( အေဖ့ မွာတမ္း )

ကၽြႏ္ုပ္သည္ ေဗဒလကၡဏာက်မ္း ၊ မဟာဘုတ္တိုင္တို႕၏ အလိုအရ အထြန္းဖြားျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ လြန္စြာမွ စိတ္ကူးယဥ္တတ္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္၏ ။ ငယ္ငယ္က ရြာထဲတြင္ အရက္မူးျပီး ရြာရိုးကိုးေပါက္ ဒယီးဒယိုင္ ေလွ်ာက္
ကာ လွည့္လည္ေအာ္ဟစ္၍ ေတြ႕ရာလူကို ညစ္ညမ္းသည့္ စကားတို႕ျဖင့္ ဆဲဆိုေနပါေသာ္လည္း အမူးသမားႏွင့္ ဖက္၍ မမိုက္လိုၾကေသာ ရြာသူ ရြာသားတို႕သည္ ထိုအမူးသမားကို မည္သို႕မွ်
မတုန္႕ျပန္ၾက။ သို႕ေသာ္႕႕႕
ကၽြန္ုပ္၏ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္မွဳကား တစ္ေန႕ ငါၾကီးလာရင္ ရြာသူၾကီးေတာင္ အိမ္ထဲ၀င္ျပီး အျမီးကုတ္ေနရေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္ရတဲ့ သည္လို လူမ်ိဳးျဖစ္ရင္ ေကာင္းမွာပဲဟု ကေလးဆန္ဆန္စိတ္ကူးယဥ္ဖူးပါသည္။
    ထို႕အတူ တရုတ္ျပည္ျဖစ္ အေနာက္သို႕ခရီးသြားမွတ္တမ္း ဆိုသည့္ စြန္း၀ူခုန္း ေမ်ာက္ကားကိုၾကည့္၍လည္း ငါလည္း စြန္း၀ူခုန္းလို ေလေပၚမွာပ်ံနိုင္တဲ့သူ ျဖစ္ရမယ္ဟု ႕႕ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္ကာ ရြာ၏ ေျမာက္ဘက္ရွိ
ေခ်ာင္းကမ္းပါးေပၚမွ ေခ်ာင္းထဲသို႕ အတန္တန္ခုန္ခ်ခဲ့ဖူးပါသည္။ သို႕ေသာ္ စိတ္ကူးယဥ္ျခင္းသည္ စိတ္ကူးယဥ္ျခင္းသာလွ်င္ ျဖစ္၏ ။ ထို႕ထက္ဘာမွ ျဖစ္မလာေတာ့ ။ အရက္မူးသမားကဲ့သို႕ တစ္ရြာလံုးက မေၾကာက္ၾကသလို
စြန္း၀ူခုန္းလိုလည္း ေလထဲတြင္ မပ်ံနိုင္ေပ။ ထို႕ထက္ဆိုး၀ါးသည္ကား စိတ္ကူးယဥ္ျခင္းက လက္ေတြ႕ မျဖစ္နိုင္သည္ကို သိလွ်က္ႏွင့္ ယခုအခ်ိန္ထိ ယင္း၀ါသနာကို စြန္႕လႊတ္၍ မရေသးျခင္းပင္။ ေအာ္႕႕႕ အရင္လိုပဲ စိတ္ကူးယဥ္
တတ္ဆဲဟု ေျပာလွ်င္ ပို၍ မွန္ေပမည္။
    ကၽြန္ပ္၏ မိဘမ်ားသည္ လယ္လုပ္ ထန္းတက္ျခင္းျဖင့္ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းျပဳလုပ္ၾကေလ၏ ။ ဖခင္ကား ထန္းတတ္သူ ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ညေန ေန၀င္ရီခ်ိန္သို႕ ေရာက္ေလလွ်င္ အျခားေသာ အေဖာ္မ်ားႏွင့္
ထန္းရည္ခါးကို တျမျမ အရသာခံတတ္၏ ။ အေဖတို႕ ထန္းရည္ ေသာက္ျပီးေသာအခါ ညထြက္ၾကယ္တို႕ စံုလင္၍ အုန္းေမာင္းေခါက္သံ ( ၈ ) ခ်က္ ( ၉ ) ခ်က္ခန္႕ ရွိေလ၏ ။ ထိုအခါတြင္မွ သိမ္းဆည္းစရာ ပစၥည္း ပစၥယမ်ားကို
သိမ္းဆည္းျပီး တစ္မိုင္ခန္႕ေ၀းေသာ ရြာသို႕ ေျခက်င္ျပန္ၾကေလ၏ ။
    ကၽြန္ုပ္၏ ဖခင္သည္ ကၽြန္ုပ္ကို လြန္စြာမွ ခ်စ္၏ ။ ထို႕ေၾကာင့္ ရြာသို႕ျပန္ခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ုပ္ကို ေက်ာပိုး၍ ေခၚ၏ ။ အမူးလြန္ေသာ အခါတြင္မွသာ ကၽြန္ုပ္ေျခက်င္ေလွ်ာက္ရ၏ ။ ယင္းကား မရွိသေလာက္လည္း ရွားေပ၏။
လမ္းတြင္လည္း ကၽြန္ုပ္၏ မ်က္စိတြင္ ျမင္ျမင္သမွ် ေမး၏ ။ အေဖကား မူးေသာ္လည္း ေကာင္းစြာေျဖနိုင္၏ ။ ဓူ၀ံၾကယ္ ၊ ေဖ်ာက္ဆိပ္ၾကယ္ ၊ ခုႏွစ္စဥ္ၾကယ္ ႏွင့္ နဂါးေငြ႕တန္း စသည္တို႕ကို အေဖက လက္ညိႈးႏွင့္ထိုးျပ၍
နားလည္ေအာင္ ရွင္းျပခဲ့၏ ။
    တစ္ခါေသာ္ ကၽြႏ္ုပ္တို႕ သားအဖသည္ ဦးဘိုဘီး၏ ထန္းထဲအေနာက္ဘက္ရွိ ကုန္းျမင့္ေျမေပၚသို႕ ေရာက္ေသာအခါ အလြန္တရာ ေ၀းကြာလွေသာ အေရွ႕ဘက္၏ ေကာင္းကင္ယံတြင္ အလင္းေရာင္တို႕ ဟပ္ေနသည္ကို
ျမင္ရေလ၏ ။ ခါတိုင္းေသာ ရက္တြင္ ျမင္ရေသာ္လည္း ယေန႕မွ ထိုအလင္းေရာင္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဂရုျပဳမိကာ စိတ္ထဲတြင္လည္း မည္သို႕ကေန မည္လို ၀မ္းနည္းမွန္းမသိ ၀မ္းနည္းလာေလ၏။ ထို႕ေၾကာင့္ ထိုအလင္းေရာင္
ဘယ္ကလဲဟု သိခ်င္၍ ကၽြန္ုပ္၏ အေဖကို ေမးၾကည့္ေသာ္ အေဖက ( အဲဒီ အလင္းေရာင္က မႏၱေလးျမိဳ႕ၾကိးေပါ့ ) ဟု ေျပာျပ၏ ။
    ကၽြန္ုပ္သည္ မႏၱေလးသို႕ တစ္ေခါက္မွ မေရာက္ဖူးေပ ။ သို႕ေပမယ့္ မႏၱေလးဟု ေျပာသံၾကားေသာအခါ စုလစ္မြန္းခၽြန္ေသာ အခၽြန္အတက္တို႕ကို မ်က္လံုးထဲျမင္ေယာင္လာ၏ ။ ကိုယ့္ထိးကိုယ့္နန္း ကိုယ့္ၾကငွန္းႏွင့္
ကိုယ့္ေျမကို အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ ဘုရင္တို႕ကိုလည္း ျမင္ေယာင္လာ၏။ က်က္သေရရွိလွေသာ ၀တ္စားဆင္ယင္မႈႏွင့္ ဆတ္ဆလူးမခါပဲ အိေျႏၵရွိလွေသာ ျပည္သူတို႕ကိုလည္း ျမင္ေယာင္လာ၏ ။ ျမန္မာတို႕၏ ေသြးကား ကၽြန္ုပ္၏
ခႏၶာကိုယ္ေပၚသို႕ လွည့္ပတ္ေခ်ျပီ ။ ေက်နပ္အားရမႈႏွင့္ ရဲရင့္ေသာ ေသြးကား နီေလျပီ။ ျပတ္သားေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တို႕လည္း လႊမ္းမိုးလာေလ၏ ။
    ( အေဖ ၊ က်ဳပ္ကို ေနျပည္ေတာ္က ဘုရင့္ဆီ ပို႕ေပးဗ်ာ ၊ က်ဳပ္ အမႈထမ္းခ်င္တယ္ )
ကၽြႏ္ုပ္၏ ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္ အေဖကား ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္၏ ။ ထို႕ေနာက္ ေဆြးေျမ႕ေသာ အသံျဖင့္ ဆက္ေျပာသည္။
    ( တို႕ရဲ႕ ဘုရင္ကို ေခြးမသား အဂၤလိပ္ေတြ ဖမ္းသြားလို႕ မရွိေတာ့ဘူးသားရဲ႕ ။ ျပည္သူေတြကိုလည္း ႏွိပ္စက္တယ္ ။သယံဇာတေတြကိုလည္း ယူတယ္ ။ျပီးေတာ့ ဘာသာ သာသနာကိုလည္း ဖ်က္ဆီးၾကတယ္ )
အေဖေျပာသည့္ စကားသံ၏ ေနာက္တြင္ေတာ့ ကၽြႏ္ုပ္၏ စိတ္ထဲတြင္ မုန္းတီးေသာ ေဒါသတို႕ တရွိန္ထိုး တိုးလာသည္။ အမ်ိဳးကိုထိလွ်င္ မခံခ်င္ေသာ စိတ္တို႕ၾကြလာေလသည္။ ေသြး၏ လည္ပတ္မႈကား ပံုမွန္ထက္ ပို၍
ျမန္လာသည္။ တုိင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ိဳးကို ကာကြယ္လိုေသာ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကား တိမ္ျမဳပ္ေပ်ာက္ကြယ္ေနေသာ ႏွလံုးသားထက္တြင္ ထင္ထင္ရွားရွား ေပၚလာေတာ့၏ ။
    ( အေဖတို႕က အဲဒီ အဂၤလိပ္ေတြကို မတိုက္ထုတ္ဘူးလား )
အေဖကား ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ျပန္၏ ။ အရယ္လြန္ေသာေၾကာင့္ေလာမသိ။ ရြဲအိေနေသာ မ်က္၀န္းကို ပုဆိုးအစြန္ျဖင့္ သုတ္လိုက္၏ ။ ျပီးမွ ႕႕
    ( အေဖတို႕ကေတာ့ မမွီလိုက္ဘူးကြ ၊ ေအး ႕႕ ဒါေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႕ အာဇာနည္ပုဂၢိဳလ္ေတြက တိုက္ထုတ္လို႕ တို႕ျမန္မာနိုင္ငံၾကီးလည္း လြတ္လပ္ေရး ျပန္ရေနပါျပီ ။ ထီးနဲ႕ နန္းနဲ႕ အရင္လို ပေဒသရာဇ္
ပံုစံမဟုတ္ေတာ့ေပမယ့္ ကိုယ့္လူမ်ိဳးေတြစီမွာပဲ ဥပေဒ ၊ အာဏာနဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ေတြ ျပန္ရေနပါျပီ ။ ေအး႕႕႕႕ ဒါေပမယ့္ )
    ( ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လဲ အေဖ )
    ( အေဖ ေျပာခ်င္တာက ကိုယ့္အလွည့္က်ရင္ မႏြဲ႕စတမ္းေပါ့ ။ သားတို႕ ေခတ္မွာ အေဖတို႕နိုင္ငံၾကီး ဘယ္လိုျဖစ္လာဦးမသိဘူး ။ အဲဒီအခါက်ရင္ သားတို႕အေနနဲ႕ ေခါင္းမေရွာင္ဖို႕ ၊ အသားထဲက ေလာက္မထြက္ဖို႕
အေရးၾကီးတယ္။ စည္းလံုးညီညႊတ္ျပီး ေသြးခြဲစကား နားမေယာင္ဖို႕ လိုတယ္ ။ အဲဒါ ငါ့သား ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္ထားပါ )
    အေဖသည္ ထိုမွ်သာ ေျပာျပီး လမ္းကို ဆက္ေလွ်ာက္၏ ။ ကၽြႏု္ပ္လည္း မႏၱေလးျမိဳ႕မွ ထင္ဟပ္လာေသာ ေကာင္းကင္မွ အလင္းေရာင္ကိုၾကည့္ျပီး မသိမသာ လွဳပ္ခတ္ေသာ ငလ်င္ကဲ့သို႕ ကၽြႏ္ုပ္၏ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွ
ေသြးေၾကာမ်ား လွဳပ္ရွားသြားေလ၏ ။
    ယခုကား ကၽြႏု္ပ္၏ အေဖမရွိေတာ့ျပီ ။စိတ္ကူးယဥ္ ဆန္တတ္ေသာ အေတြးတို႕လည္း ပ်က္လြင့္စျပဳျပီ ။ ျမန္မာနိုင္ငံ၏ ျပည္တြင္းတြင္လည္း ပဋိပကၡတိဳ႕ ဟိုတစ္စု ၊ သည္တစ္စု။ မိမိဘာလုပ္ရမည္မသိ။ ငယ္ငယ္ကကဲ့သို႕
စိတ္ကူးယဥ္ဆန္၍ မရေတာ့ဘူးဆိုတာ သိလာေခ်ျပီ ။ တစ္ခုခုကို အေကာင္အထည္ေဖာ္မွ ျဖစ္မည္ဆိုတာလည္း နားလည္လာသည္။ တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ိဳး ၊ အမ်ိဳးဘာသာႏွင့္ သာသနာကို မကြယ္ေပ်ာက္ေစဖို႕ တင္းသင့္သည့္ေနရာ
တင္းရမည္။ ေလ်ာ့သင့္သည့္ ေနရာ ေလ်ာ့ရမည္။ မိမိႏွလံုးသားထဲတြင္ကား ကၽြန္ုပ္တို႕ကိုယ္ပို္င္နိုင္ငံကို တစ္ျခား လူမ်ိဳးထံေရာင္းခ်မည္ၾကံေနေသာ အဖြဲ႕အုပ္စုမ်ားႏွင့္ မိမိကိုယ္ကိုယ္ နိုင္ငံကို ကာကြယ္ေနေသာသူဟု အမြမ္းခံခ်င္
ေသာ တကယ္အလုပ္မလုပ္သည့္ အုပ္စုမ်ားႏွင့္အတူ ျမန္မာတိုင္းရင္းသားမဟုတ္ေသာ ရိုဟင္ဂ်ာတို႕ျပႆနာကိုသာ ေရွ႕ရႈေတြးေနမိေတာ့ပါသည္။

ေလးစားစြာျဖင့္
မိန္ေႏြ
7.5.2013
မွတ္ခ်က္ ။      ။  ဤစာမူသည္ ကၽြန္ုပ္ ေမြးရပ္ေျမျဖစ္ေသာ ငါန္းဇြန္ျမိဳ႕ ၊ မန္းက်ည္းကုန္းရြာေရာက္ခဲ့စဥ္က အိပ္မေပ်ာ္ေသာညတစ္ညတြင္ ေရးသားခဲ့ပါသည္။  လြမ္းေမာဖြယ္ေပစြ ။  ။