခဲ့ရေသာမိခင္တစ္ေယာက္အဖို႕ သားျဖစ္သူဆီမွေႏြးေထြးသည့္ဆီးၾကိဳမွဳ

မရခဲ့ပဲ  သားျဖစ္သူ၏  အလိုမက်မွဳေတြသာရလာခဲ့သည္  ။  သားျဖစ္သူကလည္း သားျဖစ္သူပင္။  အေဆာင္ထဲ၀င္ပါဦး ။

အေမေနေကာင္းလား။ အလုပ္အကိုင္ေကာ  အဆင္ေျပလား ဆိုတာပင္မေမး။ အေဆာင္တြင္းသို႕ ခ်ာခနဲလွည့္ထြက္သြား

ေသာ သားျဖစ္သူ၏ ေက်ာျပင္ကိုၾကည့္ျပီး ေဒၚျမၾကည္ မ်က္ရည္မ်ားမထိန္းနိုင္ေတာ့။

      “ ေအာ္  သားရယ္ ။ အေမက ေတာသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနလို႕ သားကရွက္ေနတာလား ။ ၾကြက္နီဆိုတဲ့ ငယ္နာမည္

ေၾကာင့္ သားက ရွက္ေနတာလားဟင္ ။ သားရဲ႕အေမ ေဟာဒီေတာသူမၾကီးက ေနပူ မိုးရြာမေရွာင္ ရြာနီးစပ္ေတြမွာ လွည့္

လည္ျပီး အေၾကာ္ေရာင္းေနသူမို႕  လံုခ်ည္ကိုတိုတို၀တ္ထားတာပါ။ ေဟာဒီကအေၾကာ္သည္ လို႕ ခုႏွစ္အိမ္ေက်ာ္ ရွစ္အိမ္

ေက်ာ္  ေအာ္ရတဲ့  အေၾကာ္သည္မပါ သားရယ္။  ငယ္ငယ္က အေမ့လက္ကိုစြဲျပီး  အေမသြားတဲ့ရြာတိုင္းမွာသားကိုေခၚဖို႕

သားကိုယ္တိုင္ေျပာခဲ့ေပမယ့္  ခုေတာ့ သားကိုေမြးေပးခဲ့တဲ့  ေဟာဒီကအေၾကာ္သည္မကို  သားက  အေမလို႕လူၾကားထဲ

ေျပာရမွာ ရွက္ေနတာလားဟင္။ အေၾကာ္သည္မသားဆိုတာ သားသူငယ္ခ်င္းေတြသိသြားမွာစိုးလို႕ ရွက္ေနတာလား ”

ေဒၚျမၾကည္ ရင္ထဲကေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သားျဖစ္သူ၏ ရန္သူတစ္ေယာက္လိုဆက္ဆံသည့္အမူအရာ

ေၾကာင့္  ေဒၚျမၾကည္ရင္ထဲ  အူမၾကီးမ်ား ျပတ္သကဲ့သို႕ခံစားရသည္။ သားမ်က္ႏွာကိုျမင္ခ်င္သည့္   စိတ္ေၾကာင့္သာ မိုင္

ေပါင္းမ်ားစြာ ကြာေ၀းသည့္ ေဟာသည္ရတနာပံုတကၠသိုလ္ေက်ာင္းၾကီးကို  အသက္ၾကီးရင့္သူအေနျဖင့္ စြန္႕စားျပီးလာခဲ့

ရသည္။  ယခုမူ စိတ္ကူးယဥ္မွဳႏွင့္  တျခားစီပင္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ေႏွးေကြးသည့္  ေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ေဒၚျမၾကည္ခမ်ာ ရြာ

ကားဂိတ္ကိုသြားယံုမွလြဲ၍ တျခားမရွိေတာ့။ ေအာ္႕႕ ကားခကိုလည္း ရြာေရာက္မွ ေပးမည္ဆိုတာ လူေတြၾကားထဲ ေတာင္း

ပန္ရေပဦးမည္။

☺☺☺+++++++++++++++++++++☺☺☺

“ ဟူး ႕႕႕႕႕”

“ ဟဲ့ ျမၾကည္၊ သက္ျပင္းေတြလွခ်ည္လား။ သားဆီသြားတာ အဆင္မေျပလို႕လား ”

“  မဟုတ္ပါဘူး  ႏြဲ႕ပိုရယ္ ၊ တျခားေတြးေနတာပါ။  က်ဳပ္သားဆီသြားတာအဆင္ေျပတာေပါ့ ။  က်ဳပ္သားက တကၠသိုလ္

ေက်ာင္းသားေလ”

      ေဒၚျမၾကည္က  သားအေၾကာင္းေျပာရမည္ဆိုလွ်င္  ေမာသည္ဟူ၍မရွိ။  ၾကြားတာမဟုတ္ေသာ္လည္း  ဘယ္သူႏွင့္

ေျပာေျပာ ငါ့သားက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားေလ ဆိုသည္ကို အျမဲလိုလိုထည့္ေျပာတတ္သည္။

“  ညည္းကလည္းေအဟဲ့ ဒီတကၠသိုလ္ၾကီးပဲ ထည့္ထည့္ေျပာေနတာပဲ ”

“ ေအာ္ က်ဳပ္သားက ပညာတတ္တစ္ေယာက္ကိုး။ ေျပာရမွာေပါ့ ဟုတ္ဘူးလားေတာ္ ”

“ ေျပာပါ ေျပာပါ၊ ဒါနဲ႕ ဟိုေလ ။ ဟိုေန႕က ညည္းသားသြားေပးဖို႕ေခ်းထားတဲ့ေငြ အဆင္မ်ားေျပျပီလားလို႕ ”

      ႏြဲ႕ပိုကေျပာလိုက္ေတာ့ ေဒၚျမၾကည္မွိဳင္သြားသည္။  သားဆီကျပန္လာကတည္းက  ဒီရက္ပိုင္းမွာ အေၾကာ္ကလည္း

ေရာင္းမေကာင္း။တစ္ခ်ိဳ႕ရက္မ်ားဆိုလွ်င္  ေဖာက္သည္နည္း၍  အရင္းပင္မေက်။တစ္ခါတစ္ေလမွာေတာင္ ခ်က္စရာဆန္

မရွိ၍ ရြာေရွ႕ဖ်ားက ေမာင္ျဖစ္သူထံပင္ သြားသြားေခ်းေနရသည္။

      “  နည္းနည္းေလာက္ေစာင့္ပါဦးႏြဲ႕ပိုရယ္၊ က်ဳပ္သားေက်ာင္းျပီးလို႕ အလုပ္၀င္ရင္ အတိုးပါတစ္ခါတည္းဆပ္ပါ့မယ္”

“ ယံုေလာက္ေအာင္ေျပာပါျမၾကည္ရယ္၊ ေတာ့္သားက  ခုခ်ိန္ထိ  မိဘဆီကိုလက္ျဖန္႕ေတာင္းတုန္းပဲေလ။ ဦးသာဘုသား

လို ေက်ာင္းတတ္ရင္း အလုုပ္လုပ္တာလဲမဟုတ္ပဲနဲ႕။ ဆန္ကုန္ေျမေလး သက္သက္ပါပဲေအဟဲ့ ”

“ ႏြဲ႕ပို ညည္းက်ဳပ္သားကို အဲလိုမေျပာပါနဲ႕။ က်ဳပ္သားကပညာတတ္ဟဲ့။ သာဘုသားလို သူမ်ားဆီမွာ ေအာက္က်ိဳ႕ခံစ

ရာလား”

“ ဟဲ့ အလုပ္ပိုင္ရွင္မဟုတ္ရင္ အလုပ္တိုင္းက ေအာက္က်ိဳ႕ခံရတာခ်ည္းပဲ။ ပညာတတ္ေတြ ပညာမဲ့ေတြ ေရြးမေနပါဘူး။ ေတာ့္သားကိုက ႕႕႕႕”

“ ေတာ္ျပီႏြဲ႕ပို ၊ ညည္းေတာ္ျပီ။ ညည္းဆီက ေခ်းထားတာအကုန္လံုး ညေနရြာေတာင္ဘက္က လက္က်န္လယ္ကိုေပါင္ျပီး

လာေပးမယ္။ ညည္းက်ဳပ္သားမေကာင္းေၾကာင္းကို ဘယ္ေတာ့မွမေျပာနဲ႕။ေအး က်ဳပ္သားမေကာင္းေၾကာင္း ေျပာတဲ့ေန႕

ဟာ ညည္းပါးကြဲတဲ့ေန႕ပဲ”

      ေဒၚျမၾကည္က ေဒါသျဖင့္ေျပာေသာေၾကာင့္ ေဒၚႏြဲ႕ပိုခမ်ာ  မေၾကာက္ေသာ္လည္း  ရန္မျဖစ္ခ်င္၍ ထိုေနရာမွထသြား

သည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေက်နပ္သည္မဟုတ္လွေခ်။ ေဒၚျမၾကည္မွာကား  ထမီကို တိုတို၀တ္ကာ ခါးေထာက္လွ်က္မုန္ယို

ေနေသာဆင္ကဲ့သို႕ၾကည့္ေနသည္။ အကယ္၍ ႏြဲ႕ပိုမ်ား သားမေကာင္းေၾကာင္းဆက္၍ေျပာမည္ဆိုလွ်င္ နပမ္းလံုးမည့္ ပံုစံတည္း ။

☺☺☺+++++++++++++++++++☺☺☺

      “ ေဒၚျမၾကည္ ၊ ေတာ့္သားက ဘြဲ႕ရေတာ့မွာဆို ”

“ ေအးေပါ့ ဂ်မ္းစိန္ရဲ႕၊ က်ဳပ္သားက ဘြဲ႕ရေတာ့မွာ။ ဟိုတစ္ေန႕က သားဆီသြားတာေလ။ အမေလး သားက ေခ်ာျပီးခန္႕လို႕။ မ်က္ေမွာင္ၾကီးကုတ္ျပီးေတာ့ စဥ္းစားေနပံုကေလ သြားေလသူသူ႕အေဖၾကီးနဲ႕ေတာင္တူေသး။ က်ဳပ္လည္းသြားေတာ့ က်ဳပ္ကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေခၚသြားတာ၊ အဲဒီဆိုင္က ရုပ္ရွင္စက္ၾကီးကလည္း အၾကီးၾကီးပဲ။ က်ဳပ္သားက က်ဳပ္ကိုအဲလိုမ်ိဳး၀ယ္ေပးမယ္တဲ့။ ဘဲြဲ႕ရျပီး မိန္းမမယူဘူးတဲ့။ အေမ့ကိုပဲ လုပ္ေကၽြးမွာတဲ့ေလ။ က်ဳပ္လည္း က်ဳပ္သားနဲ႕ သေဘာတူရမယ့္ မိန္းကေလး ရွာလို႕ေတာင္မေတြ႕ေသးပါဘူးေအဟဲ့”

“ ေတာ့္သားက လူေခ်ာဆိုေတာ့ ရုပ္ရွင္မင္းသမီးေတြနဲ႕ပဲ လုိက္ဖက္ပါတယ္ေတာ္”

“ ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္၊ ညည္းေျပာတာ မွန္တယ္”

“ အေၾကာ္ႏွစ္ကြင္းေလာက္ အဆစ္ေပးပါဦး ”

“ ေပးရမွာေပါ့ဂ်မ္းစိန္ရယ္ ၊ ညည္းက က်ဳပ္သားေပၚအမွန္ျမင္တဲ့သူပဲ။ ႏွစ္ကြင္းမဟုတ္ဘူး သံုးကြင္းယူ ”

“ ဒါနဲ႕ ၊ ေတာ့္သားက မိဘေက်းဇူးနားမလည္တဲ့သူ ဆန္ကုန္ေျမေလးလို႕ ရြာထဲက ေျပာေနၾကတယ္”

“ အဲဒါဘယ္သူေျပာတာလဲ ၊ သိသာသိလို႕ကေတာ့ေနာ္  ပါးကိုရွစ္စိပ္ကြဲေအာင္ရိုက္ပစ္လိုက္မယ္။  က်ဳပ္သားက က်ဳပ္ကို

အလုပ္မလုပ္နဲ႕လို႕ေျပာပါတယ္။ က်ဳပ္ကိုက ၀ါသနာပါလို႕ ေရာင္းေနရတာပါေတာ္ ”

“ အလကားပါ မမျမၾကည္ရာ၊ မလိုသူေတြ ေျပာတာေတြပါ။ က်ဳပ္ကေတာင္ သူတို႕ကိုေျပာလုိက္ေသးတယ္။ ညည္းတို႕ ဘြဲ႕ရျပီးျပန္လာမွ မ်က္ႏွာလိုမ်က္ႏွာရ မလုပ္နဲ႕လို႕။ ရြာကလယ္ေတြအကုန္လံုး၀ယ္ျပီး ဆန္စက္ေတြေထာင္တဲ့အခါ သမီးဗန္းျပျပိး လာမဆြယ္ၾကနဲ႕လို႕။ မမျမၾကည္သားက ခန္႕ေခ်ာၾကီးမို႕ ျပီးေတာ့ ပညာတတ္လည္းျဖစ္လို႕ ညည္းတို႕သမီးနဲ႕လံုး၀ မတန္ဘူးလို႕ေျပာလိုက္တယ္”

“ ညည္းေျပာတာမွန္တယ္။ ေရာ့ ေနာက္ထပ္ အေၾကာ္ႏွစ္ကြင္းအဆစ္ေပးဦးမယ္။ ကဲ ငါလည္း ရြာထဲပတ္ျပီး ေရာင္းလိုက္ဦးမယ္ေအဟဲ့ ”

      ေဒၚျမၾကည္က အေၾကာ္ဗန္းကိုရြက္ျပီး ထိုေနရာမွထြက္သြားသည္။ ေဒၚဂ်မ္းစိန္စိတ္ထဲက ဒီမိန္းမၾကီး ေျမွာက္ေပါင္းရင္ရတယ္ ။ ငေပါမၾကီးဟု စိတ္ထဲမွ မွတ္ခ်က္ျပဳလိုက္ေသာ္လည္း ေဒၚျမၾကည္စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ယူက်ံဳးမရမွဳေတြျဖစ္ေနသည္။ မွန္သည္။ သားဆီသြားေသာအခါက ေဒၚျမၾကည္ကို အေဆာင္ထဲေတာင္ ၀င္ခြင့္မေပးပဲ အေပါက္၀မွာတင္ ဆူပူေငါက္ငန္းခဲ့သည္။ ယခုမူ မိမိ မဟုတ္မမွန္လုပ္ၾကံေျပာေသာစကားတို႕သည္ ထိုအခ်ိန္ကႏွင့္ လံုး၀ဆန္႕က်င္ဘက္ျဖစ္သည္။ မုသားေျပာမိ၍ ငရဲၾကီးမည္ဆိုလွ်င္ ျမၾကည္တို႕ကေတာ့ အဖန္ရာေထာင္ခ်ီလည္းမမွဳေပ။ အဓိက က မိမိသားကို တျခားသူေတြအထင္ေသးလို႕မျဖစ္။ ေဒၚျမၾကည္ စီးက်ေနေသာမ်က္ရည္ကို လက္ဖမိုးျဖင့္ သုတ္လိုက္သည္။ ျပီးမွ လက္က်န္အေၾကာ္ေရာင္းရန္အတြက္ ညာဘက္လမ္းေလးကို ခ်ိဳး၀င္လိုက္ျပန္သည္။

      “ ေဟာဒီက အေၾကာ္သည္  အေၾကာ္ပူပူေလး ၊ ၀ယ္ၾကအုန္းမလားေတာ္ေရ႕ ”

☺☺☺+++++++++++++++++++☺☺☺

“ သဘာ၀တရားၾကီးကို လြန္ဆန္လို႕မရဘူးဆိုတာသိေပမယ့္ ငါ့အေမကို ငါ လံုး၀ မေသေစခ်င္ဘူးကြာ ”

      ပဋိညာဥ္ေတြ  နိဒါန္းေတြလုပ္မေနပဲ  မ်ိဳးလြင္က စကားကို  တံုးတိၾကီးေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ၾကြက္နီေခၚဆန္းလြင္

က မ်ိဳးလြင္ကိုၾကည့္ကာ အံ့အားသင့္ေနသည္။  အရင္လိုတက္ၾကြမွဳမရွိပဲ  ညိွဳးငယ္သည့္မ်က္ႏွာထားေၾကာင့္ တစ္စံုတစ္ခု

ကို တမ္းတေနသေယာင္ရွိသည္ဆိုတာလည္း ခန္႕မွန္းမိသည္။

“ ဆိုပါဦး ၊ ဘာေၾကာင့္ ”

“ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ရိုးရိုးေလးေျပာရရင္  မိဘေမတၱာကၾကီးမားလို႕ေပါ့ကြာ၊  လူတိုင္းလူတိုင္းရဲ႕  ခံစားမွဳ၊ေပးဆပ္မွဳ

ေတြနဲ႕ ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ မိဘေမတၱာဆိုတာ ေျပာဆိုလို႕ကုန္မွာမဟုတ္ဘူးကြ”

“ ေအး  မင္းေျပာတာကို  ငါလက္ခံတယ္။  မင္းေျပာသလို ငါ့ရဲ႕ေတြ႕ၾကံဳမွဳ၊ ငါ့ရဲ႕ခံစားမွဳအရေျပာရမယ္ဆိုရင္  မိဘေမတၱာ

ဆိုတာ ငါ့အတြက္ လံုး၀ ၊ တစ္စက္မွမရွိခဲ့ဘူး”

“ ဘာ ”

        ၾကြက္နီေခၚဆန္းလြင္၏  ေျပာဆိုမွဳေၾကာင့္  မ်ိဳးလြင္ခမ်ာ  အံ့အားသင့္သြားသည္။  ပညာတတ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီး

ယင္းသို႕ေတြးေခၚမွဳေပၚကို လံုး၀မအံ့ၾသလို႕မရ။

      “ ဟုတ္တယ္ ၊ ငါ့အေမက ခုခ်ိန္ထိ ငါ့အေပၚလံုး၀ေကာင္းခဲ့တာမရွိဘူး။ ငယ္ငယ္က ငါကစားခ်င္တိုင္း ကစားခြင့္မေပးခဲ့သလို တစ္ျခားသူေတြနဲ႕ရန္ျဖစ္တိုင္း ငါ့ကိုကာကြယ္ေပးမယ့္အစား သူ႕သားျဖစ္တဲ့ငါ့ကိုပဲ ရိုက္တယ္”

“အဲဒါကို မင္းက ႕႕႕႕”

“ေနဦး ၊ ဆက္ေျပာျပမယ္ ။ ငါ ငယ္ငယ္တုန္းက အမွတ္သညာနည္းျပီး ညာဏ္ပညာသိပ္မေကာင္းခဲ့ဘူး။  က်န္းမာေရးက

လည္းခ်ဴခ်ာေတာ့ အျမဲတမ္းေညာင္နာနာပဲ။ ေက်ာင္းစာေမးပြဲေတြမွာ တျခားသူေတြထက္အမွတ္နည္းရင္ ငါ့ကိုအားမေပး

ပဲ အျမဲတမ္းဆူပူၾကိမ္းေမာင္းတယ္။ ခင္ဗ်ားေျဖၾကည့္ပါလားလို႕ျပန္ေျပာေတာ့ ငါ့ကို ထင္းေခ်ာင္းနဲ႕ပစ္တယ္ေလ။ ဒီမွာ ေဟာဒီဒဏ္ရာက အဲဒီတုန္းက ပစ္လိုက္တဲ့အမာရြက္ေပါ့ကြာ။ ဒီအမာရြက္ကိုျမင္တိုင္း ငါ လံုး၀အခဲမေက်ဘူး”

      ၾကြက္နီေခၚဆန္းလြင္က ေပါင္းျခံတြင္ရွိေသာ အမာရြက္ကို လွစ္ျပသည္။

“ ငါ့အေဖမေသခင္က ငါ့ကို အတန္းေက်ာင္းဆက္ထားဖို႕တိုင္ပင္ေတာ့ စီးပြါးေရးအေျခအေနမေကာင္းလို႕ မထားခ်င္ဘူးတဲ့။ ငါ့ကို ႏြားေက်ာင္းခိုင္းမတဲ့ေလ။ ငါ့အေဖက အတင္းထားခဲ့လို႕သာ ငါအခုတကၠသိုလ္တက္ေနရတာ။ တကၠသိုလ္ေရာက္မွ ငါ့သားက ဘာျဖစ္တယ္၊ညာျဖစ္တယ္လုပ္ေနတာ ငါ သေဘာမက်ဘူး။ သူမ်ားမိသားစုက အေမေတြကိုေတာ့ ငါတကယ္အားက်တယ္။ ငါ့မွာ ငါ့ကိုခ်စ္တဲ့ အေမဆိုတဲ့ကံ မေကာင္းခဲ့ဘူးကြာ ”

“ မင္းေတြးတာေတြ မွားေနျပီ ”

“ ဘာ ႕႕႕႕႕ ငါမွားတယ္ ”

ဆန္းလြင္က လက္ညွိဳးႏွင့္သူ႕ကိုယ္သူထိုးျပီး နားမလည္စြာေမးေတာ့ မ်ိဳးလြင္က ေခါင္းကို ျဖည္းညင္းစြာညိတ္ျပသည္။

      “ ဟုတ္တယ္ ၊ မင္းရဲ႕ေတြးပံုေတြက သိပ္မွားေနတယ္။  ဒီေလာကၾကီးမွာ  လူအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိသလို  မိဘေတြလည္းအမ်ိဳး

မ်ိဳးရွိၾကတယ္။  သူတို႕ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ဆႏၵရယ္  သူတို႕လိုခ်င္တဲ့ပံုစံရယ္ ျပဳျပင္ဆံုးမတဲ့ေနရာမွာေတာ့  တူခ်င္မွတူလိမ့္မယ္

ေပါ့ကြာ။ ဒါေပမယ့္ မိဘတိုင္းဟာသူတို႕၀မ္းကေနလြယ္ထားတဲ့သားသမီးကို ရုပ္ဆိုးလို႕ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေျချပတ္  လက္ျပတ္လို႕

ပဲျဖစ္ျဖစ္ လူနဲ႕မတူလို႕ပဲျဖစ္ျဖစ္ သတ္ပစ္တာတို႕၊စြန္႕ပစ္တာတို႕ ဘယ္တုန္းကမွမရွိခဲ့ဘူး။ အဲဒီတစ္ခ်က္ကေတာ့တူတယ္

။ တစ္ခ်ိဳ႕ေတာ့ခၽြင္းခ်က္ေပါ့ကြာ။အဲဒီခၽြင္းခ်က္ကလည္း ေရတစ္ေပါက္နဲ႕ပင္လယ္ေရလို  ကြာလြန္းပါတယ္။ငါ့သားကႏွဳတ္

ခမ္းကြဲေနလို႕၊ငါ့သားက ေမြးရာပါမ်က္စိမပါလို႕ဆိုျပီး ပစ္ပယ္ၾကတာမရွိဘူး။ ဘယ္လိုပံုစံပဲျဖစ္ျဖစ္ မိဘေတြက  သားသမီး

ေတြကိုခ်စ္ေနျပီးသား”

      “ ငါ့အေမနဲ႕ ငါ့ဘ၀အေၾကာင္းေျပာရရင္ ဘယ္သူ႕ကို အျပစ္တင္လို႕တင္ရမွန္းမသိဘူး။ ငါက ေမြးကတည္းကေန ခုခ်ိန္ထိ အေဖေခၚစရာေတာင္မရွိခဲ့ဘူးေလ။ အေဖက ေသသြားလို႕လဲမဟုတ္ဘူး။ ကြာရွင္းလို႕လဲမဟုတ္ဘူး ”

      မ်ိဳးလြင္က  အေ၀းကိုတစ္ခ်က္ေငးၾကည့္လိုက္သည္။  ေကာင္းကင္တြင္ တိမ္သလႅာတို႕မရွိ။  ေဆာင္းကုန္ခါနီး ေႏြဦး

ေလတို႕ ေပြရူးေနေသာေၾကာင့္ ရြက္၀ါအခ်ိဳ႕သာေၾကြၾကေနသည္။ မ်ိဳးလြင္က သက္ျပင္းကို ခပ္ရွည္ရွည္ခ်လိုက္ျပီး

        “   ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ေပ်ာ္စရာမရွိ ကိုယ့္ရိုးရာ ၊ကိုယ့္လူမ်ိဳး၊ ကိုယ့္ဓေလ့မဟုတ္တာေတာင္  ၾကံဖန္ေပ်ာ္တတ္တဲ့

အဆိုး၀ါးဆံုးအက်င့္ေပါ့ကြာ။  အဲဒီေန႕က  ဗယ္လင္တိုင္းေဒးဆိုတဲ့ခ်စ္သူမ်ားေန႕။  ငါ့အေမက  သစ္ရြက္လွဳပ္တိုင္းရင္ခုန္

တတ္တဲ့အရြယ္ဆိုေတာ့ တကၠသိုလ္ကသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕စုျပီး ညမွာ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲလုပ္ၾကတယ္။ တိုတိုေျပာရရင္ အဲဒီညက ငါလူ႕ေလာကၾကီးကို၀င္လာဖို႕ အေၾကာင္းဖန္လာတာေပါ့။ က-ရင္း ခုန္-ရင္း  ဘီယာ၊အရက္ေတြေသာက္ရင္း မူးရူးေနၾက

တာေပါ့။  ကိုယ္၀န္ရျပီး  ခုခ်ိန္ထိ  အေမကိုယ္တိုင္  ဘယ္သူလဲဆိုတာမသိခဲ့ဘူး ။  လင္ေကာင္မေပၚပဲရလာတဲ့ကိုယ္၀န္

ေၾကာင့္ ငါ့အဘိုးက အဲဒီစိတ္နဲ႕ပဲေသသြားတယ္။ အဘြားရယ္၊ တျခားေဆြမ်ိဳးေတြရယ္က ကိုယ္၀န္ကိုဖ်က္ခ်ဖို႕အမ်ိဳးမ်ိဳး

ၾကိဳးစားၾကတာေပါ့။ ေနာက္ပိုင္း ဘယ္လိုမွ ေဖ်ာင္းဖ်လို႕မရတာနဲ႕ ငါ့အေမကို အေမြျပတ္စြန္႕လႊတ္ျပီး ေဆြမ်ိဳးေတြက ၾကဥ္ထားၾကတယ္”

      “ ငါ့အေမဟာ ငါ့ကိုျဖဴသလား၊မဲသလား။ အဂၤ ါစံုသလား၊ဆြံ႕အေနသလားလို႕မသိေသးတာေတာင္ အပယ္ခံဘ၀ကို ရဲရဲ၀င့္၀င့္ယူျပီး ငါ့ကို ခက္ခက္ခဲခဲေမြးဖြားခဲ့တယ္။ ငါ့ေမက ခုခ်ိန္ထိ အိမ္ေထာင္ျပဳဘူးေသးတာမဟုတ္ဘူး။ ေက်ာင္းမျပီးပဲ လူ႕ေလာကၾကီးမွာက်င္လည္ရေတာ့ အေမ့မွာ အလုပ္အကိုင္မေကာင္းခဲ့ဘူး။  ပန္းရံအဖြဲ႕ထဲ၀င္ျပီး အုတ္၊ထံုး၊သဲ၊အဂၤေတ

ေတြကို သယ္တဲ့အလုပ္ပဲလုပ္ခဲ့တယ္။  အခုၾကည့္  သူတစ္ေနကုန္လုပ္မွ  ရတဲ့ေခၽြးနည္းစာေလးထဲက စုေဆာင္းျပီး ငါ့ကို

ေက်ာင္းထားေပးတယ္။   အေမ့ဆီေရာက္ေတာ့ အေမဘယ္လိုေနလဲလို႕  စူးစမ္းၾကည့္တယ္ ။ငါ့အေမမွာ ငါလိုအ၀တ္မ်ား

မ်ားမရွိဘူး။ စားတဲ့ဟင္းဆိုလို႕ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္နဲ႕ငါးပိရည္ပဲ။တစ္ခါတစ္ေလမွသာ ဘဲဥေတာင္ မနက္တစ္ျခမ္း၊ညတစ္ျခမ္း

ပဲ စားတယ္။မစားနိုင္ မေသာက္နိုင္လို႕ေတာ့မဟုတ္ဘူးကြ။ ပန္းရံလုပ္ခ တစ္ရက္သံုးေထာင္ဆိုတာ နည္းတာမွမဟုတ္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူမစားခဲ့ဘူး ၊ အ၀တ္ေကာင္းေကာင္းလည္း မ၀တ္ခဲ့ဘူး။ အဲဒါဘာလို႕လဲသိလား ။ ငါ့ကိုေက်ာင္းထားဖို႕ ငါ့ကို သူမ်ားအလယ္မွာ အားမငယ္ရေအာင္လို႕ သူကိုယ္တိုင္က ေခၽြတာျပီး အကုန္လံုးက သူ႕သားျဖစ္တဲ့ငါ့အတြက္ပဲ”

      မ်ိဳးလြင္က မေမာတမ္းတရစပ္ေျပာျပီး ၾကြက္နီေခၚဆန္းလြန္ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ဆန္းလြင္က

“  မင္းက ကံေကာင္းတာေပါ့ ၊ ငါ့ အေမကေတာ့ ႕႕႕႕႕႕႕”

“အေမတိုင္းက ကိုယ္ေမြးတဲ့သားသမီးတိုင္းကို ခ်စ္ၾကတာပဲကြ၊ မင္းအေမဆို မင္းကို သူမ်ားထက္ပိုခ်စ္ေသးတယ္။ မင္းအေၾကာင္းကို ငါအကုန္မသိေပမယ့္ ဟိုတစ္ေန႕က အျဖစ္အပ်က္ေၾကာင့္ မင္းအေမကို ငါလံုး၀ စာနာတယ္”

“ မင္းက ငါ့အေမအေၾကာင္းကို ဘယ္ေလာက္သိလို႕လဲ ”

“ မင္းသိတာထက္ေတာ့ ပိုတာေပါ့ကြာ၊ အခုၾကည့္ မင္းအျပင္မွာသြားလာဖို႕မဟုတ္တာေတာင္ အေဆာင္ေန၀တ္တဲ့ အ၀တ္အစားက ေတာက္ေျပာင္လြန္းေနတာ။  ဖိနပ္ဆိုလည္း တစ္ရံျပီးတစ္ရံ။  မင္းက မင္းအေမကို ၀တ္လာတဲ့အ၀တ္အ

စား မေကာင္းလို႕  လူေတြေရွ႕မွာသာ  ေအာ္ေငါက္ေနတာ။  ဘာျဖစ္လို႕အ၀တ္ေကာင္းေကာင္းမ၀တ္ခဲ့တာလည္း ဆိုတာ

မင္းေတြးဖူးလား။ မင္းအေမ လူေတြၾကားထဲ ဘယ္လိုစိတ္နဲ႕ ဖိနပ္မစီးပဲေနတယ္ဆိုတာ မင္းေတြးဘူးလား”

“ အဲဒါေတြ ငါမသိခ်င္ဘူး”

“ ဘယ္သိခ်င္ပါ့မလဲ ၊ မင္းအေမက ထမင္းေတာင္ ၀ေအာင္စားခ်င္မွစားမယ္။ မင္းအေမ ျခစ္ျခဳပ္စုထားတဲ့ေငြကို မင္းက ေက်ာင္းတတ္တဲ့ေနရာမွာ မသံုးပဲ ဖဲ၀ိုင္းနဲ႕ ထန္းေတာထဲမွာပဲသံုးေနတာကိုး။ မင္းအေမမွာေတာ့ကြာ မင္းကိုေတြ႕ခ်င္တဲ့ စိတ္ေလးတစ္ခုနဲ႕တင္ ေဆာင္းတြင္းၾကီးခ်မ္းေအးေအးထဲ ဖိနပ္မပါ၊ ဘာမပါပဲလာတာကို မင္းမို႕လို႕ ေအာ္ေငါက္တယ္။ မင္းသူ႕ေနရာမွာ၀င္ၾကည့္  ဘယ္ေလာက္ထိ  ခံစားရမလဲလို႕ ။  လမ္းစရိတ္ေလး  ျပန္ေတာင္းတာေတာင္  ျငင္းလႊတ္ရက္

တယ္။ မင္းအေမမ်က္ရည္က်တာကို မင္းမျမင္ေပမယ့္ ငါ့တို႕ေက်ာင္းသားေတြ အကုန္ျမင္လိုက္ရတယ္ကြ”

      မ်ိဳးလြင္က မာန္ႏွင့္ ေအာ္ေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ ၾကြက္နီေခၚ ဆန္းလြင္ခမ်ာ ေတြေ၀သြားသည္။ သူ၏အာရံုထဲတြင္ ၾကယ္သီးမပါေသာ အကၤ် ီကို ဆြဲဆန္႕၍ ဖိနပ္မပါပဲ  အားငယ္စိတ္ကို  ခ်ုဳပ္တည္းျပီး  အားတင္းျပံဳးျပေနေသာ သူ၏ အေမ

ကို ျမင္ေယာင္ေနသည္။

      “  အဲလို အျဖစ္မ်ိဳး ရွိခဲ့လို႕လားကြာ ”

“ ငါတို႕က ကိုယ္တိုင္ျမင္ခဲ့တာပဲ မယံုရင္ၾကိဳက္တဲ့ေက်ာင္းသားကို ေမးၾကည့္။ မင္းက မင္းရဲ႕လုပ္ပိုင္ခြင့္တစ္ခ်ိဳ႕ကို ခြင့္မျပဳတာနဲ႕ ကိုယ့္အေမကို အျငိဳးေတးထားခဲ့တာပဲ။ မင္းသိထားဖို႕က အဲဒီတားျမစ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ မင္းဒီလိုရွင္သန္နိုင္

တယ္ဆိုတာ။ ျပီးေတာ့ မင္းကိုမခ်စ္ဘူးဆိုရင္ မင္းကိုေမြးကတည္းက စြန္႕ပစ္ထားမွာေပါ့။ ဘယ္လိုပဲေျပာေျပာဒီလိုအဆင့္

အတန္းမ်ိဳးကိုေရာက္ေအာင္  မင္းကို မင္းအေမကပဲ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ခဲ့တာပဲ။  ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္က  ဘုရင္တစ္ပါးျဖစ္

ျပီး မိဘက သူေတာင္းစားဘ၀မွာေရာက္ေနခဲ့ေတာင္ ကိုယ့္မိဘရဲ႕ေက်းဇူးတရားကို မေမ့ရဘူး။ ေမ့တဲ့သူဟာအသက္ရွည္

ရင္ေတာင္မွ မခ်မ္းသာဘူး။ ခ်မ္းသာရင္ေတာင္မွ အသက္မရွည္ဘူးကြ”

      ၾကြက္နီေခၚဆန္းလြင္၏ မ်က္၀န္းတြင္ မ်က္ရည္တို႕အံုက်င္းဖြဲ႕လာသည္။ ေဖာ္ျပရန္ခက္ခဲေသာ ေနာင္တမ်ားကသူ၏

အျမင္အာရံုထဲ၀ယ္ တစ္ခုျပီးတစ္ခု ေပၚလာသည္။ သူက တစ္ခ်က္ပင့္ရႈိက္လိုက္ျပီး

      “ ငါ ႕႕႕႕႕ငါ႕႕႕႕မွားသြားျပီကြာ”

 “ မင္းအတြက္  ေနာက္မက်ေသးဘူးသူငယ္ခ်င္း။  မင္းက  မင္းအေမမေကာင္းေၾကာင္း  ေျပာတတ္ေပမယ့္ မင္းအေမက

ေတာ့ ဘယ္သူနဲ႕ေျပာေျပာ မင္းေကာင္းတဲ့အေၾကာင္းပဲ ေရြးျပီးေျပာတတ္တယ္။ ဒါ႕႕႕မိခင္တိုင္းရဲ႕ ေမတၱာပဲ”

“ ငါ အေမ့ဆီျပန္ဦးမယ္။ သူငယ္ခ်င္း မင္းကိုေက်းဇူးတင္တယ္ကြာ။ ငါ ရြာျပန္ျပီး အေမ့ဆီသြားဦးမယ္ ။ငါ့ကို ခြင့္တိုင္ေပးပါ”

“ စိတ္ခ်သာသြား သူငယ္ခ်င္း။ ေနာက္ဆံမတင္းနဲ႕ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ မင္းအေမက မင္းျပန္အလာကို ေမွ်ာ္ေနမွာ ေသခ်ာတယ္”

      ၾကြက္နီေခၚဆန္းလြင္က ထိုင္ရာမွထလုိက္ျပီး ေက်ာပိုးလြယ္အိတ္ထဲကို အ၀တ္အစားမ်ားထည့္ဖို႕ျပင္ဆင္ေနသည္။ မ်ိဳးလြင္ခမ်ာမွာေတာ့ မိဘေမတၱာနားလည္လာသည့္ လူေတာ္တစ္ေယာက္ျဖစ္လာေသာ ဆန္းလြင္ကိုၾကည့္ကာ သေဘာမ်ား အက်ၾကီး က်ေနေတာ့သည္။ အကယ္၍ ရြာျပန္လာမည္ျဖစ္ေသာ ၾကြက္နီေခၚဆန္းလြင္၏ သတင္းသာ ေဒၚျမၾကည္ၾကိဳတင္သိမည္ဆိုလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ေပ်ာ္လိုက္မည္မသိ။ ၀မ္းသာလြန္း၍ က-ေနမည္မွာ မလြဲဧကန္ေပတည္း ။           ။

☻☻☻    ျပီးပါျပီ    ☻☻☻

10-1-2014 –FRI  +  AM:12:47:00    

ေလးစားစြာျဖင့္

မိန္ေႏြ